Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Альжбета наказала мне бегчы без аглядк╕, але на Малым мосце каля п╕льн╕, там, дзе Овелька трох╕ звужалася ╕ раб╕ла выг╕н, я змушана была спын╕цца. Па мосце мне насустрач кац╕лася цэлая зграя ╕стот, пэ╝на, роднасных тым, што я бачыла каля фургона. Гэтым разам яны был╕ зус╕м побач, ╕ я магла разгледзець ╕х ва ╝сёй 'прыгажосц╕'. Яны напра╝ду мел╕ некаторае падабенства з ва╝кам╕ ц╕ г╕енам╕, але пры гэтым не был╕ н╕ тым, н╕ друг╕м. Менав╕та тады мне прыйшла да галавы думка аб ва╝калаках. Дакладней, пярэваратнях на стады╕ пера╝тварэння. Яшчэ не жывёлы, але ╝жо не людз╕. Голыя, асл╕злыя целы без по╝сц╕, прыгорбленыя постац╕, до╝г╕я ╝чэп╕стыя лапы з загнутым╕ к╕пцюрам╕ ды ╕кластыя зяпы, ╝ як╕х па-блюзнерску пермяшал╕ся рысы звярыныя ╕ чалавечыя. Некаторыя з ╕х бегл╕ на дзвюх нагах, нязграбна валюхаючыся ╕ завальваючыся наперад, але большасць з ╕х перамяшчал╕ся па-звярынаму, на чатырох. ╤ чатырохног╕я ╕стоты, ╕ ╕х двухног╕я супляменн╕к╕ рухал╕ся надзвычай хутка - хутчэй, чым я бегаю, ╕ зразумела было, што любая спроба ╝ратавацца ╝цёкам╕ загадзя вырачана на правал. Усё ро╝на, што ╝цякаць ад згра╕ сабак - дагоняць на раз-два.

Але н╕ страху, н╕ пан╕к╕ я не адчула. Кал╕ гэта гайня набл╕з╕л╕ся да мяне, я проста саступ╕ла ╝бок ╕ прых╕нулася да метал╕чных парэнча╝ моста, даючы ╕м дарогу. Яны пра╕мчал╕ся м╕ма, нават не з╕рну╝шы на мяне. В╕давочна, палявал╕ яны не за мной. ╤хняй мэтай была лесап╕льня, то бок, нежыць, якая там акапалася. З адным з чарнакн╕жн╕ка╝ ужо расправ╕л╕ся, двое астатн╕х, напэ╝на, усё яшчэ курчыл╕ся ╝ снезе, люта чапляючыся за падабенства жыцця, якое высл╕згвала ад ╕х. Яны был╕ тольк╕ ╝мо╝на жывыя, с╕лай вядзьмарства трымаючыся ╝ целах, як╕я належыл╕ не ╕м. Цяпер яны памруць па-сапра╝днаму, ╕ ╕х до╝гае падарожжа скрозь прастору ╕ час будзе скончана. Ц╕кава, спадара мэра таксама загрызуць? Ён жа ╝сётк╕ пакуль яшчэ не нежыць. Проста чынуша-сатан╕ст. ╤ Альжбета. Яна таксама засталася там, каля лесап╕льн╕. Зрэшты, за яе я была спакойная. Вядзьмарка ведала пра ва╝калака╝. Яна ╕ мяне папярэдз╕ла - не бойся, не крануць. А можа, яна з ва╝калакам╕ заадно? Казала ж яна, што 'разбярэцца' з чарнакн╕жн╕кам╕. Вось ╕ закл╕кала гэтк╕ атрад камандас з ╤ншасвету. Я так мяркую. Трэ будзе спытаць ╝ яе потым... кал╕ яно, канечне, кал╕-небудзь надыдзе, гэтае 'потым'...

Ва╝калак╕ был╕ не тольк╕ на лесап╕льн╕. Зараз ╕м╕ к╕шэ╝ увесь горад. На адной тольк╕ вул╕цы ╝ прыватным сектары я нал╕чыла ╕х з па╝дзясятка. Па-ранейшаму не зважаючы на мяне, яны подбегам рухал╕ся ╝здо╝ж ходн╕ка ╕ як ганчак╕, вышуквал╕ здабычу. Нарэшце, быццам штосьц╕ ╝чу╝шы, яны разам к╕нул╕ся ╝ нейк╕ цёмны туп╕чок, куды не сягала святло л╕хтаро╝. Пачулася адрыв╕стае гырканне, падобнае да сабачага брэху, ╕ праз ╕мгненне з туп╕чка выпа╝з псе╝да-ц╕хар у трэн╕ках. Ц╕ не той самы, якога я бачыла каля школы? Можа, той самы, а можа ╕ не. Усе яны выглядал╕ абсалютна аднолькава. Ва╝калак╕ абклал╕ ц╕харыка з ус╕х бако╝ - адз╕н заскочы╝ яму на сп╕ну, друг╕ ╝чап╕╝ся ╝ глотку, яшчэ двое круц╕л╕ся ╝ яго пад нагам╕ ╕ грызл╕ яго за лытк╕. Той канвульс╕╝на разгойдва╝ся, спрабуючы стрэсц╕ з сябе нападн╕ка╝, ╕ ня╝клюдна маха╝ рукам╕. Матам, аднак, ён пры гэтым не лая╝ся. Ён наогул не выда╝ ан╕ гуку - н╕ крыку, н╕ ляманту, усё адбывалася ╝ абсалютным ма╝чанн╕, кал╕ не л╕чыць вантробнага рыку ва╝калака╝. Не╝забаве голем, страц╕╝шы ра╝навагу, павал╕╝ся ╝ снег, ва╝калак╕ нак╕нул╕ся на яго галоднай зграяй, ╕ пачалося баляванне. Паназ╕ра╝шы трох╕ за гэтай сцэнай, я акуратна абышла ╕х па кругу ╕ рушыла далей.

М╕ну╝шы яшчэ некальк╕ прыватных дамо╝ з агародчыкам╕, я натрап╕ла на груду жаляззя, у беспарадку раск╕данага па асфальце. Я не адразу зразумела, што гэта такое. Метал╕чныя агароджы, што кал╕сьц╕ перакрывал╕ выхад да плошчы, цяпер перакуленыя ╕ моцна пагнутыя, был╕ бязладна звалены ╝ кучу, утвары╝шы штосьц╕ накшталт барыкады. Не без цяжкасц╕ прабра╝шыся цераз гэты завал, я, нарэшце, апынулася на плошчы.

-- Бл╕н!.. - вырвалася ╝ мяне.