Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Л╕хтары зам╕ргал╕, ╕ па-над мостам пранёсся ц╕х╕ посв╕ст, н╕бы паве╝ пераднавальн╕чнага ветру ╝ мог╕лкавых хвоях. 'Ш-ш-ш-а-а-ах-х-х!' Засмярдзела марожаным мясам. Пачвара. Ён нацкава╝ на мяне Пачвару. Халера, не паспею... Паверхня моста пачала падрыгваць, ╕ за сп╕най ╝ мяне пачул╕ся нейк╕я амаль механ╕чныя скрогат ╕ лясканне. Асфальт затрашча╝, крышачыся пад вагою чагосьц╕ вел╕чэзнага й грувасткага, што неслася на неймавернай хуткасц╕. Я не аз╕ралася, але ╝ ма╕м уя╝ленн╕ чамусьц╕ па╝ста╝ вобраз нехлямяжай в╕ктарыянскай машыны з металёвым╕ суста╝чатым╕ канечнасцям╕, якая ╕мчала за мною ╝след, дыхаючы агнём ╕ парай. 'Тартак, м╕льганула ╝ мяне. Ён заве яе Тартак. Адкуль я гэта ведаю? Чорт!..' Штосьц╕ рэзка штурхнула мяне ╝ плечы, ╕ я паляцела плазам на ходн╕к, абдз╕раючы далон╕. Я ведала, што будзе далей. Пачвара - шэрая Мара з ма╕х жахл╕вых сно╝ - схоп╕ць мяне, закруц╕ць у штопар, пацягне да чорнага сонца, раздз╕раючы на атамы. Як тады, у школьным скверыку. ╤ Альжбеты побач няма, ╕ абярэг да╝но згуб╕╝ся... Не, не гэтым разам. Давай, Сястрычка. Твой выхад. Я адпусц╕ла яе.

Яна ах╕нула мяне, н╕бы кокан. Я ляжала тварам ун╕з, заплюшчы╝шы вочы ╕ сц╕скаючы кулак╕, навокал гуло, як ╝ транфарматарнай будцы. Пахла азонам. Цемра ╝ва мне змян╕лася. Яна не была ╝жо Цемрай у по╝ным сэнсе слова. ╤снасць, якую ведзьмак╕ звал╕ Акультай, пачала выпраменьваць святло. Яно мела колер нагрэтага дабяла металу ╕ было ярчэйшае за тагасветнае ззянне - я бачыла яго нават скрозь стуленыя павек╕. Здавалася, быццам я апынулася ╝нутры шаравой маланк╕. Я чула - хутчэй адчувала -- як звонку разлютавана к╕даецца Пачвара. Ейны вобраз па╝става╝ у мяне прад вачам╕, як мроя - да╝гаватая шэрая туша, падобная да хтан╕чнага цмока, што круц╕лася, по╝зала на╝кол, вышукваючы слабое месца. Але яна н╕чога не магла зраб╕ць. Я стварыла ╝ сва╕м уя╝ленн╕ вобраз выгнутага шчыта, быццам зробленага з маланак, як╕ шчыльна ах╕на╝ мяне з ус╕х бако╝. Засяродз╕╝шыся на гэтым в╕дзежы, я ╝весь час трымала яго перад сва╕м унутраным зрокам. Абарона атрымалася моцная. Пачвара не магла нават набл╕з╕цца да мяне. Кал╕ яна дакраналася паверхн╕ 'шчыта', чу╝ся аглушальны трэск, як ад электрычнага разраду, ╕ тады Пачвара з выццём адлятала ╝бок. 'Не дастанеш. Я ╝ дом╕ку. Трымай! Трымай! Трымай!', па╝тарала я пра сябе.

Так до╝жылася некаторы час, а потым Пачвара змян╕ла тактыку. Я адразу гэта адчула. Пам╕ж мной ╕ Пачварай усталявалася дз╕╝ная сувязь, ╕ цяпер я магла угадваць яе намеры ╕ чуць яе думк╕. Прычым мысл╕ла яна не словам╕ ╕ нават не вобразам╕, тут был╕ чыстыя эмоцы╕, ╕ яны таксама был╕ разбуральныя. 'Шчыт' ╕х амаль не стрымл╕ва╝, ╕ на мяне абрынал╕ся так╕я паток╕ нянав╕сц╕, што здавалася, зараз узарвуцца мазг╕. Урэшце я здагадался пастав╕ць яшчэ адз╕н бар'ер, цяпер ╕ ╝ думках. Спрацавала, адразу лягчэй стала дыхаць. Прырода Пачвары мне таксама стала зразумелая -- збольшага. То была безабл╕чная ╕снасць, роднасная чорным памерлым зоркам з глыб╕нь космасу. Каласальная зн╕шчальная с╕ла, што смокча святло сусвета╝ ╕ с╕лкуецца ╕м, пера╝твараючы яго спачатку ╝ цемру, а потым у н╕што. ╤ што самае брыдкае, Пачвара гэта была адначасова чалавекам. Альбо чалавек бы╝ Пачварай. Адз╕нае цэлае. Хаця, мажл╕ва, з цягам часу я ╕ Цемра таксама зл╕л╕ся бы ╝ адну ╕стоту. Не ведаю.

М╕ж тым Пачвара, к╕ну╝шы свае спробы дабрацца да мяне, адпа╝зла некуды ╝бок ╕ зац╕хла. Але яна была тут. Проста стаяла побач ╕ чакала, як кот п╕льнуе мыш. Яна таксама адчувала мяне ╕ ведала - трымаць абарону мне ╝сё цяжэй. С╕лы был╕ ╝жо на зыходзе. Не дз╕ва. Сёння я тольк╕ ╕ раблю, што бегаю ад ╕х. Заганял╕ да краю, г╕цл╕, а я ж дзя╝чынка... Цемра таксама пачынала слабець. Н╕бы заканчва╝ся зарад ╝ акумулятары. Не такое ╝жо недарэчнае пара╝нанне. Я н╕кол╕ яшчэ не карыстала яе так до╝га. Звычайна было так - каротк╕ в╕р у грудзях, выбл╕ск, удар, ╕ Цемра вярталася ╝ сваё гняздо╝е. На перазагрузку. Яе магчымасц╕ таксама не бязмежныя. Хутка я не змагу яго стрымл╕ваць... Не, не, Сястрычка, так нельга! Не здавайся! Патрывай яшчэ трошк╕. Ну, яшчэ трошачк╕... Усё. Святл╕вы кокан, як╕ атуля╝ мяне, раптам схлопну╝ся, скла╝ся, як парасон. Цемра, зно╝ сц╕сну╝шыся да памера╝ кропк╕, вярнулася ╝ сваё схов╕шча ля сонечнага спляцення. Я паспрабавала аднав╕ць у сва╕м уя╝ленн╕ вобраз шчыта -- Цемра неспакойна запульсавала, але не зрушылася з месца. Здаецца, цяпер сапра╝ды - ╝сё. Я яе выматала. ╤ кольк╕ часу ёй спатрэб╕цца, каб ачуняць?