Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

-- Тваю ж душу...якога хрэна?! - вырвалася мяне.

Ён змянся. Рысы пасрэднка неяк паблякл, быццам сцёрлся, пазверх праступла ншае аблчча. Аблчча ншага, дакладней кажучы. Яго сапраднае. Не такое жо страшнае, хаця асаблва прывабным яго не назавеш. На мяне падобны. Так. Уражанне было такое, быццам я гляджу на свайго брата-блзнюка, хба тольк крыху старэйшага. Памж нам ляжала добрае стагоддзе, па логцы, зараз ён мус выглядаць як згрыбелы дзед, але парада мной ён паста у вобразе маладога мужчыны. Майго крэнага. Падабенства сапрады было жудаснае. Капа рудаватых валасо, як у мяне. такя ж бялясыя бровы, крпаты нос з рабацнкам, а вусны тонкя, жорсткя. Якога колеру яго был вочы, я не магла сказаць. Вочы як такя адсутнчал. Замест х на ягоным твары зерал дзве цёмныя ямны, якх плавал два зелянявыя агеньчык. Пэна, такя агеньчык запальваюцца на старых моглах у глухую золкую лстападаскую ноч... прынамс, так пшуць у раманах жаха...

-- Бачыш мяне? То добра, - сказа ён са здавальненнем. - Хадзем дадому!

Ён стая, працягнушы мне руку, усмхася. Яго перакрыленая смешка-ашчэр у спалучэнн з нежывым вачам выглядала гратэскава. Кал ншы хаце такм чынам прадэманстраваць сваю добразычлвасць, то атрымалася яго непераканача. Зусм не пераканача. Я не верыла яму н на калва. А ягоныя выверты накшталт спробы скапяваць маё аблчча выклкал мяне тольк агду. Цкава, Захара ён падобным чынам апрацова? 'Ты вырадак, нхто цябе не любць, слухай тольк мяне, я твой адзны сябар, бла-бла-бла...' Яшчэ яго памерлым братам прыкдвася, зараза. Не, Яромка, не гавары. Са мной такое не пракацць. Я тароплася проста на яго сцснушы кулак, працадзла:

-- Ведаеш што, Яромка? дз-тка ты да лхаматары. Давай, шкыньдзёхай. Лайно!

Потым я развярнулася кнулася бегчы.

-- Тваю ж душу маць! - заро ён мне след. - А ну стой, курвска!

Цяпер ягоным голасе чулася непадробная лютасць, ад былой прыязнасц не засталося знаку. Ненадога ж яго хапла.

-- Скулля табе, быдла! - крыкнула я, не азраючыся.

-- А ты ж, бляха, свння няскробана. Стаяць, я сказа!

Лхтары замргал, па-над мостам пранёсся цх посвст, нбы паве пераднавальнчнага ветру моглкавых хвоях. 'Ш-ш-ш-а-а-ах-х-х!' Засмярдзела марожаным мясам. Пачвара. Ён нацкава на мяне Пачвару. Халера, не паспею... Паверхня моста пачала падрыгваць, за спнай мяне пачулся нейкя амаль механчныя скрогат лясканне. Асфальт затрашча, крышачыся пад вагою чагосьц велчэзнага й грувасткага, што неслася на неймавернай хуткасц. Я не азралася, але мам уяленн чамусьц паста вобраз нехлямяжай вктарыянскай машыны з металёвым сустачатым канечнасцям, якая мчала за мною след, дыхаючы агнём парай. 'Тартак, мльганула мяне. Ён заве яе Тартак. Адкуль я гэта ведаю? Чорт!..' Штосьц рэзка штурхнула мяне плечы, я паляцела плазам на ходнк, абдзраючы далон. Я ведала, што будзе далей. Пачвара - шэрая Мара з мах жахлвых сно - схопць мяне, закруцць у штопар, пацягне да чорнага сонца, раздзраючы на атамы. Як тады, у школьным скверыку. Альжбеты побач няма, абярэг дано згубся... Не, не гэтым разам. Давай, Сястрычка. Твой выхад. Я адпусцла яе.

Яна ахнула мяне, нбы кокан. Я ляжала тварам унз, заплюшчышы вочы сцскаючы кулак, навокал гуло, як транфарматарнай будцы. Пахла азонам. Цемра ва мне змянлася. Яна не была жо Цемрай у поным сэнсе слова. снасць, якую ведзьмак звал Акультай, пачала выпраменьваць святло. Яно мела колер нагрэтага дабяла металу было ярчэйшае за тагасветнае ззянне - я бачыла яго нават скрозь стуленыя павек. Здавалася, быццам я апынулася нутры шаравой маланк. Я чула - хутчэй адчувала -- як звонку разлютавана кдаецца Пачвара. Ейны вобраз пастава у мяне прад вачам, як мроя - дагаватая шэрая туша, падобная да хтанчнага цмока, што круцлася, позала накол, вышукваючы слабое месца. Але яна нчога не магла зрабць. Я стварыла свам уяленн вобраз выгнутага шчыта, быццам зробленага з маланак, як шчыльна ахна мяне з усх бако. Засяродзшыся на гэтым вдзежы, я весь час трымала яго перад свам унутраным зрокам. Абарона атрымалася моцная. Пачвара не магла нават наблзцца да мяне. Кал яна дакраналася паверхн 'шчыта', чуся аглушальны трэск, як ад электрычнага разраду, тады Пачвара з выццём адлятала бок. 'Не дастанеш. Я домку. Трымай! Трымай! Трымай!', патарала я пра сябе.