Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Я сядзела з тэрмасам у руцэ, глытала гарачую каву ╕ адчувала, што мне ╝жо не так страшна. Мне чамусьц╕ ╝спам╕налася паданне пра Авяльяна-рыбака. Простага хлопца, тутэйшага, як╕ прыкончы╝ Пачвару, што тэрарызавала ╝сё наваколле.'А можа, Авяльян - гэта ╝се мы? - думала я. - ╤ Стась, ╕ Тол╕к, ╕ Франц-Адамыч з Пётрам Анатольев╕чам. ╤ спадар На╝мысн╕к. ╤ наша неабыякавасць ╕ здольнасць да спагады - гэта трызуб Авяльяна, як╕ можа прапароць бруха Пачвары ╕ зак╕нуць яе зваротна ╝ цемру, адкуль яна прыпёрлася?.. Але хто тады я? Я, са сваёй Цемрай ╕ лютасцю?..'

Ад узнёслых думак мяне адцягнула цалкам прыземленае пачуццё -папросту кажучы, мне прысп╕чыла. Ц╕ то перахвалявалася, ц╕ то проста кавы нажлукц╕лася. Я паднялася з канапк╕ ╕ пайшла шукаць прыб╕ральню. 'Удобствы' размяшчал╕ся дзесьц╕ ╝глыб╕н╕ кал╕дора, сама б я дакладна не знайшла, прыйшлося звярнуцца да сан╕тарк╕, якая паказала мне дарогу. Намаца╝шы на сцяне выключыльн╕к, я запал╕ла святло. Няспра╝ны плафон адчайна трашча╝ ╕ карац╕╝, н╕бы ╝ падучай. Я спехам агледзела нях╕тры ╕нтэр'ер ╝ эп╕лептчыным м╕гценн╕ святла - кафляныя сцены, белыя каб╕нк╕, ракав╕на з наплывам╕ ╕ржы, над ёй аскетычнае люстэрка без рамк╕ ╕ сушылка для рук. 'Сайлент-Х╕л', падумала я ╕ нак╕равалася ╝ адну з каб╕нак. Кал╕ я сядзела, зачын╕╝шыся на клямку, мне здалося, быццам уваходныя дзверы рыпнул╕, а потым я выразна пачула цоканне чы╕хсьц╕ абцаса╝ па кафл╕. Каго яшчэ прынесла? Пэ╝на, хтосьц╕ з персаналу. Медсястра, напрыклад. Ага, са скальпелем. ╤ вачам╕-гуз╕кам╕. Зомб╕ лезуць цераз тын... 'Чорт, спын╕ся ты, нарэшце! ╤ так млосна,' - загадала я сябе. Пачуццё неспакою, аднак не адпускала. Прыадчын╕╝шы дзверцы каб╕нк╕, я асцярожна выз╕рнула вонк╕. Ды не, н╕кога. Дый хто тут можа быць? Гэта ╝жо паранойя ╝ мяне. Я сх╕л╕лася над ракав╕най ╕ адвярнула кран, каб памыць рук╕. Узня╝шы галаву, я ╝бачыла адб╕так у люстэрку. Проста ╝ мяне за сп╕най. Не, не маньяк са скальпелем. Бергманава. Пан╕ карэктар у спадн╕чцы ╕ жакеце-м╕л╕тары, з якой мы надоечы гаман╕л╕ ╝ дырэктарск╕м каб╕неце. ╤ што яна тут забыла? Спалохацца я не паспела. Яна зраб╕ла крок да мяне, спрактыкаваным рухам учап╕лася пяцярнёй мне ╝ валасы ╕ з размаху бразнула мяне лбом аб люстэрка. Шкло трэснула, ╕ я ╝бачыла адлюстраванне свайго твару - перакры╝ленага, з размазанай чорнай тушшу вакол вачэй. Са свежага парэзу на лбе струмен╕ла кро╝. Не даючы мне апамятацца, пан╕ карэктар згрэбла мяне ╝ ахапак ╕ павалакла да выхаду.

-- Сука! - прагыркала я ╕ ╝п╕лася зубам╕ ёй у запясце.

Яна зашыпела, ╕ перахап╕╝шы мяне за ка╝нер, зно╝ прыклала галавой - гэтым разам аб ракав╕ну. З вачэй у мяне сыпанул╕ ╕скры, а ╝ вушах зашумела, як быццам я дала нырца ╝ ваду з вял╕знай вышын╕. Потым я адчула, як штосьц╕ кальнула мяне ╝ шыю. ╤н'екцыя? 'Тольк╕ не 'Тэхаск╕ кактэйль'. Фашысты', паспела падумаць я, перш чым адключыцца.

***

Цёмна. Занадта цёмна. ╤ цела не слухаецца. Я яго адчуваю, але варухнуцца не магу. Як быццам галаву адсекл╕, але яна яшчэ трымаецца на некальк╕х нервах. Язык таксама не слухаецца - н╕ закрычаць, н╕ вылаяцца. Слых затое ╝ парадку. Чуецца гуд рухав╕ка. Што яшчэ? Я паспрабавала засяродз╕цца на пачуццях, як╕я ╝ мяне пакуль што заставал╕ся. Так, ляжу быццам бы дагары тварам, на цвёрдай паверхн╕. Яна злёгку гайдаецца ╕ в╕брыруе. Смярдз╕ць бенз╕нам. Значыць, я ╝ машыне. Нейк╕ м╕краа╝тобус. Ц╕ а╝тазак. Тут ёсць яшчэ людз╕. Сядзяць, напэ╝на, у крэслах, а я валяюся на падлозе, у праходзе м╕ж сядзенням╕. Пасажыры перагаворваюцца пам╕ж сабой. Я ╕х не бачу - цёмна ╝ваччу - але галасы знаёмыя. Вось гэты, трох╕ гугнявы, з арыстакратычнай картав╕нкай - спадар Стрыг╕н.

-- Адчайны вы чалавек, спадар Каялов╕ч, -- гаворыць Стрыг╕н. - Я, напрыклад, цалкам адмов╕╝ся ад В╕нум Сабац╕, кал╕ стала вядома, што ён разбурае тонкую матэрыю, а заадно ╕ мазгавыя клетк╕. Без яго, нажаль, немагчыма ╝бачыць ╤снасц╕, кал╕ тольк╕ ты не мройца, аднак рызыка занадта вял╕кая.

-- Вы ведаеце, што я скептык. З тых, хто не паверыць, пакуль не ╝бачыць на ╝ласныя вочы, -- адказвае ╬п╕р. Голас у яго энерг╕чны ╕ рэзкаваты, з ╕ран╕чным╕ ноткам╕. - ╤ скажу я вам, яно таго варта. Незабы╝нае в╕дов╕шча. Дзеля гэтага не шкада ахвяраваць сотняй-другой нейрона╝.

-- ╤ ╝сётк╕, на што яна падобна? - пытаецца Стрыг╕н пасля кароткай па╝зы.

-- На нож мясарубк╕, -- адказвае ╬п╕р.

-- Як паэтычна, -- хмыкае трэц╕ голас. Пан╕ карэктар.

-- Альбо, кал╕ за╝годна, на квазар, -- працягвае ╬п╕р. -- Уяв╕це ядро цёмнай энерг╕╕, ад якога ва ╝се бак╕ разыходз╕цца мноства промня╝, яны трох╕ заг╕наюцца злева направа, н╕бы свастыка, ╕ ╝сё гэта круц╕цца вакол сваёй вос╕ з нарастальнай хуткасцю. Сапра╝ды, падобна да электрычнай мясарубк╕. Кал╕ б не Пячатка, мяне бы расцерушыла, як, выбачайце, трыбух па турб╕не. ╤ ╝с╕х, хто знаходз╕╝ся побач, таксама.

'Мясарубка' - гэта ён пра Цемру? Дык вось яна якая. Не такой я яе ╝я╝ляла. Мая фантаз╕я малявала яе ╝ вобразе прыгожага драпежнага звера, штосьц╕ з пароды кашэчых. А аказваецца, на нейк╕ механ╕зм падобна. Турб╕на, хм.