Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Так дожылася некаторы час, а потым Пачвара змянла тактыку. Я адразу гэта адчула. Памж мной Пачварай усталявалася дзная сувязь, цяпер я магла угадваць яе намеры чуць яе думк. Прычым мыслла яна не словам нават не вобразам, тут был чыстыя эмоцы, яны таксама был разбуральныя. 'Шчыт' х амаль не стрымлва, на мяне абрынался такя паток нянавсц, што здавалася, зараз узарвуцца мазг. Урэшце я здагадался паставць яшчэ адзн бар'ер, цяпер думках. Спрацавала, адразу лягчэй стала дыхаць. Прырода Пачвары мне таксама стала зразумелая -- збольшага. То была безаблчная снасць, роднасная чорным памерлым зоркам з глыбнь космасу. Каласальная зншчальная сла, што смокча святло сусвета слкуецца м, ператвараючы яго спачатку цемру, а потым у ншто. што самае брыдкае, Пачвара гэта была адначасова чалавекам. Альбо чалавек бы Пачварай. Адзнае цэлае. Хаця, мажлва, з цягам часу я Цемра таксама зллся бы адну стоту. Не ведаю.

Мж тым Пачвара, кнушы свае спробы дабрацца да мяне, адпазла некуды бок зацхла. Але яна была тут. Проста стаяла побач чакала, як кот пльнуе мыш. Яна таксама адчувала мяне ведала - трымаць абарону мне сё цяжэй. Слы был жо на зыходзе. Не дзва. Сёння я тольк раблю, што бегаю ад х. Заганял да краю, гцл, а я ж дзячынка... Цемра таксама пачынала слабець. Нбы заканчвася зарад акумулятары. Не такое жо недарэчнае парананне. Я нкол яшчэ не карыстала яе так дога. Звычайна было так - каротк вр у грудзях, выблск, удар, Цемра вярталася сваё гняздое. На перазагрузку. Яе магчымасц таксама не бязмежныя. Хутка я не змагу яго стрымлваць... Не, не, Сястрычка, так нельга! Не здавайся! Патрывай яшчэ трошк. Ну, яшчэ трошачк... Усё. Святлвы кокан, як атуля мяне, раптам схлопнуся, склася, як парасон. Цемра, зно сцснушыся да памера кропк, вярнулася сваё сховшча ля сонечнага спляцення. Я паспрабавала аднавць у свам уяленн вобраз шчыта -- Цемра неспакойна запульсавала, але не зрушылася з месца. Здаецца, цяпер сапрады - сё. Я яе выматала. кольк часу ёй спатрэбцца, каб ачуняць?

Я паварушылася - кожны рух адгукася тупым болем у цяглцах -- паспрабавала была прызняцца на локцях, але адразу ж паваллася тварам унз на абледзянелы ходнк. Цела зраблся млявым, як анучнай ляльк, у галаве цяжка вухала, нбы дзесьц працава паравы молат. Я з з жахам усвядомла, што не стане падняцца на ног. Няжо прада - гамон? Зрабшы над сабою выслак, я рыком аддзёрла сябе ад асфальта так-сяк паднялася на карачк. Рук ног трэслся, прад вачыма плыло. Ну вдок у мяне, напэна. Як сняк пад гастраномам. Прысягаю, нкол не жыцц не дакрануся да гэтага сранага чарнла, кал, канечне, выжыву... Адчушы роце саланаваты металчны смак, я з агдай сплюнула, на ходнк плюхнуся слзк чорны камяк, а потым з носу мяне цурком лнула кро. 'Блн!..' я паспешлва паднесла руку да твару -- далонь адразу ж напонлася густым цёплым, скрозь пальцы на асфальт закапал частыя кропл, плямячы бялясую наледзь. Лхтары згасл, моглкавым святле, што ахнала мост, кро здавалася чорнай.

-- Што, выдахлася?

Ён стая проста нада мной. Узняць галаву мяне не было слы - я бачыла тольк яго ног змовых чаравках джынсах, заляпаных алвай. Адкуль алва? -- падумала я нялад. Няжо Пачварынку, матацыклетку сваю, спрабава адрамантаваць? Дык безнадзейна. Яна ж у мяса, цяпер тольк на лом здаваць...

-- Захар, не... -- прахрыпела я.

-- Ты так не навучылася ёю карыстацца. Дурнца.

Ён з размаху дары мяне чаравком пад рэбры. Уваччу мяне пацямнела, я кулём паваллася зваротна на ходнк. Наступныя некальк хвлн я бездапаможна курчылася на асфальце, спрабуючы глынуць паветра. У грудзях усё гарэла, лёгкя быццам паралзавала. Цяпер мяне апанава сапрадны жах - зараз памру. Задыхнуся. Ён стая нада мной, сунушы рук кшэн, з сумным выглядам назра за мам пакутам.

-- Ты як Агнешка мая, -- сказа ён нарэшце. -- Ейны нора. Вечна лезе, дзе не просяць, а потым скардзцца кабетам, што яе муж б'е.

Ён упёрся нагой мне плячо штуршком перакул мяне на спну. Потым укленчы побач схлся нада мной, наблзшы да мяне твар. Мяне абдала дакм смуродам перамарожанага мяса. Добра хоць, што брыдкая маска - скажонае падабенства мяне - знкла, цяпер ён зно выгляда, як прыпылены Лёня Захара. Правльна, няма жо сэнсу прыкдвацца 'свам'.

-- Злезь з мяне. Збачэнец, -- прагаварыла я здушана. Патроху да мяне вярталася здольнасць дыхаць.

Ён пакруц галавой.

-- Н-да, з дыпламатыяй у мяне засёды бы поны швах. Ну да ладна.

Ён паднёс руку да майго твару, мяне перад вачам блснула лязо. Я разгледзела заточку яго кулаку. Завостраны з абодвух бако хрургчны скальпель з ручкай, абматанай некалькм слаям заляцыйнай стужк.

-- Каза мне Кунцэвч: 'Чтобы звлеч Оккульту, необходзмо обездзьвжыць носцеля, то ест, посреднка', -- прамов ншы, мтуючы маленне старога ведзьмака. Няжо пан-чарнакнжнк луп на такой ядранай трасянцы? Неймаверна. - Па-добраму не атрымалася, ну й халера яго бяры. Будзем р'обць згодне нструкц'.