Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Жыхар сядзе╝ на перакуленай дра╝лянай скрын╕ з пластыкавай л╕тро╝кай 'Крын╕цы' ╝ руцэ ╕ павольна смакта╝ п╕ва з гарла, занепакоена гледзячы на Захара. Той сядзе╝ насупраць, безудзельна ╝перы╝шыся ╝ падлогу, зацята ма╝ча╝ ╕ круц╕╝ у руках манц╕ро╝ку. На ╕м была кашуля з рукавам╕ ╕ скураная куртка, але Жыхар разгледзе╝ палоску пластыру на яго левым запясц╕, ╕ гэта значыла, што Захар зно╝ 'пачырка╝' сябе лязом. Такое з ╕м здаралася. Ён, бывала, зн╕ка╝ на некальк╕ дзён ╕ не адказва╝ на званк╕, а потым на яго руках з'я╝лял╕ся свежыя парэзы. Увогуле Жыхар л╕чы╝, што гэта крута. Аднойчы ён, кал╕ гал╕╝ся, выцягну╝ з брытвеннага станка лязо ╕ гледзячы на сябе ╝ люстэрка, павольна правё╝ лязом па б╕цэпсе. Яму трошк╕ запякло, ╕ ён зачаравана наз╕ра╝, як парэз ╕мкл╕ва барвавее ╕ пачынае кроватачыць. Гэта сапра╝ды было ачмурэць як крута. Аднак Жыхар гэтым асабл╕ва не захапля╝ся, бо сваёй шкуры яму было ╝сётк╕ шкада. Што тычыцца Захара, то ён 'чырка╝' сябе, тольк╕ кал╕ бы╝ не ╝ настро╕. То бок, зус╕м не ╝ настро╕.

Жыхар нервава╝ся. Яму вядома было, што Захар па жыцц╕ можа знаходз╕цца тольк╕ ╝ двух станах -- 'не ╝ настро╕' ╕ 'зус╕м не ╝ настро╕'. Кал╕ Захар бы╝ проста 'не ╝ настро╕', з ╕м яшчэ можна было паразумецца. Кал╕ ж яго душэ╝ны стан даходз╕╝ да ступен╕ 'зус╕м', Жыхар пачува╝ся н╕якавата ╕ стара╝ся не трапляцца л╕шн╕ раз яму на вочы. Хто ведае, што стрэльне Захару ╝ галаву.

Канешне, Жыхар усведамля╝, што ╝ пара╝нанн╕ з ╕м Захар проста зломак, ╕ пры жаданн╕ Жыхар мог бы размазаць яго ╝ лайно адной левай. Мог бы. Але Захара ён бая╝ся. Было ╝ ╕м штосьц╕, штосьц╕... такое невымо╝нае -- цёмнае, лютае, тагасветна-ледзяное, што парал╕зо╝вала волю, мярцв╕ла ╕ занявольвала. ╤ поз╕рк гэты. Жыхар до╝га шука╝ адпаведны эп╕тэт, ╕ нарэшце сцям╕╝ -- поз╕рк зомб╕. Менав╕та так. Вочы нейк╕я нежывыя, ╕ з глыб╕н╕ зрэнак глядз╕ць хтосьц╕ ╤ншы, нетутэйшы ╕ чужы... Зрэшты, Жыхар на╝рад ц╕ здоле╝ бы ╝сё гэта сфармуляваць. Ён проста веда╝, што з Захарам лепш не сварыцца.

У гаражы панавала ц╕шыня, тольк╕ злёгку патрэсквала лямпачка над самаробным варштатам, зб╕тым са скрыня╝ ╕ фанеры. Захар ма╝ча╝. Жыхар ужо шчыра шкадава╝, што прыйшо╝, аднак проста так узяць ╕ звал╕ць ён таксама не наважва╝ся. Раптам Захар пакры╝дз╕цца, а ╝ яго манц╕ро╝ка...

Ён паднёс да вусна╝ л╕тро╝ку, зраб╕╝ до╝г╕ глыток ╕ працягну╝ бутэльку Захару.

-- Сербанеш?

-- Не, -- адказа╝ той, нават не з╕рну╝шы на яго.

Жыхар пама╝ча╝. Потым спыта╝:

-- Захар, слухай, тут учора такое было. Шкада, ты не бачы╝. Расказаць?

-- Ну.

Жыхар узбадзёры╝ся.

-- Ну, карацей, так. Я, значыць, учора так╕ прыйшо╝, гляджу, гараж зачынены, цябе няма, ну думаю, ладна, пайду тады. ╤ тут бачу - Наталка. Ну гэта, дэб╕льная, з трэцяга паверха. Ля гаражо╝ трэцца. У халаце адным. ╤ ╝ шкарпэтках. А халат расшп╕лены, цыцк╕ бачныя, стан╕ка╝ яна не нос╕ць, ну ты ведаеш. Я так╕: 'Здаро╝, Наталка!'. А яна глядз╕ць, лыб╕цца. Ну, як за╝сёды. А я так╕: 'Што ж ты, Наталка, ╝ адным сподн╕м, холадна ж. Хочаш, пагрэемся?' Падышо╝ я так╕, за плечук╕ яе абня╝, шчыкну╝. Яна ╕ржэ, спадабалася, значыцца. Я кажу: 'Ну, красуня, чакай, зараз Захар прыйдзе, от тады пагрэемся'.

Жыхар зно╝ прысмакта╝ся да л╕тро╝к╕, глыну╝, абцёрся далонню ╕ працягну╝ свой аповед.

-- Значыць, ста╕м мы так╕я з Наталкай, перам╕гваемся, ╕ тут чую: 'Арцё-о-ом, маць-перамаць!' Гляджу - Валодзька-слесар, ну бацька ейны, цераз пустку бяжыць. Ну думаю, усё, зараз пачнецца. Наталка ж, ну ты ведаеш, увесь час з дому збягае, Валодзька яе потым па завуголл╕ выло╝л╕вае. Цяпер зно╝ збегла, Валодзька яе шука╝, ╕, значыцца, знайшо╝. А тут я. Ён так╕ да мяне падскочы╝ ╕ раве: 'Арцём, маць-перамаць, куды клюшн╕ сунеш?! Ты ╝ курсе, што яна непа╝налетняя? Я ж цябе, падлу, на зону адпра╝лю!'

А я так на яго гляну╝ ды кажу: 'Ты, дзядуля, не енчы, я з малалеткам╕ не сплю, не аматар. А Наталку тваю, па ходу, ужо без мяне адымел╕. Што, татачка, не веда╝? Нечаканчык, да?' А ён, значыць, рот разяв╕╝, зорыць на мяне, морда чырвоная. А потым так╕: 'Ах ты, ё-маё, сука такая!' ╕ як папрэ на мяне, б╕ць сабра╝ся, значыцца. А я так╕ ╝х╕л╕╝ся ╕ -- раз з усёй дуры яму ╝ тарэц! А потым кажу: ты, дзядзя, на каго наеха╝, на каго наеха╝? Ты ведаеш, хто мой бацька? Ён цябе ╝ камеры з уркам╕ зачын╕ць, яны з цябе дзя╝чынку зробяць. Ну, ён як пра прэс-хату пачу╝, адразу ж адвя╝. Наталку сваю за руку схап╕╝ ды пайшо╝. Мацяры╝ся ╝сю дарогу. Эх, шкада, цябе не было!..

Ён ц╕ха заржа╝ ╕ зно╝ паднёс бутэльку да вусна╝ - ╕ раптам папярхну╝ся, сустрэ╝шыся поз╕ркам з Захарам. Вочы ╝ яго был╕ белыя ад злосц╕, твар сказ╕╝ся. Ён к╕ну╝ манц╕ро╝ку Жыхару пад ног╕ ╕ прагырка╝ хрыпла:

-- Жыхар, ты заторкнуцца можаш? Трындз╕ш ╕ трындз╕ш. Задзя╝ба╝ ужо. ╤ без цябе моташна.

Жыхар напружы╝ся ╕ павольна пастав╕╝ л╕тро╝ку на падлогу.

-- Не, а я што? Я ж н╕чога...

Жыхар не дамов╕╝.