Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

-- На апошняй старонцы. Ваш подп╕с ╕ прозв╕шча з ╕н╕цыялам╕. ╤ сённяшнюю дату, -- сказала пан╕ карэктар, пасуну╝шы мне цэлы стос аркуша╝ фармата А4, спярэшчаных драбнютк╕м шрыфтам.

-- Я не захап╕ла ручку, -- прамов╕ла я.

Спадар Стрыг╕н выня╝ з нагруднай к╕шэн╕ чорную асадку з залатым пяром ╕ працягну╝ мне.

-- Трымайце! - сказа╝ ён, усм╕хаючыся.

-- Дзяк!..

З асадкай у руцэ я сх╕л╕лася над кантрактам, намагаючыся разабраць друкаваныя радк╕ -- я ╝сётк╕ маю права ведаць, што менав╕та я падп╕сваю -- ╕ са спалохам усвядом╕ла, што не разумею ╝ гэтым дакуменце ан╕ слова. Л╕тары выглядал╕, як ╕ншапланетныя ╕ерогл╕фы - проста набор с╕мвала╝, пазба╝леных для мяне ╝сякага сэнсу. Перахвалявалася я, здаецца, вось ужо л╕тары пачала забываць. Валяр'яначк╕ б мне зараз...

-- Та╕са? Штосьц╕ не так? - спагадл╕ва спыта╝ спадар Стрыг╕н.

-- Та╕с╕я Вас╕лье╝на, кал╕ ласка, подп╕с, -- прамов╕ла пан╕ Бергманава. У яе голасе чулася нецярпенне. - Ун╕зе. Вось тут.

Яна тыцнула пальцам у аркуш. Лепш бы яна гэтага не раб╕ла. Па-першае, я ненав╕джу, кал╕ на мяне ц╕снуць. Па-другое, я разгледзела вузк╕ пярсцёнак на яе мезенцы. На пярсцёнку, адл╕тым з белага металу, красавалася пячатка - пентакль з выгнутым╕ промням╕ ╕ рунай усярэдз╕не. Мяне раптам закалац╕ла. ' Ты будзеш прынцэсай...нашага ковена', прыгадалася мне. ╤дз╕це вы к чорту. Не буду! Я паклала асадку на стол ╕ адсунула паперы.

-- Я... Гэта ╝сё давол╕ нечакана, -- прагаварыла я з цяжкасцю. У роце ╝ мяне перасохла. - Герман Бенцыянав╕ч, а можна мне трох╕ паразважаць...сутк╕ вы мне дасце?

Я ╝бачыла, як усе трое абмянял╕ся хутк╕м╕ поз╕ркам╕.

-- Та╕са, вы пав╕нны разумець, Герман Бенцыянав╕ч ╕ пан╕ карэктар - вельм╕ занятыя людз╕... -- пача╝ бы╝ Уп╕р, але спадар Стрыг╕н перапын╕╝ яго жэстам.

- Спадарыня мае рацыю, Я╝ген Бенедыктав╕ч. Гэта сапра╝ды вял╕кая адказнасць, -- сказа╝ ён, прыб╕раючы са стала тэчку. - Канечне, Та╕са, канечне. Паразважайце, узважце ╝се 'за' ╕ 'супраць'. За╝тра мы з вам╕ сазвон╕мся.

Выйша╝шы з дырэктаркавага каб╕нета, я адчула моцны прыступ млосц╕. Я к╕нулася ╝ прыб╕ральню, паспешл╕ва сх╕л╕лася над та╝чком, ╕ мяне зван╕тавала. Потым, х╕стаючыся, я падышла да ракав╕ны ╕ прапаласкала рот вадой, але ╝ роце ╝сё ро╝на было горка. Мяне калац╕ла, як у трасцы. Inner Circle. Унутранае Кола, круц╕лася ╝ мяне ╝ галаве. Чарнакн╕жн╕к╕, пра як╕х гаварыла Альжбета. Яны носяць Пячатк╕, бо ведаюць, што маюць справу з Акультай. Абараняюць сябе. ╤ ╬п╕р - адз╕н з ╕х. Як я адразу не здагадалася? Кал╕ тады на ╝року я заелася з Уп╕рам, Цемра адскочыла ад яго, як мяч ад сценк╕. На ╕м была Пячатка. А цяпер яны тут, усе трое. Ц╕ не ╕х я бачыла ╝ сённяшняй мро╕? Яны хавал╕ свае абл╕ччы пад маскам╕. А чацвёрты? Хто тады чацвёрты? ╤ дзе ╤ерэм╕я? Ён адсутн╕ча╝ на тым маскарадзе, але яны сказал╕, што чакаюць яго...

'Чорт, Лёня!' - асян╕ла мяне раптам. Лёня яго трымае. 'Ён мацнейшы, але я яго стрымл╕ваю', -- так ён сказа╝ мне тады, на мосце. Ён не вар'ят. Ён усведамляе ╝сё, што з ╕м адбываецца, але зраб╕ць з гэтым н╕чога не можа. Вось гэта, напэ╝на, самае жахл╕вае. ╤ так ужо тры гады, кал╕ не больш. Альжбета гаварыла, што яна спрабавала заблакаваць ╤ншага з дапамогай Пячатк╕, ды ╝жо запозна, цяпер гэта як мёртваму прыпарка. Занадта далёка ╝сё зайшло, ╕ чалавек ды чужародная ╕снасць амаль што зл╕л╕ся ╝ адно. Амаль што. Лёня ╝сё яшчэ супрац╕╝ляецца - пра╝да, ужо млява ╕ абыякава, ╕ пэ╝на, хутка здасца, а тыя, у масках, тольк╕ таго ╕ чакаюць. Што ж пав╕нна адбыцца, каб ╤ншы завалода╝ ╕м по╝насцю?..

Вярну╝шыся ╝ каб╕нет ф╕з╕к╕, я мо╝чк╕ сабрала рэчы ╕ выйшла прэч. Аднакласн╕к╕ праводз╕л╕ мяне цяжк╕м╕ поз╕ркам╕, а наста╝н╕ца нават не спрабавала мяне затрымаць. Усё было зразумела без сло╝ - у дырэктарск╕м каб╕неце мне дал╕ праф╕лактычнага прачуханца, ╕ я ╝ замяшанн╕ пачуцця╝ пайшла дадому румзаць. Ну ╕ цудо╝на. Няхай думаюць, што гэта так. Прынамс╕, н╕чога не прыйдзецца тлумачыць.

25. Апакал╕пс╕с. Пачатак

Спусц╕╝шыся з ганку, я ╝бачыла ╝ школьным двары ц╕харыка. Выгляд ён ме╝ канан╕чны, акурат як на в╕дэа з м╕нск╕х акцый пратэсту - берцы з матузкам╕, чорныя трэн╕к╕ з белым╕ лампасам╕, чорная куртка-пухав╕к з капюшонам. Ён стая╝, расстав╕╝шы ног╕ ╕ суну╝шы рук╕ ╝ к╕шэн╕ куртк╕, ягоны твар бы╝ схаваны пад капюшонам. Ц╕кава, а спружынка ╝ вуху ╝ яго ёсць? 'Неяк зарана яны павылаз╕л╕, -- падумала я. - М╕тынг тольк╕ ╝ нядзелю, а сёння пятн╕ца'. Я набл╕з╕лася да яго ╕ паспрабавала заз╕рнуць яму ╝ твар, але пад капюшонам была тольк╕ цемра. Ва ╝сяк╕м выпадку, мне так здалося. А можа, там маска? Ста╝шы насупраць ц╕харыка, я ╝тароп╕лася проста на яго. Ён не варушы╝ся. Я ссунула вочы да пераносся ╕ высалап╕ла язык. Потым прагаварыла напа╝голасу:

-- Ты прыдурак.