Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Пры ма╕м з'я╝ленн╕ ╝се гук╕ змо╝кл╕, ╕ ╝ зале запанавала мёртвая ц╕ша. Госц╕, людз╕ то был╕ ц╕ нячысц╕к╕, зн╕кл╕ таксама, ╕ ╝ зале засталося тольк╕ трое пераапранутых. Я зраб╕ла выснову, што да майго з'я╝лення тут ладз╕╝ся баль-маскарад, бо ╝се трое был╕ ╝браныя ╝ до╝г╕я чорныя балахоны з каптурам╕, ╕ твары ╕х был╕ схаваны пад маскам╕, зробленым╕ ц╕ то з белага пластыку, ц╕ то з воску. Я-╤ншая в╕села ╝ паветры, пам╕ж падлогай ╕ столлю, а яны стаял╕ ╕ глядзел╕ на мяне зн╕зу ╝верх, ╕ я не бачыла ╕х вачэй ╝ адтул╕нах масак - там была тольк╕ цемра. У мяне над галавой зырка палал╕ жырандол╕, пахла свечачным воскам, тытунем ╕ парфумам╕ з цяжк╕м усходн╕м водарам. На сценах, абягнутых жо╝тым╕ шпалерам╕ з расл╕нным малюнкам, гайдал╕ся зелянявыя хвал╕стыя бл╕к╕, ╕ дзесьц╕ ╝н╕зе плёскалася вада -- ╝ражанне было такое, быццам я апынулася ╝ памяшканн╕ басейна ц╕ аквапарка. Агледзе╝шыся, я зразумела, што ╝ся справа ╝ падлозе. Падлога была шкляная, ╕ ╝н╕зе размяшчалася штосьц╕ накшталт вял╕знага акварыума - скрозь празрыстыя панел╕ я бачыла сцябл╕ны вадзяных расл╕н, як╕я злёгку калыхал╕ся, ╕ пам╕ж ╕м╕ паважна хадз╕л╕ в╕рлавок╕я рыб╕ны з пунсовай луской. Я ╝спомн╕ла - Альгерд Алегав╕ч расказва╝, - што Славам╕р Кунцэв╕ч, як╕ люб╕╝ жыць з размахам, зладз╕╝ у сваёй сядз╕бе штучны вадаём, запусц╕╝ туды трап╕чных рыб ╕ экзатычных марск╕х гада╝, а зверху зраб╕╝ купал з то╝стага шкла, такога моцнага, што на ╕м можна было таньчыць. Шкляныя панел╕ сапра╝ды выглядал╕ надзейным╕, ╕ ╝ск╕ну╝шы рук╕ над галавой, я павольна апусц╕лася ╝н╕з ╕ дакранулася ступням╕ да падлог╕, апыну╝шыся з пераапранутым╕ тварам у твар. Яны заварушыл╕ся.

-- Рэчыва, -- пачулася з-пад масак. - Рэчыва, рэчыва.

Усе трое с╕нхронна зраб╕л╕ крок да мяне. Я адступ╕ла.

-- Ну што, васпаны. Цяпер вы пераканал╕ся, што ╝ Овельску прысутн╕чае Акульта? - пачула я ╝ сябе за сп╕най.

Я аз╕рнулася. З глыб╕н╕ залы да нас набл╕жа╝ся чацвёрты пераапрануты -- таксама ╝ балахоне ╕ ╝ масцы. Знешне ён н╕чым не адрозн╕ва╝ся ад першых трох, але ╝ той жа час ён бы╝ ╕ншы. Трое ╝ масках рухал╕ся неяк ненатуральна, н╕бы дра╝ляныя ляльк╕, як╕х тузаюць за н╕тк╕, ╕ пад ╕хн╕м╕ каптурам╕, здавалася, не было н╕чога, пустэча, якую яны ня╝дала спрабавал╕ замаск╕раваць. Чацвёрты раб╕╝ уражанне нармальнага чалавека, а пад маскай ╝ яго бы╝ твар ╕ жывыя вочы -- я бачыла ╕х скрозь адтул╕ны, ╕ гэты поз╕рк здава╝ся мне смутна знаёмым.

-- Рэчыва. Акульта. Рэчыва, -- зно╝ загаман╕л╕ пераапранутыя.

Яны перыл╕ся проста на мяне, ╝ адтул╕нах ╕х масак зе╝рала пустое чарноцце.

-- Далучайся, -- пачула я.

Усе трое гаварыл╕ адначасова, ╕ галасы ╕хн╕я зл╕вал╕ся ╝ адз╕н, ц╕х╕ ╕ выразны.

- Далучайся. Да нас. Ты будзеш прынцэсай. Нашага ковена*.

Чацвёрты зраб╕╝ крок наперад, ста╝ пам╕ж ╕м╕ ╕ мной.

-- Не сёння. Чакаем ╤ерэм╕ю, -- сказа╝ ён цвёрда.

-- ╤е-рэ-м╕-╕-╕я... - рэхам адгукнул╕ся яны ╕ пачал╕ павольна адыходз╕ць.

Мне раптам зраб╕лася вельм╕ ня╝тульна. Што тут наогул адбываецца? Я не прас╕лася на гэты шабас. На халеру мяне сюды прыпёрл╕? ╤ хто так╕ ╤ерэм╕я? Бл╕н, дадому хачу. Да Ц╕мк╕. Як жа вы ╝се апрыкрал╕!.. Н╕быта разгада╝шы мае думк╕, чацвёрты павярну╝ся да мяне ╕ гледзячы мне ╝ вочы, прамов╕╝ уладна:

-- А цяпер дадому. Прэч!

Я адчула магутны штуршок у грудз╕, у мяне ╝ваччу зам╕льгацела, потым мне здалося, быццам я лячу на шалёнай хуткасц╕ праз нейк╕ грымл╕вы тунэль, а потым я прачнулася. Дома, у сва╕м ложку.

Была ╝жо ран╕ца. У кватэры гарэла святло, мама разлютавана к╕далася па пако╕, спрабуючы адшукаць калготк╕ ╕ жакет. Усё ясна. Заначавала ╝ Франц-Адамыча, заскочыла дадому на хв╕л╕нку, каб пераапрануцца на працу.

-- Та╕са, ужо палова на восьмую, а ты ╝сё сп╕ш, -- сказала яна, ледзь з╕рну╝шы на мяне.-- Што, зно╝ урока╝ няма?

-- Ёсць урок╕. Але ж табе напляваць, пра╝да? - прабурчала я напа╝голасу.

На шчасце, мама не дачула, а то зно╝ бы атрыма╝ся скандал. Я вылезла з ложка ╕ паплялася ╝ лазн╕цу.

Спехам апрану╝шыся ╕ ╝зя╝шы школьную сумку - чорт з ╕м, са сняданкам, -- я выйшла з кватэры. Мама ╝сё яшчэ зб╕ралася. На вул╕цы ля пад'езда стаяла шэрая А╝дз╕. Кал╕ я праходз╕ла м╕ма, к╕ро╝ца пам╕рга╝ фарам╕ ╕ прас╕гнал╕╝. Франц-Адамыч. Падк╕ну╝ маму дадому, ╕ пэ╝на, падахвоц╕╝ся падвезц╕ яе яшчэ ╕ на працу. Экстрэмал.

-- Здрасце, Франц-Адамыч, -- пав╕талася я.

-- Прыв╕танне, Тая. Як маешся? - спыта╝ ён добразычл╕ва.

-- Н╕чога. Нармальна, -- схлус╕ла я.

-- Мо да школы падк╕нуць? - прапанава╝ ён.

Я пах╕тала галавой.

-- Ды не, дзякуй. Я лепш прагуляюся.

-- Ну, як скажаш. Поспеха╝ у школе! -- сказа╝ ён ╕ ╝см╕хну╝ся.

-- Ага. Дзяк, -- сказала я, адыходзячы.

Гера╕чны ён усётк╕ чалавек, гэты Франц-Адамыч. Так шчыльна дачыняцца з маёй мамашай ╕ не звар'яцець - на такое не ╝сяк╕ здольны... Я раптам спын╕лася.

-- Франц-Адамыч!

-- Ну? - адгукну╝ся той, выз╕рну╝шы з акенца а╝то.

-- Франц-Адамыч, а вось ад ╕мя "╤ерэм╕я" як вытворнае будзе? Ёрык, ц╕ што?

Франц-Адамыч зарагата╝.

-- Ну, Тая, ты даеш. Ды не. Ерамей гэта. Яромка. Абруселы варыянт старазапаветнага ╕мя. А што?

-- Ды так, ц╕ка╝люся проста. Дзякуй, Франц-Адамыч!

Яромка. ╤ чаму я не здз╕в╕лася?