Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Потым Ц╕мка сядзе╝ на прыступках кавярн╕, ╝ яго з носа л╕лася кро╝, а я зав╕халася побач, падаючы яму насо╝к╕ ╕ папяровыя сурвэтк╕.

-- ╤ да╝но яны цябе дастаюць? - пац╕кав╕╝ся Ц╕мка, зац╕скаючы нос сурвэткай.

-- Да╝но, -- прызналася я. - Абрыдла ╝жо.

-- ╤ ты ма╝чала. Тая, чаму ты ма╝чала? Я б з ╕м╕ пагутары╝.

-- ╤ як бы ты з ╕м╕ пагутары╝? Як?! - крыкнула я з прыкрасцю. - Ты ╕х бачы╝, яны ж на галаву шыбанутыя, абодва. Яны ж сло╝ не разумеюць.

Ц╕мка ╝цягну╝ носам паветра ╕ зак╕ну╝ галаву, каб спын╕ць кро╝.

-- Значыць, трэба разма╝ляць так, каб нават яны зразумел╕.

-- Ц╕мка, я цябе прашу, -- сказала я ╝мольна. - Я неяк сама разбяруся. Не звязвайся з ╕м╕! Абяцаеш?

-- Ну добра, добра. Абяцаю. Не хвалюйся, -- адказа╝ Ц╕мка.

Крывацёк не╝забаве суня╝ся, але Ц╕мкава куртка ╕ швэдар был╕ пазал╕ваныя крывёй, ╕ ╝ так╕м выглядзе ён не хаце╝ вяртацца дадому, каб не перапалохаць цёцю Тоню. Тады я павяла яго да сабе ╝ 'блок╕'. Ён чака╝ на кухн╕, пакуль я адшаро╝вала ╝ ваннай яго скрыва╝леную вопратку. Потым мне захацелася пачаставаць яго кавай. Франц-Адамыч надоечы ╝пёр маме падарунак - кольк╕ ╝паковак араматызаванага кававага зерня з водарам╕ ван╕л╕, цынамону ╕ шакаладу. Але спачатку зерне трэба было змалоць, ╕ я, паразважа╝шы, прыгадала, што дзесьц╕ на шафе мус╕ць быць кававы млынок, як╕м не карыстал╕ся, напэ╝на, ужо гадо╝ дзесяць.

Прыстав╕╝шы да шафы зэдл╕к, я пачала шукаць млынок. За╝важыла я яго амаль адразу, пам╕ж паб╕тай вазай ╕ г╕рляндай. Пацягну╝шыся за млынком, я зачап╕ла локцем маленькую шкляную бутэлечку, якая пакац╕лася да краю шафы, бахнулася на падлогу ╕ разляцелася на аскепк╕. Мне здалося, што пад столлю пранёсся лёгк╕ паве╝, ад якога загайдал╕ся н╕тк╕ павуц╕ння, ╕ ╝ пако╕ запахла азонам, як пасля навальн╕цы. Але я не надала гэтаму значэння. Вык╕дваючы аскепк╕ ╝ сметнцу, я за╝важыла на корку бутэлечк╕ дз╕╝ны знак, н╕быта выдрапаны кончыкам ╕голк╕ -- стыл╕заваная пентаграма з няро╝ным╕ промням╕, а ╝сярэдз╕не штосьц╕ накшталт вока з вузкай кац╕най зрэнкай. Мне чамусьц╕ здалося, што гэты знак я кал╕сьц╕ надрапала сама, падчас дз╕цячай гульн╕, тольк╕ я н╕як не магла прыгадаць, што гэта была за гульня.

Я выцерла пыл з млынка ╕ до╝га малола каву, змешваючы зерне з розным╕ водарам╕. Як выяв╕лася, гэта надзвычай прыемны занятак - малоць кававае зерне на ручным млынку. Потым я зварыла по╝ны рондл╕к кавы, ╕ мы п╕л╕ яе з печывам ╕ кавалачкам╕ сыру. За вокнам╕ пачало шарэць, але святло я не ╝ключала. Замест гэтага я запал╕ла тонкую васковую свечку, якую мама прынесла з царквы. М╕гце╝ чырванаваты агеньчык, кватэра по╝н╕лася водарам╕ гарачага воску, кавы, ван╕л╕, цынамону ╕ шакаладу, ╕ мне было так добра ╕ спакойна, як не было ╝жо вельм╕ да╝но. ╤ ╝ наступным, кожны раз, кал╕ надарал╕ся нягоды, я проста малола зерне на ручным млынку ╕ варыла каву. ╤ тады ╝сё прыходз╕ла да ладу.*

----------

* Туве Янсан. Мум╕ Трол╕ ╝весь час вараць каву, нават кал╕ на Зямлю валяцца каметы альбо мора выходз╕ць з бераго╝. ╤ таму ╝се ╕хн╕я прыгоды за╝сёды канчаюцца добра.

13. Змо╝шчык╕

Апошн╕м урокам у гэты дзень была алгебра, ╕ наста╝н╕к, як ╕ абяца╝ надоечы, зладз╕╝ кантрольную. Да званка заставалася чверць гадз╕ны. Стась ужо выкана╝ усе заданн╕, ╕ цяпер засярождана разважа╝ над дадатковай задачай павышанай складанасц╕, рашэнне якой гарантавала найвышэйшы бал. Ён здрыгану╝ся, кал╕ на яго парту прызямл╕╝ся складзены ╝ чатыры разы аркуш, выдраны са сшытка. Стась веда╝, што гэта значыць. Падчас кантрольных яму часцяком падсо╝вал╕ цыдулк╕ з патрабаваннем рашыць ура╝ненне ц╕ задачу. Наста╝н╕к па алгебры, як╕ люб╕╝ разнастайнасць, дава╝ сва╕м вучням па чатыры, а часам ╕ па шэсць варыянта╝, ╕ здаралася, што Стась, змушаны рашаць за ╝с╕х, не паспява╝ выканаць свае ╝ласныя заданн╕ ╕ атрымл╕ва╝ зн╕жаную адзнаку. Яго гэта добра нервавала, аднак адмов╕ць аднакласн╕кам ён не мог. Уздыхну╝шы, Стась разгарну╝ цыдулку ╕ прачыта╝ наступнае: 'Сёння- Лодачная-Захар'. ╤ подп╕с: 'Ц╕м.' Ён з не╝разуменнем уперы╝ся ╝ цыдулку, а потым, абярну╝шыся, пытальна з╕рну╝ на Ц╕мку Неруша, як╕ сядзе╝ ззаду. Той адчайна жэстыкулява╝, тыцкаючы пальцам у Тол╕ка Валаткев╕ча, як╕ сядзе╝ за партай перад Стасем. Тол╕к сх╕ля╝ся над сшыткам ╕, сапучы, сумленна змага╝ся з ура╝ненням╕. Трэба аддаць яму належнае - вучы╝ся ён так сабе, аднак сп╕сва╝ рэдка.

Усё ясна. Цыдулка прызначалася Тол╕ку.

Стась акуратна скла╝ аркуш ╕ к╕ну╝, незнарок пацэл╕╝шы Тол╕ку ╝ вуха.

Той абярну╝ся ╕ абурана зашыпе╝:

-- Стас╕к, задзя╝ба╝ к╕дацца!..

-- Гэта не ад мяне... -- прашапта╝ Стась.

Прачыта╝шы цыдулку, Тол╕к з╕рну╝ на Неруша, злёгку к╕╝ну╝ ╕ ╝зня╝ над партай кулак з адтапыраным вял╕к╕м пальцам.