Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Яны ╝два╕х вывалакал╕ мяне з фургона ╕ пацягнул╕ да лесап╕льн╕. У начным змроку я бачыла яе абрысы - прысадз╕стая будын╕на с высачэзным цагляным ком╕нам, якая нават у цемры выглядала выродл╕вай. ╤ вось гэта спадар На╝мысн╕к л╕чыць г╕старычнай кашто╝насцю?

-- Псялыжн╕к╕! Пусц╕це! - крычала я, спрабуючы выдрацца.

-- Мне ╕мпануе ваша пас╕янарнасць, -- усм╕ха╝ся ╬п╕р.

-- Цешысень, ягодко! -- ржа╝ загадчык лесап╕льн╕.

Трое астатн╕х крочыл╕ следам. Спадар мэр прыц╕ска╝ да грудзей важк╕ фал╕янт у скураной вокладцы. Стрыг╕н нёс у руцэ до╝гую пляскатую скрыню, вельм╕ падобную на старасвецк╕ чамаданчык палявога х╕рурга. Пан╕ карэктар ╕шла з пустым╕ рукам╕, але пад ейным жакец╕кам штосьсц╕ падазрона адтапырвался, ╕ мяркуючы па роду яе дзейнасц╕, гэта мог быць тольк╕ баявы ствол у кабуры. В╕давочна, у гэтай хе╝ры Бергманава выконвала абавязк╕ штатнага к╕лера.

Я ╝жо зразумела, што чакаць дапамог╕ мне няма адкуль, ╕ я вырашыла хаця б памерц╕, змагаючыся. Уп╕р ╕ Яромка валакл╕ мяне да лесап╕льн╕, трымаючы за шчыкалатк╕ ╕ запясц╕. Я адчайна тузалася ╕ выг╕налася ╝ ╕хн╕х руках. Урэшце мне ╝далося вызвал╕ць правую нагу, ╕ зла╝чы╝шыся, я з асалодай засандал╕ла берцам Яромку ╝ ск╕в╕цу. Дакладней, ск╕в╕ца была Лёнева, але Лён╕ тут ужо не было, ╤ншы авалода╝ ╕м по╝насцю.

-- Пся крэв, - гыркну╝ той ╕ сплюну╝.

-- Годзе. Спын╕цеся! - пачула я раптам.

Яны стал╕, як укапаныя. Пальцы ╬п╕ра задрыжэл╕ ╕ расц╕снул╕ся, ╕ я звал╕лася патыл╕цай у снег. Пра╝да, адразу ж ускочыла, дз╕ка аз╕раючыся па баках. Фары фургона был╕ патушаныя, на тэрыторы╕ лесап╕льн╕ не гарэла н╕воднага л╕хтара, але было давол╕ светла ад снегу, ╕ ╝ начным небе цьме╝ дз╕╝ны зеленаваты золак. У гэтым няпэ╝ным святле я разгледзела невысокую, стан╕стую ф╕гуру, якая нерухома стаяла пам╕ж нам╕ ╕ будынкам лесап╕льн╕. До╝гая спадн╕ца, кажушок, хустка з махрам╕, завязаная на паляшуцк╕ манер. Альжбета. Яна штосьц╕ трымала ╝ руках. Нейк╕ каротк╕ к╕й. Не. Дубальто╝ка.

-- Пан╕ Альжбета! - залямантавала я, к╕даючыся да яе.

-- Стаяць! - ра╝ну╝ спадар мэр ╕ схап╕╝ мяне за ка╝нер.

-- В╕ктар, пусц╕ яе, -- прагаварыла яна нягучна.

-- Альжбета, не прымушай мяне раб╕ць непапулярныя захады, -- пагрозл╕ва сказа╝ спадар мэр.

Яна пах╕тала галавой.

-- Ты ╝жо нараб╕╝ спра╝, В╕ктар. На тры жыцц╕ наперад. А зараз здзекуешся з няшчаснага дз╕цяц╕.

-- Гэта не дз╕ця, гэта пасрэдн╕к, -- змрочна запярэчы╝ Уп╕р. - ╤ полаваспелая дзяв╕ца, апроч ╕ншага.

-- Ма╝чы, нелюдзь, -- к╕нула яна.

-- Пан╕ Альжбета, вы не ведаеце ╝с╕х дэталя╝ справы, -- умяша╝ся Стрыг╕н. - Мы ёй прапанавал╕ супрацо╝н╕цтва. Кантракт, з подп╕сам ╕ пячаткай, як цыв╕л╕заваныя людз╕. Яна адмов╕лася. Так╕м чынам, у нас не заставалася выбару.

-- Хлусяць! - крыкнула я, спрабуючы адштурхнуць ад сябе мэра. - Я не адма╝лялася. Я папрас╕ла даць мне дзень на разважанн╕... Альжбета!!!

Я залямантавала ад жаху, убачы╝шы, што пан╕ карэктар зраб╕ла крок наперад, адначасова суну╝шы правую руку сабе пад жакец╕к. Я пачула шча╝чок затвора, потым шугану╝ выбл╕ск ╕ штосьц╕ аглушальна бабахнула ╝ мяне над вухам, н╕бы выбухнула петарда. Пэ╝на, пан╕ карэктар была спрактыкаваным к╕лерам, але Альжбета паспела першай. Бергманаву падк╕нула ╝ паветра ╕ шпурнула сп╕наю ╝ снег. Альжбета апусц╕ла стрэльбу. Руля дубальто╝к╕ злёгку дым╕лася.

-- Лярва, -- прашыпе╝ Уп╕р.

Маланкавым рухам ён выхап╕╝ з-за калашыны до╝г╕ нож накшталт старасвецкага штылета ╕ загырка╝шы, к╕ну╝ся бы╝ да Альжбеты, але яна зно╝ уск╕нула дубальто╝ку. Я зажмурылася ╕ зац╕снула вушы далоням╕. Грымну╝ стрэл. Расплюшчы╝шы вочы, я ╝бачыла, як Альжбета, разлам╕╝шы ружжо, заганяе новыя патроны ╝ ствол. Бергманава ляжала ╝ сумёце, сц╕скаючы ╝ руцэ п╕сталет, ейная спадн╕чка непрыстойна задралася. Пан╕ карэктар не варушылася. Побач дагары тварам валя╝ся ╬п╕р, на месцы яго правага вока зе╝рала скразная дз╕рка, аднак, як н╕ дз╕╝на, крыв╕ амаль не было. Яны абое выглядал╕ не як мерцвяк╕, а хутчэй як васковыя ляльк╕ ц╕ манекены, як╕х вык╕нул╕ з в╕трыны ╝ снег. Стрыг╕н, паразважа╝шы ╕мгненне, сарва╝ся з месца ╕ пабег з╕гзагам╕ ╝ к╕рунку фургона. Альжбета ╝зняла ружжо, узя╝шы яго на мушку, але на спуск яна так ╕ не нац╕снула. Стрыг╕н раптам узмахну╝ рукам╕ ╕ грымну╝ся плазам у снег, быццам наляце╝шы на нябачную перашкоду. Я пачула адрыв╕стае гырканне ╕ гук╕, падобныя да сабачага брэху, затым з цемры данесл╕ся немыя ляманты. Крыча╝ Стрыг╕н. Потым усё сц╕шылася.

Ля будынка лесап╕льн╕ застал╕ся тольк╕ я, Альжбета ╕ спадар мэр. Яромка некуды падзе╝ся. Я ╝спомн╕ла, што ледзь угледзе╝шы Альжбету, ён спачатку знерухоме╝, а потым пача╝ павольна адыходз╕ць. Значыць, пакуль мы тут тачыл╕ лясы з мэрам, спадар Ляпец пац╕ху звал╕╝. Альбо Альжбета дазвол╕ла яму збегчы. Навошта? Усё яшчэ спадзяецца ╝ратаваць прыдурка Лёню? Мажл╕ва. Хацелася б мне ведаць, як?..

-- Дай сюды кн╕гу, В╕ктар, -- загадала Альжбета, нак╕рава╝шы на яго рулю дубальто╝к╕.

-- Гэта факс╕м╕ле, -- адказа╝ той.

-- Кн╕гу!

Памарудз╕╝шы, спадар мэр неахвотна к╕ну╝ фал╕янт на снег. Альжбета адразу ж падхап╕ла яго ╕ адышлася.

-- Ты роб╕ш глупства, сястрычка, -- працадз╕╝ спадар мэр.