Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Пачуся трэск, нбы распарося мех са смеццем. Накол завыла, забрахала загалёкала на тысячу галасо. Мяне усцешыла, што гэтым шматгалосс я не расчула нчога чалавечага. Па шэраму пабегл частыя сполах, праз мгненне сё зашугала ясным полымем. Здавалася, быццам я апынулася эпцэнтры пажару. Зразумешы, што гне, шэрая Мара з енкам кдалася па мосце, нбы спадзеве збць з сябе агонь, як пажыра яе. Нарэшце, закруцшыся вогненны вхор, яна рванула да неба, гэты вр падхап мяне пацягну за сабой. Пачуццё палёту хутка змянлася адчуваннем падзення. Мяне панесла нейкую прорву, а потым у вушах зашумела, паветра зраблася ледзяным вязкм, нбыта я пала ваду, пры гэтым захавашы здольнасць дыхаць, як часам бывае сне. Полымя трох прытухла, накол зно запанавала каламутнае зелянявае свячэнне. Безаблчная сла валакла мяне нз, да цёмнага дна. Нарэшце я бачыла перад сабою Браму. Яна выглядала, як чатыры святлвыя расколны, што зерал на тле апраметнага чарноцця. Яны разыходзлся промням ад цэнтру, загнаючыся на канцах, як салярны знак, ся гэта канструкцыя павольна круцлася вакол сваёй вос, выпраменьваючы трупнае ззянне. Па той бок Брамы чулся галасы - шэпты ляманты, кплвыя смяшк, уладныя воклчы, разгульны рогат склк натопу мльёны глотак. У расколнах мльгал аблччы, падобныя да чалавечых, адтуль цягнулся рук - альбо падабенствы рук. На х было па восем пальца, яны не мел костак, выгнаючыся, як шчупальцы малюска. Потым шуганула полымя, Брама зачынлася, зраблася вельм цёмна.

***

Я расплюшчыла вочы. Нада мной было цёмнае неба, зацягнутае хмарам. Па краях небасхлу хмары трох разышлся, прарэх глядзел буйныя зоры, а вышынях, проста мяне над галавой шугал маланк. Яны лётал чорных аблоках, як вогненныя цмок, згасал адна за адной. Дзна, але перуно не было чуваць. Наогул было вельм цха, чутно было тольк, як унзе пад мостам плёскаецца вада. Зелянявае ззянне згасла таксама, мост ахнула цемрадзь - звычайная начная цемрадзь без выкрутаса. У паветры лунал пах азону гарэлага жалеза - ужо ледзь заважныя. Я паднесла руку да вачэй. Далонь пальцы непрыемна смылел, але раны зацягнулся, кро больш не цякла. Затым я паднялася на ног агледзелася. У выблсках маланак, што спыхвал сё радзей, я ацанла масштабы разбурэння. Мост бы як пасля бамбёжк. Асфальт уздыбся раскрышыся, у паверхн моста зерал скразныя прабоны, лхтарныя слупы павалла пераламала, як алок. Металчная агароджа таксама моцна пацярпела - з аднаго боку моста яе папросту здзёрла, а тое, што засталося, было пагнута пакарабачана дашчэнту.

-- Ншто сабе патаньчыл, -- прамовла я засмяялася.

У гэтым напраду было штосьц забанае. Бедны, бедны наш выканкам. Тольк паспел адрамантаваць дарогу пасля нашай навагодняй разборк, а цяпер цэлы мост прыйдзецца адналяць. Адны выдатк, а кране так крызс, кашмар!..

Краем вока я гледзела нейк рух побач са мной. Я зрнула туды, смех захрас у мяне горле. Лёня. Жывы. Ён курчыся на раструшчаным асфальце, спрабуючы падняцца. З аднаго боку, мяне гэта зрадавала - сётк абышлося без смертазабойства. Але той жа час я адчула лёгкую панку. Ён жа тольк што мкнуся парэзаць мяне на лахманы. Хто ведае, што яшчэ ён выкне. Псх ненармальны. Я стаяла глядзела на яго, гатовая любы момант кнуцца нацёк. Пасля некалькх нядалых спроб ён прызняся се, абапраючыся на далон. Позрк нашы сустрэлся. Выгляд яго бы не тое каб прасветлены. Хутчэй ашалелы. Але быццам бы асэнсаваны.

-- Лёня, ты? - спытала я з недаверам.

Вусны яго варухнулся, ён, здавалася, штосьц сказа, але я не разабрала н слова.

-- Чаго? - перапытала я.

Ён пахта галавой. Потым твар яго скрывся, ён сутаргава чапся сабе канер, быццам яму бракавала паветра. Вусны яго зно заварушылся, зно ан гуку. Аглухла я, ц што? Ага, атыповая кантузя. Ц гэта яго мову адняло? Такое з м ужо здаралася.

-- Захар, я не чую. Што?

Нарэшце яго атрымалася. Нейк здушаны хрып, якм чыста нтутына гадвался склады лтары.

-- Аль..ж..жбе..та...

Тут я свядомла, што глядзць ён не на мяне, а на штосьц мяне за спнай. Я азрнулася. Так ёсць. Вядзьмарка з Кунцак. У нязменным свам кажушку, ванянай спаднцы хустцы з махрам, тольк жо без стрэльбы. Яна смхалася. Проста-тк квтнела смешкай. Задаволеная, як...ёйны кот. Ён таксама хмылся. Там, на плошчы.

-- Альжбета, -- прамовла я.

-- Добра, дзевачка мая, добра, -- сказала яна, ухвальна кваючы. - Ты сё зрабла правльна. Як мае быць. Я табе не памыллася.

-- Але... - тут мову адняло жо мяне. - Дык вы што, намысна? Мяне? Сюды? З гэтым? - гаварыла я збянтэжанасц.

Вядзьмарка сцягнула з сябе кажушок, засташыся кофце камзэльцы з гафтам, накнула яго мне на плечы.

-- Вазьм, Таса. Холадна тут.

-- Ага... Дзяк, -- разгублена сказала я, хутаючыся кажух. Цёплы.

Яна апусцлася на зямлю побач з Лёнем. Абняла яго, прыхнула да сябе. Правяла далонню па яго брудных валасах прынялася штосьц гаварыць яму, цха-цха. Так мац суцяшае дзця, якое абудзлася пасярод ночы ад кашмарнага сну. Гэта ж трэба, стольк ваг гэтаму адмарозку. А я?

-- Пан Альжбета, -- паклкала я.

Яна зняла галаву паглядзела на мяне з усмешкай.