Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Таропка, адз╕н за адным, яны высл╕знул╕ з гаража. Праз ╕мгненне дзверы зно╝ адчын╕л╕ся, ╕ ╝ гараж заз╕рну╝ Тол╕к.

-- Захар, ледзь не забы╝ся, -- сказа╝ Тол╕к. -- Кал╕ каму стуканёце пра ствол, мы ╝с╕м раскажам, што вы з Жыхарам гамасек╕.

-- Што-о-о-о?! -- заро╝ Жыхар, але Тол╕к, бразну╝шы дзвярыма, ужо джга╝ цераз пустку.

Побач бег Стась. Абодва яны шалёна рагатал╕. Адбегшы на бяспечную адлегласць, Стась павярну╝ся тварам да гаражо╝ ╕ паказа╝ ╕м сярэдн╕ палец.

-- На! Аглоблю ╝ рот! Вы*лядак!

-- Н╕што сабе! - ржа╝ Тол╕к. - Ну ты даеш, батан!

Праз некаторы час яны ╝трох сядзел╕ на лодачнай станцы╕. Стась ╕ Тол╕к дабрал╕ся туды першым╕, а Ц╕мку давялося пачакаць, бо хутка бегаць ён не мог. Так было дамо╝лена з самага пачатку - з гаражо╝ адразу ж бегчы, Ц╕мку не чакаць, бо ╝ яго ╝сётк╕ ствол, ╕ ён неяк разбярэцца. Было ╝жо зус╕м цёмна, ╕ Тол╕к уключы╝ свой к╕шэнны л╕хтарык. Яны з Ц╕мкам курыл╕. Стась, хоць ╕ не ╝хваля╝ такога, таксама пару разо╝ зацягну╝ся 'за кампан╕ю'. Настрой ва ╝с╕х бы╝ святочны.

-- А файна я прыдума╝, -- к╕сну╝ ад смеху Тол╕к. - Цяпер стоадсоткава не настучаць!

-- Талян, гэта бы╝ кантрольны ╝ галаву, -- рагата╝ Ц╕мка. - А што за лухту ты вёрз пра рэан╕мацыю?

-- Але ж эфектна атрымалася, не? - задаволена гавары╝ Тол╕к.

-- Вы вочы яго бачыл╕? - спыта╝ раптам Стась.

Тол╕к к╕╝ну╝.

-- Угу. Зомб╕. Зомб╕-зомб╕-зомб╕.

-- А чалавек чалавеку во╝к,* -- падагульн╕╝ Ц╕мка.

***

Пра гэтае здарэнне я до╝г╕ час н╕чога не ведала, Ц╕мка мне не гавары╝. Я за╝важыла тольк╕, што Захар з Жыхарам раптам перастал╕ да мяне чап╕цца. Як адрэзала. Пра╝да, ненадо╝га. Г╕сторыя гэта была яшчэ далёкая ад завяршэння. То бы╝ тольк╕ пачатак.

--------------

* Вядомая прыма╝ка: 'Чалавек чалавеку во╝к, а зомб╕ зомб╕ зомб╕'.

15. Абуджэнне

Восень ляцела ╝ карагодзе л╕стапада╝ ╕ паветраных павуц╕нак. Дн╕ раб╕л╕ся ╝сё карацейшыя, пал╕ спусцел╕, лясы на╝кол стаял╕ празрыстыя, як мярэжа -- прырода ╝м╕рала, ╕ зямля рыхтавалася да з╕мовага сну. Для мяне гэта восень стала перыядам адна╝лення ╕ дз╕╝ных трансфармацый. Яшчэ не ╝сведамляючы ╝сёй глыб╕н╕ ╕ незваротнасц╕ гэтых перамен, я адчувала тольк╕, як штосьц╕ прачынаецца ╝ва мне -- цёмнае, не╝таймаванае. Яно распускалася, павольна раскрываючы пялёск╕, н╕бы драпежная кветка, разгортвала крылы, скамечаныя ад до╝гага сну -- яшчэ ╝ па╝дрымоце, але ╝жо гатовае да абуджэння. Мае мро╕ зраб╕л╕ся зыбк╕м╕ ╕ ярк╕м╕, як малюнк╕ ╝ калейдаскопе, я засынала з пачуццём падзення ╝ бездань ╕ прачыналася ╝ глух╕я гадз╕ны перад св╕таннем, абуджаная ╝ласным смехам -- альбо плачам. Пачуцц╕ мае абвастрыл╕ся, успрыманне рэча╕снасц╕ часам скажалася буянай фантаз╕яй. У кронах дрэ╝ па╝ставал╕ абл╕ччы, у малюнку трэшчын на сценах мро╕л╕ся абрысы фантастычных расл╕н ╕ дз╕╝ных жывёл, як на в╕зантыйск╕х арнаментах, у купах пажо╝клай травы мне бачыл╕ся тонк╕я залатыя змейк╕ з лалавым╕ ╕ смарагдавым╕ вачам╕, а ╝ пашумах ветру чул╕ся то спевы ╕ шэпт, то шыпенне ╕ ц╕х╕, пагрозл╕вы рокат. "Р-р-р--шшша-а-аххх!..."

Мае аднос╕ны з мамай, як╕я ╕ раней был╕ не╕дэальныя, пачал╕ ╕мкл╕ва пагаршацца. Побач з ёй мне было невыносна, яна ╝весь час да мяне прыдз╕ралася, я не разумела, чаго яна ад мяне хоча, ╕ гэта страшна раздражняла. Я пачала яе пазбягаць. Цяпер я цэлым╕ дням╕ швэндалася па вул╕цах, часам разам з Ц╕мкам, а часцей за ╝сё адна. Дадому я вярталася позна, хутка вячэрала, потым адчыняла но╝тбук, зануралася ╝ Сец╕ва ╕ больш н╕чога не бачыла ╕ не чула. Пакоя, у як╕м я магла бы зачын╕цца, у мяне не было, ╕ я хавалася ╝ в╕ртуальнай прасторы. Мама зраб╕лася для мяне зус╕м чужой, ╕ даверу да яе не было н╕якага. Нават пра тую сутычку ╝ кавярн╕ я ёй не сказала. Як╕ сэнс? Усё ро╝на яна б не здолела мяне абаран╕ць. Ды я ╕ сама не сядзела скла╝шы рук╕. Л╕таральна на друг╕ дзень я залезла ╝ Сец╕ва ╕ замов╕ла па каталогу электрашокер -- самы танны, у выглядзе л╕хтарыка, даражэйшых я не магла сабе дазвол╕ць. Цераз тыдзень я забрала "л╕хтарык" на пошце ╕ з тых часо╝ па╝сюль цягала яго з сабой у к╕шэн╕ пал╕то. З ╕м было спакайней, я адчувала сябе ╝зброенай ╕ падрыхтаванай да любой калатнечы. Я ╕ Ц╕мку настойл╕ва пара╕ла зраб╕ць тое ж самае, набыць электрашокер альбо газавы балончык у мэтах самаабароны, бо Лёнечка выказа╝ся адназначна -- мачыць будзе ╝с╕х, ╕ перспектыва нарвацца на яго ╝ цёмным завуголл╕ мяне зус╕м не цешыла. На што Ц╕мка адказа╝, што з балончыкам╕ няхай ходзяць метрасексуалы (о, як!), а ён неяк так разбярэцца.