Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

-- Ц╕м, а ц╕ будзе ён, гэты 'наступны раз'? Тут нежыць на а╝тазаках. Канец свету. Культысты захап╕л╕ пошту, тэлефон ╕ тэлеграф. ╤ масты.

Я ╕ не думала жартаваць, але Ц╕мка ╝спрыня╝ гэта, як адмысловы чорны гумар.

-- Угу. ╤ зомб╕ лезуць цераз тын. Цераз агароды, -- прамов╕╝ ён маркотна ╕ састро╕╝ такую траг╕чную г╕мору, што я пачала рагатаць.

-- Зомб╕! Зомб╕-зомб╕, -- я шпурнула ╝ яго абгорткай ад печыва. -- Цур, не я.

-- Заблытал╕ся ╝ гарбузы, нараб╕л╕ шкоды.

-- Ай, ды ну цябе!

-- Уяв╕ла карц╕нку?

-- Ц╕мка, хоп╕ць ржаць! А то пакусаю.

Я к╕нулася яму на шыю ╕ жарта╝л╕ва ╝кус╕ла яго за н╕жнуюю губу.

-- Тай, задушыш, -- смяя╝ся ён.

-- Анягож!

Я прыц╕снулася сва╕м╕ вуснам╕ да ягоных. Пацалунак атрыма╝ся да╝жэйшы, чым звычайна. Нарэшце я адх╕л╕лася, пераводзячы дыханне.

-- Тая... - прамов╕╝ ён вельм╕ ц╕ха.

-- ╤дз╕ да мяне, -- сказала я.

Усё атрымалася неяк спантанна. Я проста абняла яго ╕ пацягнула на падлогу, на кумачовыя транспаранты.

-- Расшп╕л╕ мне пал╕то, -- папрас╕ла я.

-- А не змерзнеш?

-- Мне не холадна.

-- Чакай... - ён ск╕ну╝ з сябе куртку, падкла╝ яе мне пад галаву. - Так зручна?

-- Нармальна.

Прыплюшчы╝шы вочы, я ляжала на падлозе, пакуль ён распрана╝ мяне, як ляльку.

-- Цяпер байку, -- я ╝зняла рук╕ над галавой, ╕ ён зня╝ з мяне байку ╕ ц╕шотку. Потым ён расшп╕л╕╝ "маланку" на ма╕х джынсах ╕ сцягну╝ ╕х да берца╝. Скура мая пакрылася пупырышкам╕, ун╕зе жывата ╝сё сц╕снулася. Ён сх╕л╝ся нада мной ╕ пача╝ цалаваць мяне ╝ вусны. Потым ён прыц╕сну╝ся да мяне ╝с╕м целам, а я абняла яго ╕ раскрыла сцёгны, прымаючы яго.

Пасля мы ляжал╕, абня╝шыся, пад Ц╕мкавай курткай. На лодачнай станцы╕ было з╕мна, наша дыханне ператваралася ╝ аблачынк╕ пары, але холаду я не адчувала. Я так ╕ не зразумела толкам, спадабалася мне ц╕ не. Болю не было, але ╕ асабл╕вай асалоды таксама. Хаця, для першага разу можа ╕ няблага. Ай, усё ро╝на. Мы проста был╕ разам, ╕ гэта гало╝нае.

-- Прышп╕льная фенечка, -- сказа╝ ён, дакрану╝шыся да кудменю, як в╕се╝ ╝ мяне на шы╕.

-- Гэта мне падарыл╕.

-- ╤ хто, кал╕ не сакрэт?

-- Сваячка мая. Цётка, -- схлус╕ла я. Ну сапра╝ды, не скажаш жа -ведзьма з Кунца╝к╕.

-- Хвацк╕я ╝ цябе сваяк╕, -- сказа╝ ён, усм╕хаючыся.

-- А то ж!

За вокнам╕ ╝жо пачынала шарэць, на лодачнай станцы╕ зраб╕лася зус╕м цёмна. Я адчула, што ╝ мяне мерзнуць ног╕. Я зашп╕л╕ла джынсы ╕ се╝шы на падлозе, пацягнулася за байкай ╕ ц╕шоткай. Ц╕мка ляжа╝, падкла╝шы руку пад галаву, ╕ глядзе╝, як я апранаюся.

-- Дарма ты фарбуеш валасы, -- сказа╝ ён.

-- Больш не буду, -- паабяцала я. - А ты не куры.

-- Дамов╕л╕ся.

Падня╝шыся на ног╕, я ╝зялася за край пал╕то, якое было к╕нута на падлогу замест посц╕лк╕, пацягнула.

-- Ц╕м, пал╕цечка аддай. Ц╕ ты тут заначаваць сабра╝ся?

Перад адыходам мы трох╕ прыбрал╕ся - тут усётк╕ сакрэтны клуб, а не бамжатн╕к. Усёй ссабойк╕ мы так ╕ не ас╕л╕л╕ ╕ рэштк╕ ежы рассовал╕ па пакетах. Затым мы прыбрал╕ з падлог╕ кумачовыя транспаранты ╕ акуратна паскладвал╕ ╕х каля сейфа з галавой Лен╕на. Гэта ж трэба, падумалася мне, нехта стара╝ся, выводз╕╝ лозунг╕ пад трафарэт ╕ нават не здагадва╝ся, дзеля чаго ╕х у рэшце рэшт выкарыстаюць... Потым мы сышл╕ - тым жа манерам, праз падлогу, не забы╝шыся старанна прыштукаваць масн╕цу на месца.

Выбра╝шыся з-пад ганка, я з асцярогай агледзелася па баках - ц╕ не спа╝зл╕ся да станцы╕ нато╝пы нежыц╕ з алавяным╕ вачам╕? Ды не, усё спакойна. Нават занадта спакойна, н╕ гуку, н╕ руху. Мароз памацне╝, у небе цьме╝ зеленаваты вечаровы золак, ╕ зямлю ах╕нал╕ шклян╕стыя з╕мныя прыцемк╕.

-- Хутка Апакал╕пс╕с. Чуеш узрушэнне кантынууму? - прамов╕ла я так╕м тонам, быццам гутарка ╕шла пра надвор'е.

-- ╤ метэарытныя ападк╕, -- падхап╕╝ Ц╕мка. - Тай, ну ╕ фантаз╕я ╝ цябе. Ты, кажуць, кн╕жк╕ п╕шаш?

Я махнула рукой.

-- Ды не, лухта. Так, гарфаманю пац╕ху.

Мы ╕шл╕ цераз парк па расчышчанай дарожцы, выкладзенай ружовай пл╕ткай. Паабапал дарожк╕ гарэл╕ л╕хтары, абледзянелая пл╕тка цьмяна пабл╕сквала, як слюда, прыц╕хлы парк патана╝ ╝ аксам╕тнай цемрадз╕.

-- За╝тра на факультаты╝ныя пойдзеш? - спыта╝ Ц╕мка.

Я пакруц╕ла галавой.

-- Неа. А ты?

-- Я таксама. Планы як╕я?

-- Н╕як╕х. Буду дома сядзець, кн╕жк╕ чытаць.

-- А ╝ нядзелю?

"Сустрэнемся на плошчы", хацела адказаць я, ды не паспела. Кудмень у мяне пад вопраткай раптам пача╝ выпраменьваць святло, як быццам уключы╝ся зялёны л╕хтарык, ╕ я адчула лёгкую пульсацыю, н╕быта пентакль ажыв╕╝ся ╕ прыня╝ся варушыць сва╕м╕ промням╕-шчупальцам╕, як марская зорка.

-- Неруш, -- пачула я ╝ сябе за сп╕най.

Голас, ц╕х╕ ╕ бясколерны, як╕ я пазнала бы з тысячы. Ц╕мка аз╕рну╝ся. Той, ╤ншы, бы╝ зус╕м побач, на адлегласц╕ выцягнутай рук╕. Напэ╝на, увесь час крочы╝ услед за нам╕, а мы не чул╕. Ён стая╝, неяк прыгорб╕╝шыся, у нязменнай скуранцы наросхрыст. Вочы шкляныя. Левую руку ён трыма╝ у к╕шэн╕ куртк╕, у правай было штосьц╕ зац╕снута. Нож ц╕ заточка.