Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

У гэтым напра╝ду было штосьц╕ заба╝нае. Бедны, бедны наш выканкам. Тольк╕ паспел╕ адрамантаваць дарогу пасля нашай навагодняй разборк╕, а цяпер цэлы мост прыйдзецца адна╝ляць. Адны выдатк╕, а ╝ кра╕не ╕ так крыз╕с, кашмар!..

Краем вока я ╝гледзела нейк╕ рух побач са мной. Я з╕рнула туды, ╕ смех захрас у мяне ╝ горле. Лёня. Жывы. Ён курчы╝ся на раструшчаным асфальце, спрабуючы падняцца. З аднаго боку, мяне гэта ╝зрадавала - ╝сётк╕ абышлося без смертазабойства. Але ╝ той жа час я адчула лёгкую пан╕ку. Ён жа тольк╕ што ╕мкну╝ся парэзаць мяне на лахманы. Хто ведае, што яшчэ ён вык╕не. Пс╕х ненармальны. Я стаяла ╕ глядзела на яго, гатовая ╝ любы момант к╕нуцца на╝цёк╕. Пасля некальк╕х ня╝далых спроб ён пры╝зня╝ся ╕ се╝, абап╕раючыся на далон╕. Поз╕рк╕ нашы сустрэл╕ся. Выгляд ╝ яго бы╝ не тое каб прасветлены. Хутчэй ашалелы. Але быццам бы асэнсаваны.

-- Лёня, ты? - спытала я з недаверам.

Вусны яго варухнул╕ся, ён, здавалася, штосьц╕ сказа╝, але я не разабрала н╕ слова.

-- Чаго? - перапытала я.

Ён пах╕та╝ галавой. Потым твар яго скрыв╕╝ся, ╕ ён сутаргава ╝чап╕╝ся сабе ╝ ка╝нер, быццам яму бракавала паветра. Вусны яго зно╝ заварушыл╕ся, ╕ зно╝ ан╕ гуку. Аглухла я, ц╕ што? Ага, атыповая кантуз╕я. Ц╕ гэта ╝ яго мову адняло? Такое з ╕м ужо здаралася.

-- Захар, я не чую. Што?

Нарэшце ╝ яго атрымалася. Нейк╕ здушаны хрып, ╝ як╕м чыста ╕нту╕ты╝на ╝гадвал╕ся склады ╕ л╕тары.

-- Аль..ж..жбе..та...

Тут я ╝свядом╕ла, што глядз╕ць ён не на мяне, а на штосьц╕ ╝ мяне за сп╕най. Я аз╕рнулася. Так ╕ ёсць. Вядзьмарка з Кунца╝к╕. У нязменным сва╕м кажушку, ва╝нянай спадн╕цы ╕ хустцы з махрам╕, тольк╕ ╝жо без стрэльбы. Яна ╝см╕халася. Проста-тк╕ кв╕тнела ╝смешкай. Задаволеная, як...ёйны кот. Ён таксама хмыл╕╝ся. Там, на плошчы.

-- Альжбета, -- прамов╕ла я.

-- Добра, дзевачка мая, добра, -- сказала яна, ухвальна к╕ваючы. - Ты ╝сё зраб╕ла прав╕льна. Як мае быць. Я ╝ табе не памыл╕лася.

-- Але... - тут мову адняло ╝жо ╝ мяне. - Дык вы што, на╝мысна? Мяне? Сюды? З гэтым? - гаварыла я ╝ збянтэжанасц╕.

Вядзьмарка сцягнула з сябе кажушок, заста╝шыся ╝ кофце ╕ кам╕зэльцы з гафтам, ╕ нак╕нула яго мне на плечы.

-- Вазьм╕, Та╕са. Холадна тут.

-- Ага... Дзяк, -- разгублена сказала я, хутаючыся ╝ кажух. Цёплы.

Яна апусц╕лася на зямлю побач з Лёнем. Абняла яго, прых╕нула да сябе. Правяла далонню па яго брудных валасах ╕ прынялася штосьц╕ гаварыць яму, ц╕ха-ц╕ха. Так мац╕ суцяшае дз╕ця, якое абудз╕лася пасярод ночы ад кашмарнага сну. Гэта ж трэба, стольк╕ ╝ваг╕ гэтаму адмарозку. А я?

-- Пан╕ Альжбета, -- пакл╕кала я.

Яна ╝зняла галаву ╕ паглядзела на мяне з усмешкай.

-- Вяртайся ╝ шп╕таль, Та╕са. Цябе ╝жо хап╕л╕ся ╕ шукаюць.

Шп╕таль. Халера, я ж туды ╕ зб╕ралася. Зус╕м забыла.

-- А кольк╕ часу прайшло? - спытала я.

-- Па╝гадз╕ны.

Неверагодна. А мне здавалася, што гэта нейкая бясконцая ноч, што ╝сё цягнецца ╕ цягнецца. Зрэшты, спытаць я хацела зус╕м не гэта. Я тольк╕ баялася прамов╕ць гэта ╝слых. Але Альжбета ╕ гэта прадугледзела.

-- Жывы твой Ц╕мафей, -- сказала яна, быццам прачыта╝шы мае думк╕. - За яго не хвалюйся. З ╕м усё добра. Я кажу.

У мяне як камень з душы звал╕╝ся. Хвала табе, Госпадзе. Пранесла.

-- Дзякуй вам. Дзякуй, -- сказала я шчыра.

-- Няма за што, -- яна зно╝ павярнулася да Лён╕.

Я разумела, што гутарка скончана, але я не спяшалася сыходз╕ць. Трэба было высветл╕ць яшчэ адну рэч. Вельм╕ важную.

-- Альжбета, паслухайце. Тое, што ён гавары╝...ну, пра майго бацьку. Гэта пра╝да?

-- Так, -- адказала яна, не гледзячы на мяне.

У грудзях у мяне зно╝ запякло, ╕ ╝ носе брыдка зашчыпала. Але я не заплакала.

-- ╤ вы... ╤ ты ведала? Альжбета? Ведала з самага пачатку? ╤ не сказала мне, так?

Яна ма╝чала. Усё ясна. Трох╕ паразважа╝шы, я ск╕нула кажух ╕ акуратна паклала яго ╕м пад ног╕.

-- Заб╕райце. Мне не холадна.

Потым я павярнулася ╕ пайшла прэч. У шп╕таль. Туды, дзе мяне чакал╕.

_________________________________

* Vade retro satana (╤дз╕ прэч, шатан!) -- сярэднявечная формула экзарцызму, занатаваная ╝ манускрыпце 15 ст. У свецк╕м жыцц╕ можа выкарысто╝вацца як адмова ад спакусы, нязгоду з нама╝ленням╕ ╕ншага ╕ндыв╕дуума. У гэтым кантэксце пераклад можа гучаць прыкладна так: 'Давай, шкыньдзёхай!'

Эп╕лог. Ён яшчэ вернецца

Овельск, гарадок, старэйшы за Менск, але маладзейшы за Полацак, зно╝ апыну╝ся ╝ цэнтры ╝ваг╕. Прычынай таму стал╕ 'люта╝ск╕я падзе╕' - так у сродках масавай ╕нфармацы╕ абазначыл╕ заваруху, што чын╕лася тут уз╕мку 20... года.

Аф╕цыйныя СМ╤ асвятлял╕ гэту г╕сторыю давол╕ сц╕сла. У СБ надрукавал╕ разгорнуты артыкул аб 'карупцыйным скандале', ╝ як╕м н╕быта бы╝ замяшаны мэр Овельска В╕ктар Хлябцо╝. Адразу пасля 'люта╝ск╕х падзей' спадар мэр бясследна зн╕к, прыхап╕╝шы вял╕зную суму дзяржа╝ных грошай ╕ тым самым справакава╝шы чарговы в╕ток крыз╕су ╝ кра╕не. Экс-мэра абвясц╕л╕ ╝ м╕жнародны росшук, падключы╝шы ╤нтэрпол ╕ федэральныя службы Расе╕, але штосьц╕ мне падказвае, што яго не зловяць. Як жа, шукай ветру ╝ пол╕. Усётк╕ ягоны продак ме╝ прозв╕шча Ляпец, а Ляпцо╝ голым╕ рукам╕ не возьмеш.