Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Ён учап╕╝ся за агароджу моста ╕ ры╝ком падня╝ся на ног╕. Я адступ╕ла, х╕стаючыся. Зараз нак╕нецца. Што ж раб╕ць? Думай, думай!.. Цемра мае тую ж прыроду, што ╕ Пачвара. Значыць, яна таксама можа с╕лкавацца святлом. Але дзе яго ╝зяць? Тагасветнае ззянне, што ах╕нае мост, не гадз╕цца. Мёртвае яно, нетутэйшае. Трэба другое. Якое? Я прыкрыла вочы. ╤ ╝бачыла.

В╕дзеж па╝ста╝ прада мной, ярк╕, як выбл╕ск маланк╕. Край, атулены змрокам. Груды, ра╝н╕ны да самага далягляду, росныя травы ╕ неба, по╝нае зорак. Стужк╕ рэк ╕ ман╕сты азёра╝. Багны ╕ пушчы. Пал╕ з чорным╕ разорам╕ ╕ пашы, пярэстыя ад статка╝. Пахавальныя курганы ╕ ахо╝ныя вежы ╝ палях. Жалеза, уздыбленая зямля, попел ╕ кро╝. Зруйнаваныя палацы ╕ занядбаныя капл╕чк╕, дзе пад алтарам╕ жывуць вужак╕, а на хорах гняздуюцца совы. Мог╕лк╕, мог╕лк╕, костк╕ продка╝, што сплял╕ся з караням╕ пракаветных дрэ╝. Саламяныя стрэх╕, цагляныя кварталы, агародчык╕, жанчыны ╝ ярк╕х сукенках. На вяро╝ках сушыцца бял╕зна, раздз╕маючыся ╕ пляскаючы на ветры, як крылы лятучых караблё╝. Яблыневая квецень, геран╕ на падваконн╕ках, котк╕ ╝ фортках ╕ дзец╕ на арэлях. Усё гэта было саткана са святла. Яно было жывое, мяккае ╕ цёплае, як ад свечак у храме. Патаемнае святло, якое н╕кол╕ не згасае. С╕ла маёй зямл╕.

Падпарадкава╝шыся безназо╝наму покл╕чу, я стаяла на мосце, раск╕ну╝шы рук╕, ╕ зямля аддавала мне сваё святло. Цемра прагна смактала яго, сама напа╝няючыся ззяннем. Шэрая Мара ╝жо ляцела на мяне, але цяпер я мела дастаткова с╕л, каб сустрэць яе. Цемра, якая не была ╝жо Цемрай, вылецела вонк╕ ╕ закруц╕лася ╝ мяне перад вачам╕, як вогненае кола. Звычайнае кола са сп╕цам╕ ╕ калодкай, накшталт тых, што коцяцца са сх╕ла╝ кургано╝ у купальскую ноч. Я працягнула руку ╕ ╝зяла яго за сярэдз╕ну. Яно гарэла агнём, але не апякала. Шэрае абрынулася на мяне, як задушл╕вы морак, аблытала клейкай павуц╕най, абдаючы затохлым смуродам склепа╝, дзе ╝ бронзавых дамав╕нах гн╕юць костк╕ тырана╝ ус╕х м╕нулых эпох, гн╕юць ╕ не могуць памерц╕, бо нават у маг╕ле ╕х грызе ня╝тольны голад ╕ прага новай крыв╕... Не, вурдалак╕, не атрымаеце. Не гэтым разам.

-- Шкыньдзёхай. Жаба г╕пербарэйская, -- прамов╕ла я ╕ к╕нула ╝ Мару вогненнае кола.

Пачу╝ся трэск, н╕бы распаро╝ся мех са смеццем. На╝кол завыла, забрахала ╕ загалёкала на тысячу галасо╝. Мяне усцешыла, што ╝ гэтым шматгалосс╕ я не расчула н╕чога чалавечага. Па шэраму пабегл╕ частыя сполах╕, ╕ праз ╕мгненне ╝сё зашугала ясным полымем. Здавалася, быццам я апынулася ╝ эп╕цэнтры пажару. Зразуме╝шы, што г╕не, шэрая Мара з енкам╕ к╕далася па мосце, н╕бы ╝ спадзеве зб╕ць з сябе агонь, як╕ пажыра╝ яе. Нарэшце, закруц╕╝шыся ╝ вогненны в╕хор, яна ╕рванула да неба, ╕ гэты в╕р падхап╕╝ мяне ╕ пацягну╝ за сабой. Пачуццё палёту хутка змян╕лася адчуваннем падзення. Мяне панесла ╝ нейкую прорву, а потым у вушах зашумела, ╕ паветра зраб╕лася ледзяным ╕ вязк╕м, н╕быта я ╝пала ╝ ваду, пры гэтым захава╝шы здольнасць дыхаць, як часам бывае ╝ сне. Полымя трох╕ прытухла, ╕ на╝кол зно╝ запанавала каламутнае зелянявае свячэнне. Безабл╕чная с╕ла валакла мяне ╝н╕з, да цёмнага дна. Нарэшце я ╝бачыла перад сабою Браму. Яна выглядала, як чатыры святл╕выя раскол╕ны, што зе╝рал╕ на тле апраметнага чарноцця. Яны разыходз╕л╕ся промням╕ ад цэнтру, заг╕наючыся на канцах, як салярны знак, ╕ ╝ся гэта канструкцыя павольна круц╕лася вакол сваёй вос╕, выпраменьваючы трупнае ззянне. Па той бок Брамы чул╕ся галасы - шэпты ╕ ляманты, кпл╕выя смяшк╕, уладныя вокл╕чы, разгульны рогат ╕ ╝скл╕к╕ нато╝пу ╝ м╕льёны глотак. У раскол╕нах м╕льгал╕ абл╕ччы, падобныя да чалавечых, адтуль цягнул╕ся рук╕ - альбо падабенствы рук. На ╕х было па восем пальца╝, ╕ яны не мел╕ костак, выг╕наючыся, як шчупальцы малюска╝. Потым шуганула полымя, Брама зачын╕лася, ╕ зраб╕лася вельм╕ цёмна.

***

Я расплюшчыла вочы. Нада мной было цёмнае неба, зацягнутае хмарам╕. Па краях небасх╕лу хмары трох╕ разышл╕ся, ╕ ╝ прарэх╕ глядзел╕ буйныя зоры, а ╝ вышынях, проста ╝ мяне над галавой шугал╕ маланк╕. Яны лётал╕ ╝ чорных аблоках, як вогненныя цмок╕, ╕ згасал╕ адна за адной. Дз╕╝на, але перуно╝ не было чуваць. Наогул было вельм╕ ц╕ха, чутно было тольк╕, як ун╕зе пад мостам плёскаецца вада. Зелянявае ззянне згасла таксама, ╕ мост ах╕нула цемрадзь - звычайная начная цемрадзь без выкрутаса╝. У паветры лунал╕ пах╕ азону ╕ гарэлага жалеза - ужо ледзь за╝важныя. Я паднесла руку да вачэй. Далонь ╕ пальцы непрыемна смылел╕, але раны зацягнул╕ся, ╕ кро╝ больш не цякла. Затым я паднялася на ног╕ ╕ агледзелася. У выбл╕сках маланак, што ╝спыхвал╕ ╝сё радзей, я ацан╕ла масштабы разбурэння╝. Мост бы╝ як пасля бамбёжк╕. Асфальт уздыб╕╝ся ╕ раскрышы╝ся, у паверхн╕ моста зе╝рал╕ скразныя прабо╕ны, л╕хтарныя слупы павал╕ла ╕ пераламала, як ало╝к╕. Метал╕чная агароджа таксама моцна пацярпела - з аднаго боку моста яе папросту здзёрла, а тое, што засталося, было пагнута ╕ пакарабачана дашчэнту.

-- Н╕што сабе патаньчыл╕, -- прамов╕ла я ╕ засмяялася.