Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Я ляжала, змагаючыся з млоснасцю, у стра╝н╕ку круц╕ла ╝жо невыносна. Славам╕р. Бедны Славам╕р. Альгерд Алегав╕ч л╕чыць яго ледзь не гало╝ным злачынцам, а ён н╕ ╝ чым не бы╝ в╕наваты. Ён пражы╝ зус╕м нядо╝га ╕ пэ╝на, не паспе╝ зраб╕ць н╕чога благога. Кунцэв╕ч-стары ╕ пан Славам╕р - адз╕н ╕ той жа чалавек. ╤ менав╕та стары пан прада╝ душу Д'яблу, на што ╕ намякае крушнявецкая батлейка. А потым ён звё╝ са свету Славам╕ра, уласнага сына, каб перасял╕цца ╝ ягонае цела. ╤ ╝сё ро╝на скончы╝ кепска, атрыма╝ выспятка ад Г╕пербарэйца╝ ╕ скана╝ у парыжскай начлежцы. Ц╕кава, а ха╝русн╕к╕ з 'Унтранага Кола' таксама практыкуюць перасяленне душ? Пэ╝на, так. ╤ хто ведае, кольк╕ ╝жо стагоддзя╝ яны гуляюць па зямл╕, ╕ кольк╕х людзей яны загуб╕л╕, каб завалодаць ╕хн╕м╕ целам╕...

Машына спын╕лася, ╕ матор заглух.

-- Лесап╕льня, панове. Прыехал╕, -- абвясц╕╝ спадар мэр.

Ён падня╝ся з сядзення ╕ ста╝ проста нада мной, так што я магла разгледзець падэшвы ягоных чарав╕ко╝.

-- Мы на парозе грандыёзных падзей, васпаны, -- прамов╕╝ ён урачыста. -- Як там у Пушк╕на - 'Отсель грозить мы будем миру!'

'Шведам, крэтын, -- падумала я. - Пётр Першы 'граз╕ць' зб╕ра╝ся тольк╕ шведам. А на ╝весь свет ён усётк╕ не замахва╝ся...' Стра╝н╕к зно╝ звяло сутаргай, гэтым разам так моцна, што ╝сё цела выгнулася дугой. Я адчула страшэнную млосць, у роце заказытала, потым мяне, здаецца, знудз╕ла, ╕ я звал╕лася без с╕л зваротна на падлогу. Расплюшчы╝шы вочы, я ╝бачыла, што ╝ фургоне зраб╕лася чорна ад мух. Яны в╕сел╕ пад столлю гудл╕вай хмарай, по╝зал╕ па сценах, аблепл╕вал╕ вокны ╕ скураныя сядзенн╕. Мяне перасмыкнула ад г╕дл╕васц╕. Чарнакн╕жн╕к╕, па╝скоква╝шы з сядзення╝, сх╕л╕ся нада мной з заклапочаным╕ ф╕з╕яном╕ям╕. На мух яны не зважал╕. Выглядала так, быццам чарнакн╕жн╕к╕ наогул ╕х не за╝важаюць, хаця недабачыць такое рапто╝нае нашэсце жамяры здавалася нерэальным.

-- Яна апрытомнела? - спыта╝ Уп╕р.

Бергманава пах╕тала галавой.

-- Немагчыма. Я ╝калола ёй по╝ную ампулу.

На ейны лоб прызямл╕лася тлустая муха з зелянявым бл╕скучым брушкам, але пан╕ карэктар нават брывом не павяла. Як н╕чога н╕якага. Тады я зразумела. Цемра. Цемра, сястрычка мая, выцягнула з мяне атруту ╕ ператварыла яе ╝ рой насякомых. ╤ каб убачыць гэтую жамяру, трэба быць мройцам, альбо глынуць вядзьмарскага зелля, якое разбурае нейроны ╕ тонк╕я матэры╕... Арыг╕нальна, сястрычка. Не, малайчына, канечне, ухваляю. Цяпер трэба прыдумаць, як справ╕цца з чарнакн╕жн╕кам╕, бо на ╕х кудмен╕, а Цемра супраць Пячатк╕ бясс╕льная...

-- Пся крэв!

Дзверы расх╕нул╕ся, ╕ ╝весь гудл╕вы рой адразу ж ск╕рава╝ся да праёму, ╕рвучыся на волю з цеснага фургона.

-- А-а-а, курва! Паганск╕ басурман╕н! - лая╝ся хтосьц╕ ╝ скуранцы, адной рукой трымаючыся за дзверы, а другой разлютавана адмахваючыся ад жамяры, якая чорнай хмарай ляцела праз расх╕нуты праём ╕ растваралася, зн╕кала ╝ начным марозным паветры.

-- Штосьц╕ не так? - занепакоена спыта╝ Стрыг╕н.

-- Чы ёсць пан звар'яваны? Мушк╕ пэлна хата. Як сл'епы, дал╕бог,* -- адказа╝ той, адганяючы апошн╕х запозненых казурак, як╕я ╝сё яшчэ вылятал╕ з дзвярэй фургона.

-- Спадар Ляпец, нам зразумела ваша ╕мкненне падкрэсл╕ць сваю тутэйшасць, -- сказа╝ спадар мэр, паморшчы╝шыся. - Але зраб╕це ласку, гаварыце па-чалавечы. Мы не ╝ вандро╝ным цырку.

Ляпец. Яромка. Мройца ад нараджэння ╕ чалавек, як╕ зраб╕╝ся пачварай. Пры╝зня╝шыся на локцях, я ╝перыла ╝ яго вочы. Зрэшты, глядзець тут не было на што. Выгляда╝ ён, як 'прыпылены' Лёня Захара╝. Не змян╕╝ся н╕ на кал╕ва -- ╝сё тая ж расхрыстаная скуранка ╕ патрапаныя джынсы, заквэцаныя ц╕ то ал╕вай, ц╕ то нейкай граззю, брудныя валасы в╕сяць ледзяшам╕, пад вачам╕ с╕няк╕, ды свежы кровападцёк на правай скуле ╝ дадатак - пэ╝на, пасля ╝чорашняй сутычк╕ з Ц╕мкам. Госпадзе, ня╝жо гэта было тольк╕ ╝чора? А здаецца, быццам м╕нула цэлая вечнасць... Хаця не, штосьц╕ ╝ ╕м усётк╕ змян╕лася. Ма╝ленне, перадус╕м. Лёня за╝сёды гавары╝ вельм╕ ц╕ха ╕ павольна, быццам з выс╕лкам. Цяпер ён страчы╝, як з кулямёта, ╕ ╝ ягоным голасе з'яв╕л╕ся незнаёмыя ╕нтанацы╕.

-- Анягож, спадар Ляпец, -- сказа╝ ён, чамусьц╕ звяртаючыся да мэра Хлябцова. Потым сх╕л╕╝ся нада мной ╕ прамов╕╝, хмылячыся:

-- Ляпец, прыв╕танне.

-- Адыдз╕ ад мяне, пс╕х! - крыкнула я ╕ паспрабавала адштурхнуць яго нагой.

Ён заржа╝, быццам я сказала штосьц╕ надзвычай смешнае. Потым з╕рну╝ на мяне з маньяцк╕м прыжмурам ╕ працадз╕╝ скрозь зубы:

-- Ага, так. Бабы ╝ нашым родзе баявыя. Ведаем так╕х. ╤нсургенты з шылам у дупе. Папаша мой нябожчык так╕х ╕нсургента╝ з асец╕ за ног╕ выцягва╝, аж пыл слупам стая╝. Паехал╕!

Ён схап╕╝ мяне за нагу ╕ павалок да выхаду.

-- Пусц╕, паскуда! Не пайду! - я ╝чап╕лася была за сядзенне, але да мяне падскочы╝ Уп╕р ╕ схап╕╝ мяне за рук╕.

-- Ай, спадар Ляпец. Стольк╕ часу прабав╕л╕ ╝ панск╕м маёнтку, а шляхетных манер так ╕ не засво╕л╕. Бяда з вам╕ проста, -- сказа╝ Уп╕р з папрокам.