Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

-- Ды я бачу. А з-за чаго канкрэтна? Ты ж ма╝чыш, партызанка, быццам я сам пав╕нен здагадацца. А я ж не гэты, з 'Б╕твы экстрасэнса╝', я думк╕ твае не магу прачытаць. Ну што здарылася, Тая? Кал╕ цябе тут якое быдла кры╝дз╕ць, ты так ╕ скажы. А можа, з мац╕ пасварылася?

Я ма╝чала, зб╕раючыся з думкам╕. Што я магла яму сказаць? Распавесц╕ пра свае мро╕, у як╕х я бачу мёртвыя гарады ╕ трупы на вул╕цах? Пра Цемру-Акульту, якую я прыручыла кал╕сьц╕, падваб╕╝шы цукеркам╕? Альбо пра Лёню, як╕ не чалавек ужо, а пачвара, зомб╕, што глядз╕ць на свет вачам╕ ╤ншага? Чорт, ды ён вырашыць, што ╝ мяне не ╝се дома!..

-- Ц╕мка, мне за цябе страшна, -- сказала я.

-- За мяне? - перапыта╝ ён здз╕╝лена.

-- Ты памятаеш тады, на Новы год, кал╕ Захар з моста навярну╝ся?

-- Ну?

-- Я сустрэла яго тады. Там, на мосце. У яго ствол бы╝, п╕сталет, сапра╝дны. Сказа╝ мне, што зараз пойдзе ╕ ╝с╕х вас перастраляе наф╕г. Ён не жартава╝, Ц╕мка, ён напра╝ду зб╕ра╝ся. Я спрабавала яго спын╕ць, ды ён не слуха╝. Тады тольк╕ тое ╕ выратавала, што матацыклетку ягоную на агароджу панесла.

-- Тваю ж маць... -- вылая╝ся Ц╕мка напа╝голасу.

-- А ╝жо потым, пасля вакацый, я зно╝ на яго нарвалася, у скверы каля школы, -- працягвала я. -- Аб╕ва╝ся там ля дарог╕, з заточкаю сваёй, ды там адна цётка м╕ма ╕шла, ╕ ён звал╕╝... Ц╕м, ён напра╝ду ненармальны, з галавой штосьц╕ не тое. Мне шкада яго, разумееш? Людз╕ не в╕наватыя, што вар'яцеюць. Але я баюся яго таксама. Ён жа без тармазо╝, ён урэшце заб'е каго-небудзь. Я не ведаю, што раб╕ць. У м╕л╕цыю ╕сц╕? ╤ што мне скажуць - вал╕ адгэтуль, дзевачка, звяртайся, кал╕ ╝жо факт макрух╕ будзе?..

-- ╤ з-за гэтага ты вырашыла збегчы? - спыта╝ Ц╕мка.

-- Не тольк╕, -- сказала я шчыра. - Але ╕ з-за гэтага таксама. Ц╕м, што нам раб╕ць? Як уратавацца?

Ён не адказа╝. Мы стаял╕ пасярод поля тварам у твар, па калена ╝ снезе, побач грукатала траса, а зверху нав╕сала шэрае з╕мовае неба, н╕бы св╕нцовы купал - усё, дзетк╕, вы ╝ пастцы, не вырвацца, не збегчы.

-- Тая, хадзем дадому, -- сказа╝ ён нарэшце.

Ц╕мка ╝зя╝ мяне за руку ╕ мякка пацягну╝ за сабой. Я пакорл╕ва рушыла за ╕м. Мы вяртал╕ся ╝ Овельск.

╤дучы па ╝збочыне, я з нянав╕сцю глядзела на шараватыя абрысы шматпавярхов╕ка╝, што маячыл╕ наперадзе. Мая мама кал╕сьц╕ таксама спрабавала адгэтуль уцячы, ды Овельск яе не адпусц╕╝, прыцягну╝ зваротна. Мяне ён таксама не жадае адпускаць -- учап╕╝ся, н╕бы спрут, аблыта╝ шчупальцам╕, ╕ цягне, цягне ╝ гэты в╕р, у прорву, што не мае дна. Наканаванасць... Па дарозе Ц╕мка распавё╝ мне тую пра разборку ╝ гаражах, што адбылася яшчэ ╝восень. Для мяне гэта было нав╕ной. Да мяне, канечне, даходз╕л╕ чутк╕ пра нейкую стралян╕ну каля пустк╕, але падрабязнасцей я не ведала -- Ц╕мка мне не расказва╝, ╕ Стас╕к з Тол╕кам, як╕я таксама прымал╕ ╝ гэтым удзел, ма╝чал╕, як партызаны. Сапра╝дныя сябры, што тут скажаш. Аповед мяне ╝раз╕╝.

-- Ц╕м, ды ты, паходу, сам таго, на ╝сю галаву. Гэта ж дадумацца трэба, -- гаварыла я з абурэннем. - А я ж прас╕ла, каб ты ╝ гэта не ╝лаз╕╝. Бачыш, тольк╕ горш зраб╕лася.

-- Ну, а што было раб╕ць - бегаць ад ╕х, па зававуголл╕ шарахацца, як Стась кал╕сьц╕? - пярэчы╝ Ц╕мка. -- А горай не стала. Цёма, прынамс╕, усё зразуме╝. Атрыма╝ ствалом у зубы ╕ супако╕╝ся.

-- Затое Захар цяпер маньячыць на ╝се заста╝к╕.

-- З ╕м я разбяруся.

-- Як? Заб'еш яго? - спытала я з горкай ╕рон╕яй.

Ён хмыкну╝.

-- Ага, а потым зону таптаць праз гэтага шыз╕ка?

-- Ц╕м, не трэба пра яго так. Яму, пра╝да, у жыцц╕ дасталася, -- сказала я ц╕ха.

Ён хутка з╕рну╝ на мяне, усм╕хну╝ся нявесела.

-- Што, шкадуеш? А цябе хто пашкадуе? У жыцц╕ яму дасталася... Ведаеш, тут, кал╕ разабрацца, амаль у кожнага жыццё не торт. Але ж не ╝се робяцца маньякам╕.

Тут я не пярэчыла. У мяне самой жыццё га╝но, з самага нараджэння не заладз╕лася, але ж я з заточкай на людзей не к╕даюся. Пакуль што.

-- ╤ ╝сётк╕, Ц╕м... Будзь асцярожней, добра? - прагаварыла я.

Ён махну╝ рукой.

-- За мяне не хвалюйся. Я ж сказа╝, што разбяруся.

-- Ц╕м, а дзе ты ствол хаваеш, кал╕ не сакрэт? - пац╕кав╕лася я.

-- На гарышчы, у Таемным Пако╕. Пад тапчанам, -- адказа╝ Ц╕мка. -- Тольк╕ яго ╝жо там няма. Перахава╝ пасля таго выпадку. Не таму, што хлопцам не давяраю. Проста Жыхарэ╝ск╕ мог у м╕л╕цыю стукануць. З яго станецца.

-- Ясна.

Кал╕ мы ╕шл╕ цераз 'эл╕тны' пасёлак, у горад з боку трасы пачал╕ ╝язджаць а╝тазак╕. Дарога пам╕ж катэджам╕ была вузкая, ╕ грувастк╕я бран╕раваныя фургоны ╕шл╕, выцягну╝шыся ╝ ланцужок, адз╕н за адным, ледзь не чапляючыся бакам╕ за каменныя агароджы. Мы нал╕чыл╕ ╕х добры туз╕н. Занадта многа для невял╕кага гарадка, палову Овельска можна запакаваць. Ня╝жо яны сапра╝ды зб╕раюцца ╝жыць спецсродк╕?

-- Бачыла 'пац╕вэны'? - спыта╝ Ц╕мка. У ягоным голасе чулася ╕рон╕я. - Як да вайны рыхтуюцца. Сапсел╕ ╝шчэнт.

-- Прыдурк╕, -- сказала я з пачуццём. -- Ц╕м, ну чаму яны так╕я прыдурк╕?..