Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Вусны яго рассунул╕ся, ╕ на ягонай ф╕з╕яном╕╕ з'яв╕лася скры╝леная ╝смешка, н╕бы выскал драпежнай рыб╕ны. Знаёма. Лёня гэтак жа ╝см╕ха╝ся. Замест усмешк╕ ╝ яго за╝сёды атрымл╕валася нейкая хварав╕тая грымаса. ╤ншы ╝сётк╕ шмат перайма╝ у свайго пасрэдн╕ка. Ц╕ наадварот, гэта пасрэдн╕к перайма╝ ╝ ╤ншага? Чорт ╕х разбярэ. Складаныя ╝ ╕х был╕ ╝заемааднос╕ны. Лёня быццам бы ╝спрыма╝ ╤ншага як чужародную ╕снасць. Хаце╝ вызвал╕цца. Мабыць, з-за гэтага ╕ ╝ пятлю палез. Тады, у школе. Усе помняць гэту г╕сторыю. Гэта адбылося праз год пасля смерц╕ ягонага бацьк╕. Лён╕ тады было трынаццаць. Ён нак╕ну╝ шворку на водаправодную трубу. Ледзь адратавал╕. Наша класная к╕ра╝н╕ца потым гаварыла, што Лёня проста вып╕наецца, хоча прыцягнуць да сабе ╝вагу, а дырэктарка адназначна назвала яго шаленцам. Скандал атрыма╝ся страшэнны, але ╝ рэшце рэшт гэту справу замял╕. Як ╕ ╝се наступныя. Гэта бы╝ адз╕ны вядомы мне выпадак, кал╕ Захар спрабава╝ заб╕ць сябе. Пасля гэтага ён пача╝ ужо на людзей к╕дацца. А Жыхарэ╝ск╕-старэйшы кожны раз яго адмазва╝. Па старой памяц╕. Ён сябрава╝ з Захаравым бацькам, пакуль той не разб╕╝ся на Чортавы мосце... Бл╕н, лепш бы яго адразу засунул╕ ╝ вар'ятню. Так было бы лепей для ╝с╕х.

-- Тая, -- ╤ншы зраб╕╝ яшчэ адз╕н крок да мяне ╕ працягну╝ мне руку далонню ╝гору. - Годзе ╝жо гарэзаваць. Вяртайся дадому. Крэ╝ныя зачакал╕ся.

Я мо╝чк╕ адступ╕ла, не даючы яму набл╕з╕цца. Прызнацца, ╤ншаму ╝сётк╕ ╝далося зб╕ць мяне з панталыку. Я чакала чаго за╝годна - бойк╕, калатнечы, але тольк╕ не гэтага. Пачувалася я ╝жо не такой рашучай, як раней. Цяпер мне хацелася проста ╝цячы. Я хутка аз╕рнулася, ацэньваючы шлях╕ адступлення, к╕нула поз╕рк за агароджу моста. Овелька ╝верх па цячэнн╕ была прыхоплена лёдам, а пад мостам у в╕рах, як╕я н╕кол╕ не замярзал╕, бурл╕ла ╕ клекатала вада. Не, скакаць з моста - не лепшая ╕дэя, гэта самагубства. Трэба бегчы. Проста павярнуцца ╕ ляцець на злом галавы зваротна да плошчы, дзе ╝сё яшчэ гаспадарыл╕ ва╝калак╕. Штосьц╕ мне падказвала, што ╤ншы туды не сунецца... Зараз, зараз. Тольк╕ б ён не разгада╝ мае намеры. Трэба неяк адцягнуць час... Я зно╝ павярнулася да яго ╕ заз╕рнула яму ╝ твар.

-- Тваю ж душу...якога хрэна?! - вырвалася ╝ мяне.

Ён змян╕╝ся. Рысы пасрэдн╕ка неяк паблякл╕, быццам сцёрл╕ся, ╕ па╝зверх праступ╕ла ╕ншае абл╕чча. Абл╕чча ╤ншага, дакладней кажучы. Яго сапра╝днае. Не такое ╝жо ╕ страшнае, хаця ╕ асабл╕ва прывабным яго не назавеш. На мяне падобны. Так. Уражанне было такое, быццам я гляджу на свайго брата-бл╕знюка, х╕ба тольк╕ крыху старэйшага. Пам╕ж нам╕ ляжала добрае стагоддзе, па лог╕цы, зараз ён мус╕╝ выглядаць як згрыбелы дзед, але парада мной ён па╝ста╝ у вобразе маладога мужчыны. Майго крэ╝нага. Падабенства сапра╝ды было жудаснае. Капа рудаватых валасо╝, як у мяне. ╤ так╕я ж бялясыя бровы, к╕рпаты нос з рабац╕нкам╕, а вусны тонк╕я, жорстк╕я. Якога колеру ╝ яго был╕ вочы, я не магла сказаць. Вочы як так╕я адсутн╕чал╕. Замест ╕х на ягоным твары зе╝рал╕ дзве цёмныя ям╕ны, ╝ як╕х плавал╕ два зелянявыя агеньчык╕. Пэ╝на, так╕я агеньчык╕ запальваюцца на старых мог╕лах у глухую ╕ золкую л╕стапада╝скую ноч... прынамс╕, так п╕шуць у раманах жаха╝...

-- Бачыш мяне? То добра, - сказа╝ ён са здавальненнем. - Хадзем дадому!

Ён стая╝, працягну╝шы мне руку, усм╕ха╝ся. Яго перакры╝леная ╝смешка-ашчэр у спалучэнн╕ з нежывым╕ вачам╕ выглядала гратэскава. Кал╕ ╤ншы хаце╝ так╕м чынам прадэманстраваць сваю добразычл╕васць, то атрымалася ╝ яго неперакана╝ча. Зус╕м не перакана╝ча. Я не верыла яму н╕ на кал╕ва. А ягоныя выверты накшталт спробы скап╕яваць маё абл╕чча выкл╕кал╕ ╝ мяне тольк╕ аг╕ду. Ц╕кава, Захара ён падобным чынам апрацо╝ва╝? 'Ты вырадак, н╕хто цябе не люб╕ць, слухай тольк╕ мяне, я твой адз╕ны сябар, бла-бла-бла...' Яшчэ ╕ яго памерлым братам прык╕два╝ся, зараза. Не, Яромка, не ╝гавары╝. Са мной такое не пракац╕ць. Я ╝тароп╕лася проста на яго ╕ сц╕сну╝шы кулак╕, працадз╕ла:

-- Ведаеш што, Яромка? ╤дз╕-тка ты да л╕хаматары. Давай, шкыньдзёхай. Лайно!

Потым я развярнулася ╕ к╕нулася бегчы.

-- Тваю ж душу маць! - заро╝ ён мне ╝след. - А ну стой, курв╕ска!

Цяпер ╝ ягоным голасе чулася непадробная лютасць, ад былой прыязнасц╕ не засталося ╕ знаку. Ненадо╝га ж яго хап╕ла.

-- Скулля табе, быдла! - крыкнула я, не аз╕раючыся.

-- А ты ж, бляха, св╕ння няскробана. Стаяць, я сказа╝!