Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Каля павец╕ ╝ глыб╕н╕ кветн╕ка таксама было шмат дз╕воса╝. Там стаяла бляшаная балейка з вадой, чорнай, як смала, ╕ ╝ ёй в╕рыла сваё, таемнае жыццё. Ля самай паверхн╕ вады грэл╕ся на сонейку сотн╕ маленечк╕х чарвячко╝, белых ╕ чырванаватых, вельм╕ пужл╕вых -- варта было к╕нуць у балейку трэсачку або каменьчык, як уся гэта малеча стрымгало╝ к╕далася на дно, вырабляючы цельцам╕ мудрагел╕стыя петл╕ ╕ васьмёрк╕. Таксама ╝ балейцы жыл╕ паважныя апалон╕к╕ з празрыстым╕ хвосц╕кам╕, бурыя сл╕мак╕-прудав╕к╕ (прынесеныя з Овельк╕ ╝ шкляным сло╕ку) ╕ яшчэ нейк╕я вядзяныя казурк╕, як╕х не ╝давалася разгледзець як след, бо яны н╕кол╕ не ╝зн╕мал╕ся на паверхню. Над чорнай вадою та╝клася жамяра, на вадзе плавал╕ пялёстк╕, а на кра╕ балейк╕ час ад часу прызямлял╕ся рознакаляровыя матыльк╕ ╕ бл╕скучыя стракозы. Тут можна было гадз╕нам╕ наз╕раць за падводным жыццём, ц╕ гуляць у рыбалку, зак╕дваючы ╝ балейку вуды, зробленыя з гнутк╕х гал╕нак ╕ каляровых матузко╝, або запускаць чо╝н╕к╕ з бярозавай кары. Гуляць з чо╝н╕кам╕ мне асабл╕ва падабалася. Аднойчы я злав╕ла ╝ кветн╕ку рудога вусатага жука, пасадз╕ла яго ╝ чо╝н╕к ╕ адправ╕ла ╝ падарожжа. Перапужаны жук ашалела к╕да╝ся па чо╝н╕ку, шукаючы паратунку, але яго са ╝с╕х бако╝ атачала чорная вада. Гэта было вельм╕ смешна. Нарэшце гэту заба╝ку ╝гледзела цёця Тоня ╕ адразу ж яе прыпын╕ла.

-- Дзец╕, як вам не сорамна? - сказала яна, выцягваючы з бале╕ чо╝н╕к. -- Глядз╕це, як ён напалоха╝ся. Нельга здзеквацца з жывога!

╤ яна асцярожна пасадз╕ла жука на куст п╕вон╕й.

Мяне гэта здз╕в╕ла. Мама не вучыла мяне шанаваць казурак. Да жывёльнага свету яна была абыякавая. Яна ╕ да людзей став╕лася з прахалодцай. ╤ да мяне таксама. Увесь свой жыццёвы запас любов╕ яна змарнавала на Змея, не пак╕ну╝шы для мяне амаль н╕чога. Цёця Тоня, наадварот, проста прамянела любо╝ю, якой хапала ╕ для Ц╕мк╕, ╕ для мяне, ╕ для ╝сяго жывога на зямл╕. Не люб╕ла яна тольк╕ збеглага дзядзьку Я╝гена, але тое было зразумела. Баязл╕╝ца╝-здрадн╕ка╝ н╕хто не люб╕ць.

Дом цёц╕ Тон╕ бы╝ невял╕к╕ ╕ давол╕ тыповы - сенцы, кухня ╕ два пакойчык╕, але для мяне ён бы╝ самым утульным у свеце. Тут пахла цёплым дрэвам, свежай выпечкай ╕ чымсьц╕ салодк╕м - ц╕ то карамеллю, ц╕ то сушаным╕ яблыкам╕. На сценах был╕ жо╝тыя шпалеры, на вокнах памяранцавыя ф╕ранк╕, а масн╕цы был╕ колеру мёду, ╕ таму здавалася, што пако╕ напо╝нены ярк╕м сонечным святлом нават ╝ пахмурныя, даждл╕выя дн╕. ╤ яшчэ тут панавал╕ ╕дэальныя чысц╕ня ╕ парадак. Мая мама валодала найрэдк╕м талентам ствараць хаос вакол сябе. Яна магла к╕нуць швэдар на кухоны стол, а панчох╕ на падваконне, ╕ яе зборы на працу часцяком абарочвал╕ся ╕стэрыкай, б яна не магла адшукаць то расчоску, то туш для веек. У цёц╕ Тон╕ кожная рэч была на сва╕м месцы, ╕ ╝ доме не было ан╕ смяц╕нк╕. Мяне гэта захапляла, ╕ я таемна марыла, што кал╕ вырасту, таксама буду мець так╕ дом - утульны, по╝ны водара╝ ╕ сонечнага святла ╕ адшараваны аж да рыпення.

У гэтым доме мелася адз╕нае месца, якое я не люб╕ла. Гарышча.

На гарышча вял╕ дыхто╝ныя дра╝ляныя драб╕ны з шырок╕м╕ прыступкам╕ ╕ парэнчам╕, ╕ ╝зб╕рацца па ╕х было зус╕м няцяжка, нават для Ц╕мк╕. Ён бы╝ давол╕ зграбны, але некаторыя рэчы яму не давал╕ся, альбо давал╕ся з цяжкасцю. Лаз╕ць па дрэвах ён так ╕ не навучы╝ся, ╕ скакаць па камянях цераз ра╝чук таксама...

Свой дом цёця Тоня трымала ва ╝зорным парадку, на гарышча ж яна заз╕рала рэдка, ╕ таму тут утвары╝ся гэтк╕ ачажок хаосу. Уздо╝ж сцен грувасц╕л╕ся старыя дошк╕ ╕ паламаная мэбля, па кутах был╕ парасп╕ханыя нейк╕я вузлы, па падлозе перакочвал╕ся камяк╕ пылу, а са стол╕ звешвалася павуц╕нне. У самай глыб╕н╕ гарышча, за дзверцам╕ з клямкай ╕ жо╝та-с╕н╕м акенцам, месц╕╝ся Таемны Пакой. Гэта была каморка з трохкутнай столлю, такая цесная, што ╝ ёй змяшчал╕ся тольк╕ тапчан са стракатым сенн╕ком ╕ старая патрэсканая вал╕зка, напханая пажо╝клым╕ газетам╕ ╕ часоп╕сам╕. Над дзверцам╕ была ╝кручана электрычная лямпачка з выключальн╕кам, а сцены ╕ трохкутная столь был╕ абклеены рознакаляровым╕ абгорткам╕ ад цукерак ╕ шакаладак. Кал╕ зачын╕ць дзверы на клямку ╕ ╝ключыць лямпачку, то можна было ╝яв╕ць, што ты сядз╕ш унутры чаро╝най скарбонк╕ альбо скрын╕ для торта. Казал╕, што Таемны Пакой пабудава╝ Ц╕мка╝ нябожчык дзед - тата цёц╕ Тон╕. Драб╕ны з парэнчам╕ зладз╕╝ таксама ён, ╕ ╝ласнаручна абкле╕╝ пакойчык абгорткам╕ ад цукерак. Тыя абгортк╕ ён зб╕ра╝ усё дзяц╕нства, ╕ назб╕ра╝ ╕х цэлую вал╕зу, а кал╕ ён пастале╝, яму шкада было ╕х вык╕даць, ╕ ён ператвары╝ ╕х у шпалеры для свайго Таемнага Пакоя. Цяпер Таемны Пакой прыналежы╝ Ц╕мку.

На гарышчы Ц╕мку вельм╕ падабалася, ╕ ён кожны раз ╕мкну╝ся зацягнуць мяне туды -- пагуляць у хованк╕ або проста пасядзець у Таемным Пако╕. Я ╝п╕ралася да апошняга. Не-не, тольк╕ не туды! Лепш у кветн╕к, ц╕ на арэл╕, альбо на рэчку -- куды за╝годна, тольк╕ не на гарышча.

Там, на гарышчы, жы╝ Бледны Вусень.