Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Затое Яромка заб╕вае лёгка ╕ весела, людз╕ для яго, н╕бы смецце. ╤ для мяне, атрымл╕ваецца, таксама. Невыпадкова ён назва╝ мяне сва╕м прозв╕шчам. 'Прыв╕танне, Ляпец'. Пэ╝на, намяка╝, што мы з ╕м аднаго поля ягадк╕. ╤ мае ж рацыю, падлюга. Ён люб╕ць заб╕ваць, ╕ я таксама. Ён напалову Пачвара, я спакваля ператвараюся ╝ Цемру... Ц╕кава, ╝ яго таксама ╕дыяс╕нкраз╕я на Пячатку? Кудмень блак╕руе с╕лу Пачвары - здаецца, яна мае тую ж прыроду, што ╕ Цемра. Асоба ╤ншага, аднак, пры гэтым застаецца незакранутай. Кал╕сьц╕ ён бы╝ чалавекам, цяпер ён параз╕туючая ╕снасць, што ╝чап╕лася ╝ пасрэдн╕ка, як клешч, ╕ н╕як╕м╕ Пячаткам╕ яго не выб'еш... Так, Лёня тут ужо н╕ пры чым. Сам па сабе ён цям╕ць не больш, чым зомб╕ з прастрэленай галавой, ╕ ╝с╕м╕ яго ╝чынкам╕ к╕руе ╤ншы... ╤ ╝сётк╕, кал╕ ён з заточкай па парку швэнда╝ся, ён дзейн╕ча╝ паводле сваёй вол╕, ц╕ ╝жо не?.. Хаця, якая розн╕ца? Ён, прынамс╕, спрабава╝ супрац╕╝ляцца. А я... Я гатова добраахвотна к╕нуцца ╝ абдымк╕ Цемры, аддацца ёй ва ╝ладу без усякага супрац╕ву. Ненав╕дзець ╕ заб╕ваць, заб╕ваць з радасным г╕каннем. Прыв╕танне, пан╕ пал╕цай... то бок, у сэнсе, Ляпец...

Не, Сястрычка, так не гадз╕цца. Н╕куды не гадз╕цца. Хто, наогул, у доме гаспадар, я ц╕ яна?.. Я стаяла пасярод пустыннай вул╕цы, спрабуючы сабрацца з думкам╕. Патроху мне ╝далося супако╕цца, ╕ чахарда ╝ галаве, нарэшце, спын╕лася. Цемра па-ранейшаму была тут, я адчувала, як яна в╕рыць ╕ клякоча ╝ва мне, але я ╝жо ╝зяла яе пад кантроль. Як дрэс╕ро╝шчык тыгра. Уп╕р звёрз лухту, пара╝на╝шы яе з машынай для забойства. Яна жывая ╕стота. Драпежн╕к. ╤ я трымаю яе на кароткай шворцы. Спакойна, м╕лая, спакойна. Н╕чога не роб╕м без каманды 'фас'... Не, Захар, канечне, таксама в╕наваты. Сам пакл╕ка╝ ╤ншага, пусц╕╝ яго ╝ сваю душу. А цяпер... Што цяпер? Кольк╕ хв╕л╕н таму ╝сё было адназначна - знайсц╕ яго ╕ прыкончыць. Аднак лютасць мая сц╕шылася, ╕ я разумела, што не жадаю яму смерц╕. Гэта Ляпцы заб╕вал╕ з пакалення ╝ пакаленне - вось ужо дзе сямейка маньяка╝, - а я не стану. Не хачу. Але, з ╕ншага боку, што я буду раб╕ць, кал╕ ён выйдзе ╕ нак╕нецца на мяне?.. Добра, што-небудзь зымправ╕зуем. Па абстав╕нах.

Агледзе╝шыся, я зразумела, што знаходжуся на вул╕цы ╝ прыватным сектары, што вяла на╝прост да цэнтральнай плошчы. Туды, дзе ╝ нядзелю планава╝ся м╕тынг, ╕ дзе зараз сканцэнтравал╕ся фальшывыя а╝тазак╕, наб╕тыя нежыццю. У гэтыя планы, аднак, ужо хтосьц╕ ╝нёс карэктывы. На першы погляд, у горадзе н╕чога не адбывалася. Ц╕шыня, у вокнах н╕ агеньчыка, л╕хтары гараць - цьмяна, цераз адз╕н. Эканом╕я электраэнерг╕╕. Вакол л╕хтаро╝ раяцца сняжынк╕ срэбнай жамярой, ды пабл╕сквае ледзяная корка на ходн╕ку, выкладзеным ружова-шэрай пл╕ткай. Ноч у прав╕нцы╕, н╕чога выб╕тнага. Але я глядзела на горад скрозь Цемру ╕ бачыла рэчы, схаваныя ад людск╕х вачэй.

На двары бы╝ Апакал╕пс╕с, ╕ горад пагруз╕╝ся ╝ хаос. У нябёсах па-над дахам╕ цьме╝ зеленаваты золак - тое самае тагасветнае ззянне, што пераследвала мяне ╝ жахл╕вых мроях. Цяпер гэта зраб╕лася рэча╕снасцю. Слуп халоднага зелянявага полымя ╝здыма╝ся таксама над Овелькай з боку Чортава моста. Свяц╕╝ся ц╕ то сам мост, ц╕ то рака пад ╕м. Крын╕ца гэтага мёртвага святла знаходз╕лася за Брамай - сёння яна мус╕ла адчын╕цца, ╕ дэманы Г╕пербарэ╕ чакал╕ на парозе, ╕м засталося тольк╕ атрымаць ключ, каб увайсц╕. А па горадзе, усцяж спусцелых вул╕ц, ценям╕ гойсал╕ ва╝калак╕.

Я ╝ думках назвала ╕х 'ва╝калакам╕', хаця насамрэч я не ведала, што яны такое ╕ адкуль узял╕ся. Па ма╕х наз╕раннях, рухал╕ся яны аднекуль з боку гарадск╕х мог╕лак, аднак да ажылых мерцвяко╝ яны был╕ непадобныя. Кал╕ ╝жо пара╝но╝ваць з м╕ф╕чным╕ ╕стотам╕, то больш за ╝сё яны нагадвал╕ менав╕та ва╝ко╝-пярэваратня╝.

Упершыню я ╝бачыла ╕х каля старой лесап╕льн╕. Адтуль я ляцела, як на спрынтэрскай дыстанцы╕, ╕ ╝ мяне не было часу ╕х разглядваць. Адз╕нае, што я за╝важыла ╝ той момант, была нейкая шэрая маса, што валтуз╕лася ╝ снезе побач з фургонам, на як╕м мяне прывезл╕ сюды. Мне здалося тады, што гэта ва╝к╕ ц╕ здз╕чэлыя сабак╕ - ╝ зелянявым святле золку я адрозн╕ла завостраныя вушы, худыя хрыбты ╕ ашчац╕неныя загры╝к╕. Прыпа╝шы да зямл╕, яны з гырканнем ╕ гурчаннем дагрызал╕ тое, што засталося ад спадара Стрыг╕на. Прызнацца, адчула я злараднасць. Што, Герман Бенцыяныч, нечаканчык? Туды вам ╕ дарога, ╕ ╝сёй вашай яснавяльможнай хе╝ры таксама. На лёгк╕м кацеры, як той сказа╝. Г╕перабарэйцы недаробленыя.