Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

-- О, так нават лепш, -- узрадава╝ся ╬п╕р. -- У так╕м выпадку, вас чакае найпрыемны сюрпрыз, Та╕са. Выда╝цы азнаём╕л╕ся з вашым╕ творам╕ ╕ знайшл╕ ╕х ген╕яльным╕. Прадста╝н╕к╕ рэдакцы╕ адмыслова наведал╕ся з в╕з╕там ╝ Овельск, каб пагутарыць з вам╕ асаб╕ста.

'Непагана', сказала я сабе.

Фацэт ╝ акулярах пры╝зня╝ся з крэсла ╕ працягну╝ мне руку для прыв╕тання.

-- Герман Бенцыянав╕ч Стрыг╕н. П╕ар-менеджэр, -- сказа╝ ён.

'Ды ня╝жо?' падумала я.

-- Та╕са, -- прамов╕ла я ╝слых.

Мы пац╕снул╕ адно аднаму рук╕. Далонь яго была трох╕ пульхная ╕ нейкая ненатуральна мяккая, як быццам пад скурай ╝ яго было жэле. Мне зраб╕лася брыдка, але я пастаралася гэтага не паказваць.

-- Рады знаёмству, Та╕са. Хаця, мы часткова ╝жо знаёмыя, ц╕ не так? -- сказа╝ спадар Стрыг╕н, усм╕хаючыся.

Бялявая ╝ жакеце аказалася значна больш лакан╕чнай.

-- Бергманава. Карэктар, -- коратка прадстав╕лася яна, нават не працягну╝шы мне рук╕.

-- Скавыш. Та╕са, -- адказала я тым жа тонам.

Тут у нашу гутарку ╝мяшалася дырэктарка.

-- Герман Бенцыянав╕ч, гэта вял╕к╕ гонар ╕ для мяне, ╕ для ╝сёй нашай установы! - сказала яна л╕сл╕ва. -- Я ╝сцешана, што вы не пак╕даеце па-за ╝вагай нашых адораных вучня╝. ╤ як бачыце, нават наша сц╕плая прав╕нцыйная школка здольная выко╝ваць таленты...

Дзверы каб╕нета прачын╕л╕ся, ╕ ╝вайшла Скунс╕ха - дырэктаркава сакратарка Соф'я М╕калае╝на. Мяном 'Скунс╕ха' яе кал╕сьц╕ ╝знагародз╕╝ Тол╕к Валаткев╕ч - у прыватнасц╕, за яе прых╕льнасць да глух╕х чорных гарн╕тура╝ з белым╕ блузачкам╕ (пад колер скунса), а таксама за звычку абл╕вацца нейк╕м надзвычай паганым парфумам з забойным пахам ландышу. Дал╕бог, н╕кол╕ б не падумала, што дал╕катны ландыш можа так смярдзець. Парфумеру рук╕ павыкручваць, адназначна...

Сакратарка трымала ╝ руках паднос╕к, на як╕м стаял╕ чатыры ф╕л╕жанк╕ кавы ╕ сподачак з куб╕кам╕ белага ╕ карычневага цукру. Пастав╕╝шы паднос на дырэктаркавы стол, Скунс╕ха ц╕хутка зн╕кла, пак╕ну╝шы ╝ каб╕неце задушл╕вы пах ландышавага алею. Уп╕р, спадар Стрыг╕н ╕ пан╕ Бергманава ╝зял╕ па ф╕л╕жанцы ╕ прынял╕ся дзелав╕та размешваць цукар кававым╕ лыжачкам╕. Чацвёртую ф╕л╕жанку н╕хто не крану╝.

-- Та╕са, вы не п'яце каву? - пац╕кав╕╝ся спадар Стрыг╕н.

-- Каву?.. - перапытала я ╕ з дурнаватым выглядам уперылася на паднос. Мне нават да галавы не прыходз╕ла, што гэты чацвёрты кубачак кавы прызнача╝ся не дырэктарцы, як я падумала спярша, а мне.

-- Вы сядайце, Таечка, сядайце, -- зашчабятала дырэктарка, м╕тусл╕ва падсо╝ваючы мне свабоднае крэсла. - Кал╕ жадаеце, я скажу Соф'╕ М╕калае╝не, каб яна прыгатавала гарбаты.

-- Э-э-э...не. Дзякуй, не трэба, -- адказала я збянтэжана ╕ павольна апусц╕лася на крэсла.

Я разумела, што ╝ ма╕м жыцц╕ адбываецца штосьц╕ вельм╕ адмысловае. Дырэктарка выкл╕кае мяне ╝ свой каб╕нет, прапано╝вае мне каву з гарбатай ╕ звяртаецца да мяне на 'вы', танцуючы вакол мяне траха не на дыбачках. Здаецца, на блатным жаргоне гэта завецца 'бегаць на цырлах'. А яшчэ ╝чора яна глядзела на мяне, як на апошняе быдла.

Спадар Стрыг╕н сербану╝ кавы ╕ нядбайным жэстам пастав╕╝ ф╕л╕жанку на дырэктаркавы стол, трох╕ расплюха╝шы гарачы напой на пал╕раваную паверхню. Дырэктарка падц╕снула вусны, але не прамов╕ла ан╕ слова.

-- Ну што ж, Та╕са, кал╕ вы не супраць, давайце пяройдзем да справы. Я азнаём╕╝ся з вашым╕ творам╕, за што зно╝ хачу падзячыць спадару Каялов╕чу, гэта ён дасла╝ мне вашыя тэксты.

-- Так, Я╝ген Бенедыктав╕ч - выб╕тны педагог! - падхап╕ла дырэктарка. - Ён працуе тут зус╕м нядо╝га, а ╝жо разгледзе╝ юнае дараванне. Вось што значыць спрактыкаванае вока!

Уп╕р стрымана ╝см╕хну╝ся ╕ к╕╝ну╝. Спадар Стрыг╕н нават не з╕рну╝ у бок дырэктарк╕, быццам прапусц╕╝шы яе словы м╕ма вушэй.

-- У вас сабралася дастаткова тэкста╝, каб атрыма╝ся асобны зборн╕к, -- працягва╝ ён. -- Нашае выдавецтва гатова выпусц╕ць яго накладам у тысячу асобн╕ка╝. Абмежаваны тыраж, канечне, але, спадзяюся, вы пастав╕цеся да гэтага з разуменнем, Та╕са. Вы малады а╝тар, пачатковец, яшчэ невядомы на кн╕жным рынку. Аднак кал╕ кн╕га будзе добра разыходз╕цца, яна будзе перавыдадзена значна большым накладам. Натуральна, вы будзеце атрымл╕ваць свой працэнт ад продажу. Як вам так╕я ╝мовы?

-- А што ад мяне для гэтага патрабуецца? - спытала я трох╕ бязладна.

Я з ус╕х с╕л спрабавала ╝даваць абыякавасць, хаця сэрца ╝ мяне закалац╕лася так, што ледзь не выскачыла з грудзей, а рук╕ ╕ ног╕ пачал╕ дробна дрыжаць, як ╝ алкаша-прафес╕янала. Тысяча асобн╕ка╝! Тысяча, каб ты спрогся! ╤ працэнты ад продажу. У найкруцейшым выдавецтве. Халера, так не бывае! Усё гэта неяк занадта ╕дэальна, каб адбывацца ╝ рэча╕снасц╕.

-- Вам неабходна тольк╕ падп╕саць кантракт, Та╕са, -- ветла прамов╕╝ спадар Стрыг╕н. - Пагадненне з выдавецтвам, а╝тарск╕я правы ╕ таму падобнае. Кн╕га выйдзе, арыенц╕ровачна, у першай дэкадзе чэрвеня. Спадарыня карэктар, прашу вас...

Пан╕ Бергманава паклала на стол скураны дыпламат, расшп╕л╕ла ╕ выцягнула адтуль чорную пластыкавую тэчку.