Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Гэта пачварына сапра╝ды нагадвала вел╕чэзнага бялясага вусеня - прада╝гаватая, раздзьмутая туша з мноствам караценьк╕х ножак або мацко╝ ╕ круглай башкой з цёмным╕ плямам╕ вачэй ╕ рота. Выгляда╝ ён неяк размыта, быццам я глядзела на яго скрозь бруднае шкло. Хаця мне не ╝давалася разгледзець яго выразна, было зразумела, што гэта брыдота яшчэ больш аг╕дная, чым Журба-Дзядо╝н╕к, ╕ ╝ шмат разо╝ злей ╕ небяспечней. Звычайна Вусень сядзе╝ у куце пам╕ж грудай дошак ╕ часоп╕сным стол╕кам з адламанай ножкай, а часам запа╝за╝ проста ╝ Таемны Пакой ╕ ляжа╝ там, узб╕╝шыся на тапчан. Вусень бы╝ так╕ вял╕зны, што на тапчане змяшчалася тольк╕ частка ягонай тушы, а другая частка заставалася на падлозе. Ён н╕кол╕ не спяша╝ся. Ягоныя рух╕ был╕ млявыя ╕ запаволеныя, часам мне здавалася, што ён проста сп╕ць. Я адчувала, што ён чакае чагосьц╕. Вельм╕, вельм╕ цярп╕л╕ва чакае, ╕ часу ╝ яго процьма. Ад Вусеня патыхала ледзяным холадам, ╕ ён выдава╝ гук╕. Мая Пачвара пад Мостам пран╕зл╕ва крычала ╕ енчыла, Вусень жа аг╕дна гырка╝ ╕ с╕пе╝. 'Рррыыы-рл-рл!...Шшша-кххх!...'.

Натуральна, Ц╕мка яго не бачы╝ ╕ не чу╝. ╤ не мог да╝мецца, чаму мне так не падабаецца гарышча. Насамрэч мне вельм╕ падаба╝ся Таемны Пакой, ╕ я была зус╕м не супраць там пагуляць. Але кожны раз, заз╕рну╝шы на гарышча ╕ ╝гледзе╝шы ╝ прыцемках бялясага Вусеня, я куляй ляцела прэч, уздрыгваючы ад аг╕ды. Пра Вусеня я Ц╕мку не расказвала. Усё ро╝на б не паверы╝. Сказа╝ бы, што я ╝сё выдумляю. Ц╕, яшчэ горш, пал╕чы╝ бы мяне вар'яткай. Таму я тлумачыла яму, што ╝бачыла на гарышчы вял╕знага пацука ц╕ павука, ╕ таму ╝цякла.

Усё гэта мяне засмучала. Я не разумела, чаму так атрымалася, што ╝ гэтым светлым, гасц╕нным доме гняздз╕цца тагасветная жудасць. Журбу-Дзядо╝н╕к, Г╕доту, якая выцягвала з цёц╕ Тон╕ жыццё, я часам бачыла, а часам не, але прысутнасць Вусеня адчувалася за╝сёды. Нават кал╕ мы сядзел╕ на кухн╕ за гарбатай, частуючыся цёц╕ Тон╕ным хатн╕м печывам ц╕ п╕ражкам╕ з начынкай, я чула, як Вусень варушыцца на гарышчы, шаргац╕ць ножкам╕-мацкам╕ ╕ глуха гыркае. 'Рррыыы-рл-рл!...Шшша-кххх!...' Гэтага гыркання ╕ шоргату не чу╝ н╕хто, апроч мяне. Тольк╕ руды кот, як╕ жы╝ у кветн╕ку, здавалася, штосьц╕ веда╝. Ён н╕кол╕ не заходз╕╝ у дом ╕ не набл╕жа╝ся да драб╕н, як╕я вял╕ на гарышча.

Але аднойчы я ╝сётк╕ яго прыц╕снула, гэтага Вусеня. То бок, не я, а...яна.

У той дзень гуляць у кветн╕к мы не выйшл╕, бо надвор'е было кепскае -- луп╕╝ абложны дождж, а з Овельк╕ парывам╕ налята╝ злосны, халодны вецер, абдз╕раючы пялёстк╕ з кветак. Нашы мамы, як за╝жды, гаман╕л╕ на кухн╕, а нас, малых, адправ╕л╕ гуляць у пакой. Настрой у мяне бы╝ няважны, гульня не ладз╕лася, ╕ ╝ рэшце рэшт мы з Ц╕мкам з-за чагосьц╕ пасварыл╕ся ╕ разышл╕ся па розных кутах. Ц╕мка засе╝ за тэтрыс, я гартала кн╕жку з малюнкам╕, а на гарышчы важда╝ся Вусень. Я чула, як ён там варочаецца, гыркае, шып╕ць ╕ грукоча мацкам╕ ╝ столь. Гэты грукат мяне раздражня╝. Я глядзела ╝ кн╕жку, не магла засяродз╕цца ╕ злавала ╝сё больш. ╤ раптам я падумала: "Сястра-Цемра! Сястра-Цемра, зраб╕ так, каб ён заторкну╝ся!".

╤ тады валтузня на гарышчы сц╕хла. Вусень сапра╝ды "заторкну╝ся". У пако╕ пахла сушаным╕ яблыкам╕ ╕ навальн╕цай, за акном шапаце╝ дождж, а з гарышча не данос╕лася ан╕ гуку. Можа, ён сышо╝?... Я к╕нула кн╕жку.

-- Ц╕мка, -- сказала я. -- Ц╕мка, а пайшл╕ ╝ Таемны Пакой!

Той падхап╕╝ся, узрадаваны, што я больш не злую, ╕ што мне нарэшце захацелася на гарышча.

-- Ага. Хадзем!

╤ мы навыперадк╕ к╕нул╕ся да выхаду, м╕нуючы кухню.

-- Мам, мы наверх! - крыкну╝ Ц╕мка.

Цёця Тоня расхвалявалася.

-- Куды?! Прыступк╕ ж ко╝зк╕я! Хаця б куртк╕ нак╕ньце...

Але мы ╝жо выбегл╕ на ганак, у вецер ╕ дождж, ╕ нак╕равал╕ся да змакрэлых драб╕н.

На гарышчы пахла пылам ╕ навальн╕цай. Вусеня не было. Ён ц╕ то зн╕к зус╕м, ц╕ то зашы╝ся кудысьц╕ пад дошк╕ ╕ сядзе╝ там ц╕хутка ╕ не рыпа╝ся. Я не ведала, што ╝чын╕ла Сястра-Цемра, але я зразумела, што Вусень яе ба╕цца.

Мы зачын╕л╕ на клямку дзверы ╝ Таемным Пако╕ ╕ запал╕л╕ святло. Дз╕восны пакойчык сапра╝ды нагадва╝ скарбонку альбо скрыначку для навагодн╕х падарунка╝. Спачатку мы проста валял╕ся на сенн╕ку, слухал╕, як дождж грукоча па даху ╕ разглядал╕ рознакаляровыя цукерачныя абгортк╕, як╕м╕ был╕ абклеены сцены ╕ столь. Я адчула павагу да Ц╕мкавага дзеда. Гэта ж трэба ╝мянц╕ць стольк╕ цукерак! Потым мы заз╕рнул╕ пад тапчан ╕ выцягнул╕ адтуль скрыначку м╕н╕яцюрных турыстычных шахмат. Паловы ф╕гур не хапала, але мы ╝сё ро╝на расстав╕л╕ ╕х на дошцы ╕ пачал╕ партыю. Гуляць у шахматы н╕хто з нас не ╝ме╝, ╕ прав╕лы мы выдумлял╕ на хаду, а кал╕ гульня стопарылася, адразу ж ╕х мянял╕. Кал╕ шахматы нам надакучыл╕, мы зно╝ палезл╕ пад тапчан ╕ знайшл╕ там цэлы арсенал: а╝тамат з надп╕сам "Зарн╕ца", чорны бляшаны ма╝зер, як╕ выглядо╝ амаль як сапра╝дны, два чырвоныя рэвальверы ╕ яшчэ адз╕н а╝тамат з дыскам атрутна-зялёнага колеру.

-- Файна! -- прамов╕ла я, разглядаючы а╝тамат "Зарн╕ца".

Ц╕мка з ма╝зерам у руцэ падкра╝ся да дзвярэй ╕ прыц╕сну╝ да ╕х вуха, прыслухваючыся.