Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

-- Чуеш, Тая? -- сказа╝ ён напа╝голасу. -- Ён ужо тут. Зус╕м побач!

-- Хто? -- спытала я, зн╕якаве╝шы.

-- Урф╕н Джус, -- паведам╕╝ Ц╕мка. -- ╤ яго Непераможнае Войска. Яны фарс╕равал╕ Овельку ╕ цяпер бяруць штурмам гарышча.

-- Адыходз╕ць нам няма куды, -- сказала я, уск╕дваючы а╝тамат. -- Будзем б╕цца па-сапра╝днаму!

Вораг узя╝ пад кантроль амаль усё гарышча, за выключэннем Таемнага Пакоя. Мы адчайна адстрэльвал╕ся, забарыкадава╝шыся вал╕зкай. С╕лы был╕ няро╝ныя, але пасля цяжк╕х баё╝ нам удалося выб╕ць ворага з гарышча. У знак перамог╕ мы ╝знял╕ над грудай дошак Сцяг -- пунсовы п╕янерск╕ сцяжок, як╕ мы таксама выцягнул╕ з-пад тапчана. Тым часам вораг перашыхтава╝ся ╕ пайшо╝ у контрнаступленне. Тады мы адшукал╕ абрэзак ╕ржавай трубы ╕ зраб╕л╕ з яе базуку, а потым, пакла╝шы трубу на дра╝ляную скрыню, перараб╕л╕ яе ╝ кулямёт, а пасля ╝ га╝б╕цу. Перад цяжкай артылерыяй вораг пах╕сну╝ся ╕ пабег.

-- Ура, перамога! Перамога! -- крычала я, скачучы.

-- Перамога, -- пагадз╕╝ся Ц╕мка. -- Але гулял╕ мы няправ╕льна.

-- Чаму? -- здз╕в╕лася я.

-- Ну, у Урф╕на Джуса ж салдаты дра╝ляныя. Трэ было з агнямёта.

-- Позна, -- сказала я. -- Мы ╝жо перамагл╕.

Пакуль мы гулял╕, залева скончылася. Хмары разышл╕ся, праглянула сонейка, ╕ на вул╕цы пацяплела.

-- Дзец╕, спускайцеся! -- крыкнула цёця Тоня, выйша╝шы на ганак. -- Таечка, цябе мама кл╕ча. Вам пара дадому!

-- Добра, -- сказа╝ Ц╕мка ╕ пача╝ спускацца па ко╝зк╕х прыступках, чапляючыся за парэнчы.

Я рушыла за ╕м. Настрой у мяне бы╝ святочны. Мы перамагл╕ Непераможнае Войска. ╤ Вусеня таксама... Ну, быццам бы... Наконт апошняга я была ня╝пэ╝нена. Падчас гульн╕ я пра яго нават не ╝згадвала. А што, кал╕ ён вернецца?..

Я ╝жо пастав╕ла ног╕ на прыступку ╕ ╝зялася за парэнчы, як за сп╕най у мяне пачулася: 'Рррыыы-рл-рл...Шшша-кххх...' Я абярнулася. Лепш бы я гэтага не раб╕ла. Вусень вярну╝ся. ╤ па╝ста╝ ва ╝сёй сваёй "прыгажосц╕". Раней я бачыла яго н╕бы скрозь густы вэлюм, размыта ╕ невыразна. Цяпер вэлюм зляце╝, ╕ я ╝бачыла, як ён выглядае насамрэч.

Вусень бы╝ не бледны, а с╕нявата-шэры, колеру нясвежай курынай тушк╕. Кал╕ б я была старэйшай, я б назвала гэты колер "трупным". Тое, што я прымала за каротк╕я ножк╕ або мацк╕, аказалася скрыва╝леным╕ абц╕нкам╕, як╕я сутаргава тузал╕ся, грукаючы па падлозе гарышча, ╕ на дошках заставал╕ся крывавыя плямы. Замест вачэй у Вусеня был╕ дзве круглявыя ям╕ны, напо╝неныя нейкай барвовай калатушай накшталт крывянога цеста, а там, дзе ╝ людзей знаходзяцца нос ╕ рот, зе╝рала глыбокая чорна-барвовая дз╕рка з ╕рваным╕ краям╕. У глыб╕н╕ дз╕рк╕ штосьц╕ варушылася -- пэ╝на, абц╕нак языка, ╕ адтуль данос╕лася аг╕днае гырканне ╕ шыпенне. 'Рррыыы-рл-рл...Шшша-кххх...'

Не, я не закрычала. У мяне проста падагнул╕ся ног╕, ╕ я, страц╕╝шы ра╝навагу, з'ехала на азадку па мокрых прыступках ун╕з, ледзь не звал╕╝шыся Ц╕мку на галаву.

-- Дзец╕, асцярожна! Пазаб╕ваецеся, -- вохнула цёця Тоня.

-- Тая, ну куды ты ляц╕ш? Пад ног╕ глядз╕! -- дадала з прыкрасцю мама.

Усю дарогу дадому я ма╝чала. Ног╕ ╝ мяне усё яшчэ дрыжэл╕, сэрца шалёна тахкала. Мне было млосна, ╕ я баялася, што мяне зван╕туе. Мне хацелася хутчэй дахаты -- залезц╕ ╝ ложак, з галавой закруц╕цца ╝ ко╝дру ╕ заснуць. Проста заснуць. Але дамо╝ мы трап╕л╕ яшчэ няхутка. Па дарозе мама вырашыла зайсц╕ ╝ прадуктовыую крамку "за вуглом", бо ╝ нас скончылася малако ╕ хлеб. У краму мне не хацелася. Я прынялася румзаць ╕ ╝п╕рацца. Нарэшце мама раззлавалася ╕ пайшла ╝ крамку адна, пак╕ну╝шы мяне чакаць каля дзвярэй.

На заасфальтаванай пляцо╝цы каля крамк╕ бл╕шчэл╕ лужыны, стаяла некальк╕ прыпаркаваных машын. Людзей не было. Я, мружачыся, з╕рнула на сонца, якое выглядала з-за хмар, ╕ шчыльна заплюшчыла вочы. Лепей не зраб╕лася. Перад вачыма зно╝ па╝стала шараватая абязвечаная туша са скрыва╝леным╕ абц╕нкам╕. Ц╕кава, ён за╝сёды бы╝ так╕м, ц╕ гэта зраб╕ла з ╕м Сястра-Цемра?.. Я затрэсла галавой. Думаць пра Вусеня зус╕м не хацелася. Каб вык╕нуць яго з галавы, я пачала скакаць.

-- Рррыыы-рл-рл! -- казала я, скачучы на левай назе.

-- Шшша-кххх! -- прама╝ляла я, скачучы на правай.

-- Рррыыы-рл-рл-шшша-кххх! -- гаварыла я, прызямляючыся на абедзьве наг╕.

Гульня мне спадабалася. Зраб╕лася весела. Я прынялася самазабы╝на скакаць па пляцо╝цы, выкрыкваючы:

-- Рррыыы-рл-рл! Шшша-кххх! Рррыыы-рл-рл! Ой!... -- войкнула я, наляце╝шы на кагосьц╕.

-- Ты што, прынцэса? Зус╕м здурнела?