Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Я ╝зняла вочы ╕ ╝бачыла перад сабою чарнявага хлопца ╝ джынсах ╕ чорна-чырвонай клятчастай кашул╕. Ён стая╝, суну╝шы рук╕ ╝ к╕шэн╕, ╕ глядзе╝ на мяне давол╕ дабрадушна. Я яго ведала. Гэта бы╝ Лёха Захара╝ з суседняга двара, зус╕м ужо дарослы дзядзька -- яму было ажно шаснаццаць гадо╝, ╕ суседз╕ звал╕ яго "хул╕ганам", таму што ён куры╝ цыгарэты, ганя╝ на матацыкле без шлема ╕ раб╕╝ ╕ншыя забароненыя рэчы. Але я яго не баялася, бо дзя╝чынак ён не кры╝дз╕╝. Лёха ме╝ брац╕ка Лёню. Лёня бы╝ на год старэйшы за мяне, але выгляда╝ зус╕м драбязой -- маленьк╕ ╕ кволы, я з ╕м не сябравала. Свайго дарослага брата-хул╕гана Лёня люб╕╝ ╕ цяга╝ся за ╕м па╝сюль. Ён ╕ цяпер бы╝ тут -- бега╝ па лужынах, ╕ з-пад ягоных гумовых боц╕ка╝ ляцел╕ пырск╕.

-- Выбачайце. Я незнарок, -- прагаварыла я.

-- Ты што, згуб╕лася? -- спыта╝ Лёха.

Я пакруц╕ла галавой.

-- Не. Я маму чакаю. Яна там, у краме.

-- А, ну малайчынка, -- безуважл╕ва сказа╝ Лёха. -- Чакай сваю мамку. ╤ глядз╕ не губляйся, прынцэса.

-- Дзякуй. Не буду, -- сказала я сур'ёзна.

-- Лёнь, пайшл╕! -- пакл╕ка╝ Лёха ╕ рушы╝ да крамы.

Маленьк╕ Лёня пабег бы╝ услед за братам, але каля дзвярэй ён раптам спын╕╝ся ╕ ╝тароп╕╝ся на мяне.

-- Рррыыы-рл-рл! Шшша-кххх! -- выразна прамов╕╝ Лёня. Потым засмяя╝ся ╕ паказа╝ мне язык.

-- Ну ╕ дурань, -- адказала я ╕ ганарл╕ва павярнулася да яго сп╕най. -- Вось яшчэ...

Тады я яшчэ не ведала, што апошн╕ раз бачу Лёху жывым, а з Бледным Вусенем мне давядзецца сутыкнуцца яшчэ шматкроць.

7. Забароненая зона

Кал╕ стаяць на Чортавым мосце сп╕наю да "барака╝" ╕ лесап╕льн╕, то на правым беразе Овельк╕ ╝н╕з па цячэнн╕ можна разгледзець рэштк╕ сядз╕бы Кунцэв╕ча╝. Ад яе былога хараства засталося няшмат. У мясцовым краязна╝чым музе╕ захо╝ваецца некальк╕ чорна-белых фотаздымка╝ з выявам╕ сядз╕бы, якой яна была да разбурэння -- прыгожы каменны будынак з калонам╕ пасярод маля╝н╕чага лужка, на як╕м стаяць антычныя стату╕, цв╕туць экзатычныя кветк╕ ╕ шпацыруюць па╝л╕ны-альб╕носы. У музе╕ маецца таксама гравюра а╝тарства, меркавана, Напалеона Орды з выявай белведэра - па╝круглай пляцо╝к╕ на абрыв╕стым беразе Овельк╕, з балюстрадай ╕ мармуровым╕ лавачкам╕. Казал╕, што пры сядз╕бе ме╝ся таксама дэндрарый з рэдк╕м╕ пародам╕ дрэ╝, ружо╝н╕к ╕ лебядз╕ная сажалка. Н╕чога гэтага ╝жо не ╕снуе. Ад сядз╕бы застал╕ся адно парадныя сходы, моцна вышчарбленыя ╕ ╝рослыя ╝ зямлю, ╕ дзве па╝разбураныя калоны, як╕я тырчаць паабапал схода╝, н╕бы абламаныя ╕клы. Сцены да╝но ператварыл╕ся ╝ горы друзу, як╕ ╝жо амаль по╝насцю расцягал╕ тутэйшыя на ╝ласныя патрэбы, а парк з дэндрарыем здз╕чэ╝, зарос хмызняком ╕ зраб╕╝ся, па сутнасц╕, звычайным лесам, куды местачко╝цы цягаюцца па грыбы. На камлях струхлелых экзатычных дрэ╝ надзвычай добра растуць апёнк╕... Глядзець тут асабл╕ва няма на што. Для мясцовых хлапчуко╝ ц╕кавасць уя╝лял╕ х╕ба што сутарэнн╕ - часткова ацалелыя падвальныя памяшканн╕ сядз╕бы, але ╕ ╕х засыпал╕ зямлёй пасля таго, як тут заг╕ну╝ шаснаццац╕гадовы Лёха Захара╝.

Да пачатку Вял╕кай Айчыннай вайны ╝ сядз╕бе Кунцэв╕ча╝ месц╕л╕ся арх╕вы НКУС, а ╝ сутарэннях, паводле чутак, расстрэльвал╕ Ворага╝ Народа. Напярэдадн╕ прыходу акупацыйных войск частку арх╕ва╝ вывезл╕, а астатняе спал╕л╕ -- тады ╝ сядз╕бе надары╝ся пажар, ╕ адз╕н з фл╕геля╝ по╝насцю выгарэ╝. У часы акупацы╕ ╝ будынках сядз╕бы размяшчалася вязн╕ца, у якой трымал╕ Ворага╝ Рэйха, а таксама ваенны склад. Падчас наступлення Чырвонай Арм╕╕, кал╕ акупанты спешна адыходз╕л╕, сядз╕бу зам╕н╕равал╕ ╕ ╝зарвал╕, ператвары╝шы яе ╝ ру╕ны. Але тое-сёе ╝сётк╕ засталося. Сутарэнн╕ ╕ зямля на месцы былой сядз╕бы был╕ проста нашп╕гаваны снарадам╕ ╕ баявым╕ патронам╕.

Кал╕ я была малая, сядз╕ба ╕ здз╕чэлы парк был╕ для мяне забароненай зонай. Малеча сюды не дапускалася, дзя╝чынк╕ пагато╝. Ру╕ны был╕ ╝ладанням╕ дарослых хлопца╝. 'Хул╕гана╝', як звал╕ ╕х местачко╝цы. Часам, ╕дучы з мамай цераз мост, я бачыла, як яны сно╝даюцца сярод абваленых сцен ╕ рупл╕ва вышукваюць штосьц╕ ╝ зямл╕ ╕ пад друзам. Пасля ╝ глыб╕н╕ здз╕чэлага парку чулася стралян╕на, як на пал╕гоне, а потым грыбн╕к╕-паля╝н╕чыя за апёнкам╕ натраплял╕ на згаслыя вогн╕шчы, вакол як╕х был╕ раск╕даны счарнелыя, пакарабачаныя г╕льзы. Усе ведал╕, што гэта значыць. Местачковыя хлопцы зб╕рал╕ патроны на ру╕нах ╕ к╕дал╕ ╕х у вогн╕шча, альбо аднос╕л╕ на чыгунку ╕ клал╕ на рэйк╕ перад цягн╕ком, як╕ набл╕жа╝ся, альбо проста луп╕л╕ па ╕х каменем, пакуль не атрымл╕ва╝ся стрэл. Патроны тыя ╕ржавел╕ ╝ зямл╕ ╝жо не адно дзесяц╕годдзе, але ╝сё яшчэ был╕ ╝ стро╕ ╕ бабахал╕ годна. Дарослыя глядзел╕ на гэта скрозь пальцы. Гэта бы╝ адмысловы тутэйшы экстрым, як╕м заба╝лялася не адно пакаленне местачковых падлетка╝, ╕ кожны раз неяк 'пранос╕ла' ╕ абыходз╕лся без ахвяр.