Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Ён чака╝ мяне тут, як я ╕ меркавала. Стая╝ пад л╕хтаром, прых╕ну╝шыся да парэнча╝ ╕ сх╕л╕╝шы галаву, быццам штосьц╕ выглядаючы ╝ сабе пад нагам╕. Рук╕ ╝ к╕шэнях - Лёнева звычка, -- лаёвыя валасы зв╕саюць на твар, завэдзганая вопратка ба╝таецца, як на вешалцы. Ну ╕ в╕док ╝ яго, канечне. Мярцвяк хадзячы. У Захара ╕ раней знешнасць была не фантан (я асаб╕ста л╕чыла яго вырадкам), а цяпер зус╕м нешта зда╝. Ён сапра╝ды выгляда╝ хворым. Альбо ╤ншы давё╝ да крайняга пс╕хозу. Што ж ты так, Яромка? Зус╕м не клапоц╕шся аб сва╕м пасрэдн╕ку. А гэта, м╕ж ╕ншым, жывы чалавек, не вядро з балтам╕.

-- Ерамей, -- пакл╕кала я напа╝голасу.

Ён узня╝ галаву, з╕рну╝ на мяне. У водбл╕сках тагасветнага полымя яго ф╕з╕яном╕я здавалася зеленаватай, пад ╕лбом залягал╕ глыбок╕я цен╕, вачэй амаль не в╕дно, тольк╕ дзве нерухомыя святл╕выя кропк╕ там, дзе пав╕нны быць зрэнк╕. Эфектна. Дарма, Яромка. Я ╕ так ужо пераканалася, што ты нелюдзь. Ц╕кава, як г╕пербарэйцы гэта робяць? Так перакро╕ць чалавечую прыроду. Пэ╝на, нейк╕я ман╕пуляцы╕ на квантавым узро╝н╕. Як у той прыпавесц╕ пра ведзьмака ╕ вас╕л╕ска. На самай справе ╕х зап╕хнул╕ не ╝ звычайную дамав╕ну, а ╝ нейк╕ агрэгат, як╕ змяняе структуру атама╝. ДНК ╕ ╝сё такое. Г╕пербарэйцам гэта як два пальцы пераслаць. Эх, такую цыв╕л╕зацыю прамарк╕тавал╕. Зрэшты, сёння яны плануюць узяць рэванш. Людзей, пра╝да, у расход пусцяць. Гэта ж г╕пербарэйцы, ╝ ╕хняй с╕стэме кашто╝насцей жыццё чалавечае танней за га╝но птэрадактыля. Дарэчы, ц╕ не з-за г╕пербарэйца╝ дыназа╝ры вымерл╕? Альбо ╕хняя цыв╕л╕зацыя загнулася раней, чым з'яв╕л╕ся дыназа╝ры?.. Так, куды гэта мяне зно╝ панесла?..

-- Яны спадзявал╕ся, што я нешта пак╕ну для ╕х, -- прагавары╝ ╤ншы голасам Лён╕ Захарава. - Гэтыя крэтыны з 'Унутранага Кола'. Яны з самага пачатку л╕чыл╕ мяне нявартым. Глядзел╕ на мяне, як на апошняе быдла. А ╝ вын╕ку ╕х ус╕х паймел╕. Усё ╕хнюю хе╝ру ╝ по╝ным складзе. Лузеры. Чы як то па-тутэйшаму? - ён выцягну╝ руку з к╕шэн╕ ╕ пакруц╕╝ указальным пальцам каля лба. - Дэб╕льныя ардынарцы.

Складна жуп╕ць. ╤ дзе тольк╕ набра╝ся так╕х сло╝ца╝? Не ╝ сваёй жа Расейскай ╤мперы╕, ц╕ кал╕ ён там жы╝. Карыстаецца ведам╕ пасрэдн╕ка. Ц╕кавенька, каго гэта Лёня зва╝ 'дэб╕льным ардынарцам'? Пэ╝на, Цёму Жыхарэ╝скага. У яблычак, Захар. ╤ не запярэчыш.

-- Заб╕ваць мяне будзеш? - пац╕кав╕лася я.

Ён паматля╝ галавой.

-- Неканечне. То ест, гэта зус╕м неабавязкова.

Я хмыкнула.

-- Ды ня╝жо? А мне здалося, што ты зашыб╕ся як╕ аматар расчлянёнк╕.

-- Ну-ну, дз'е╝чынка, -- ╝ ягоным голасе раптам з'яв╕л╕ся прым╕рэнчыя нотк╕. - Не трэба л╕чыць мяне вылюдкам. Думаеш, я бы╝ заадно з тым╕ блазнам╕? У жэдным выпадку. Я, скажам так, ме╝ часовую патрэбу ╝ ╕хн╕х паслугах. Ты ╝весь час бегала ад мяне, а я жада╝ адно пагутарыць з табою па душах. На чтэры очы.

-- Да-а-а? - працягнула я з кпл╕васцю. -- А там, у парку, ты таксама чыста пагаварыць хаце╝?

-- У парку... -- ён замо╝к, прыкры╝шы вочы. Здавалася, што ён зараз капаецца ╝ памяц╕ Лён╕. Сапра╝ды як в╕русная праграма, якая счытвае чужыя файлы.

-- Ц╕мафей, так? - прамов╕╝ ён нарэшце. - Зразумей, гэта было дзеля тваёй жа карысц╕. Яго прысутнасць была непажаданая.

-- У як╕м сэнсе? - спытала я, адчуваючы, што мяне зно╝ апано╝вае лютасць. Спакойна, сястрычка, спакойна. Не вядз╕ся на правакацы╕...

-- Гэты чалавек душы╝ тваю ╕снасць, ╕ яго неабходна было прыбраць, - сказа╝ ╤ншы. -- Пасрэдн╕к адчува╝ да Ц╕мафея асаб╕стую непрыязнасць, чым я ╕ скарыста╝ся. Яго не прыйшлося нават до╝га угаворваць, дастаткова было злёгку падштурхнуць.

-- ╤ веда╝ жа, куды б╕ць. Адмарозак, -- прамов╕ла я з нянав╕сцю. - Дзе Лёня?

-- Яго тут няма, -- адказа╝ ён абыякава. - Але я гатовы выслухаць усе рэкламац'╕.

Тут мяне закалац╕ла па-сапра╝днаму. Яго непраб╕╝ная спакойнасць мяне вар'явала. Халера, ды ён проста здзекуецца! 'Ты паскуда! Брыда! Сволач паганая!' хацелася мне крыкнуць яму ╝ твар. Але я стрымала сябе.

-- Чаму ён? - спытала я. -- Чаму менав╕та яго ты зраб╕╝ сва╕м пасрэдн╕кам?

╤ншы пацепну╝ плячыма.

-- То проста, як булка з маслам. Ён мройца. Чалавек з адмысловым складам душы, чулл╕вы да ╝плыву ╕снасцей з ╕нэга святу. Як ты ╕ я. У тым сэнсе мы аднолькавыя.

-- Аднолькавыя? - па╝тарыла я з аг╕дай. - Бздура! Я не такая, як ты. ╤ н╕кол╕ не буду.

╤ншы сх╕л╕╝ галаву, ╕ плечы яго затрэсл╕ся. Ён смяя╝ся. Увесь час з мяне ржэ. Нават кры╝дна. ╤ што такога недарэчнага я сказала?..

-- Тая, Тая. Ты не разумееш, -- прагавары╝ ён, адсмяя╝шыся. - Мы не проста падобны. Мы адз╕нае цэлае. Я ╕ ты. Една радз╕на. У табе мая кро╝. Усвядом гэта, нарэшце.

-- Чаго? - я з╕рнула на яго з не╝разуменнем.

Ён глядзе╝ на мяне, хмыл╕╝ся. У ягоных вачах не адлюстро╝валася н╕як╕х эмоцый, але зразумела было, што яму зараз весела, дужа весела.

-- Альжбетка табе не сказала? - спыта╝ ён з кп╕най голасе. -- Дарма. Кал╕ б ты даведалася, то не стала б мяне цурацца. Бо мы адна сям'я. Наш агульны продак ме╝ прозв╕шча Ляпец. ╤ ён бы╝ вешацелем.

Ляпец. У грудзёх у мяне запякло, быццам я глынула к╕пеню.