Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Як выяв╕лася, падчас вакацый не я адна эксперыментавала з ╕м╕джам. Тол╕к Валаткев╕ч, гэты гопн╕к, прыйшо╝ на ╝рок╕ ╝ чорнай скуранцы, байцы "Король и Шут" ╕ з налепкай Sex Pistols на заплечн╕ку, абвясц╕╝шы, што цяпер ён слухае тольк╕ такое, а эр-эн-б╕ -- музло для гом╕ка╝. Вось гэта бы╝, так бы мов╕ць, нечаканчык. Такое ╕мкл╕вае пера╝васабленне "чоткага пацана" ╝ "свядомага панка" мяне ╝раз╕ла. Да Тол╕ка я за╝сёды став╕лася з некаторай пагардай, але цяпер, з╕рну╝шы на яго па-новаму, я вырашыла, што ён, у прынцыпе, н╕чога так╕. Пасля вакацый ён за╝важна пастале╝ ╕ пасур'ёзне╝, пра╝да, вучыцца лепей не ста╝, затое пасябрава╝ з батанам Стасем. Апошняе здавалася мне зус╕м ужо неймаверным, бо дагэтуль Тол╕к яго несупына цвял╕╝ ╕ наогул бы╝ для Стася ледзь не ворагам нумар адз╕н.

Стась таксама змян╕╝ся. Знешне ён застава╝ся ╝сё гэтк╕м жа, але ╝ яго паводз╕нах ╕ ста╝ленн╕ да жыцця адбыл╕ся ╕стотныя перамены. Раней Стас╕ка не чмыры╝ х╕ба тольк╕ лян╕вы, аднак цяпер яго не чапал╕, бо Стась пача╝ агрызацца, а найбольш знахабнелым мог нават даць у вуха. ╤ сп╕сванне на халяву з ╕м больш не праходз╕ла. Падчас пазапланавай самастойнай па ф╕з╕цы яго, як за╝жды, зак╕дал╕ цыдулкам╕, але гэтым разам Стась ╕ не падума╝ рашаць чужыя задачк╕. Ён спакойна, без м╕тусн╕ выконва╝ свае заданн╕, а цыдулк╕, як╕я дажджом сыпал╕ся яму на парту, ён акуратна складва╝ на кра╕ стала-- к канцу ╝рока атрыма╝ся цэлы стос. На перапынку Стась дэманстраты╝на вык╕ну╝ гэтыя паперк╕ ╝ сметн╕цу ╕ абвясц╕╝, што надалей сп╕сванне з'я╝ляецца платнай паслугай, тарыфы па дамо╝ленасц╕, магчыма заключэнне до╝гатэрм╕новых кантракта╝, аматары ж халявы могуць ро╝ным╕ радам╕ ╕сц╕... у лес. У адказ Стася назвал╕ "сволаччу апошняй" ╕ нават прыграз╕л╕ ╝чын╕ць яму "цёмную". Аднак б╕ць Стася н╕хто не наважы╝ся, бо ён цяпер сябрава╝ з Тол╕кам, а значыць з Ц╕мкам таксама, а Тол╕к ╕ Ц╕мка здольныя моцна адмяцел╕ць, кал╕ што, таму Стася цяпер лепш не кры╝дз╕ць. Не магу сказаць, што пасля гэтага Стас╕ка ╝ класе пачал╕ паважаць -- яго проста ц╕ха зненав╕дзел╕. Аднак чап╕цца да яго перастал╕, ╕ гэта было гало╝нае.

Я з ц╕кавасцю наз╕рала за гэтым╕ метмарфозам╕. Напэ╝на, гэта ╕ ёсць сталенне, разважала я, мы ╝се проста роб╕мся дарослым╕!.. Гэта было не зус╕м так. Мне, прынамс╕, да сапра╝днага сталення было яшчэ далёка, я па-ранейшаму заставалася дз╕цём, ╕стэрычным, не╝ра╝наважаным падлеткам са змрочным поглядам на жыццё. У гэтым сэнсе я мала чым адрозн╕валася ад Лён╕, х╕ба тольк╕ мая лютасць не была такой разбуральнай. Але ╝сё змян╕лася ╝ тую ноч, кал╕ вярнулася Цемра.

***

У той вечар я была разам з Ц╕мкам, ╕ мы зно╝ гулял╕ дапазна. Надвор'е ╝сталявалася мяккае ╕ не па-восеньску цёплае, ╕сц╕ дадому мне не хацелася. Мы двойчы абышл╕ вакол Старога Овельска, выйшл╕ да лесап╕льн╕, пастаял╕ на мастку, як╕ зва╝ся "Малым", потым, крочачы ╝здо╝ж набярэжнай, вярнул╕ся да Чортава моста. На мосце ╝жо запал╕л╕ся л╕хтары, Овелька ╝н╕зе здавалася чорнай, як нафта, на яе паверхн╕ дрыжел╕ ╕ ╕льсн╕л╕ся адб╕тк╕ электрычнага святла. Дзесьц╕ наперадзе, схаваныя цемрай, ляжал╕ ру╕ны сядз╕бы, а трох╕ далей уздыма╝ся ╝згорак, на як╕м кал╕сьц╕ месц╕╝ся бельведэр з балюстрадай, а пад узгоркам, паводле падання╝, у да╝н╕я часы знаходз╕лася логава Цмока.

-- Ты помн╕ш гэту легенду? -- спытала я, уз╕раючыся ╝ цемру. -- Ну, пра Авяльяна-Рыбака, як╕ заб╕╝ Цмока? Ведаеш, я раней смяялася з гэтай казачк╕, але цяпер я разумею -- там усё па-сур'ёзнаму!

-- Пра╝да? -- спыта╝ Ц╕мка трох╕ безуважл╕ва.

Я к╕╝нула.

-- Разумееш, я трох╕ цямлю ╝ Традыцы╕. Дык вось, у гэтай легендзе ап╕сваецца абрад ╤н╕цыяцы╕. Самы сапра╝дны! Ну хто бы╝ Авяльян да сустрэчы з Цмокам? Н╕хто, рыбачок марг╕нальны, жы╝ сабе, шчупако╝ ганя╝. А потым ён прыйшо╝ у логава Цмока, ╕накш кажучы, у ╤ншасвет, на тэрыторыю, якая прыналежыць Пачварам. Ён уступае ╝ б╕тву з Цмокам ╕ перамагае, ╕ пасля гэтага адбываецца яго пера╝васабленне. Ён ужо не марг╕нал, ён во╕н, герой-змеяборац. ╤ перамогшы Пачвару, ён адразу ж атрымл╕вае проф╕т -- бярэцца шлюбам з прыгажуняй, якая была кал╕сьц╕ паланянкай у пячоры Цмока...

-- Не змага╝ся ён з Цмокам, -- сказа╝ Ц╕мка.

-- Што? -- спытала я, трох╕ асалапе╝шы.

Ц╕мка пачуха╝ патыл╕цу.

-- Ну, я там не ╝сё памятаю... Але па-мойму, б╕твы не было, Цмок дрых сабе ╕ дрых, а ён яго ╝ сне замачы╝, трызубам закало╝. Не па-геройску зус╕м.

Я тольк╕ рукой махнула.

-- Ай, Ц╕мка, вечна ты ╝сё зганьб╕ш! А такая прыгожая легенда...

-- Ты прыгожая, -- сказа╝ ён раптам.

Мы стаял╕ на мосце ╝ бурштынавым святле л╕хтаро╝, ун╕зе шумела вада, а ╝ вышынях м╕ж зора╝ гуля╝ неспакойны восеньск╕ вецер, несучы з сабою водгулле дз╕восных, манатонных спева╝. Я зраб╕ла крок яму насустрач, пацягнулася да яго. Ягоная далонь легла на маё запясце, я адчула яго дыханне на сва╕х вуснах. Але я не здолела. Сцепану╝шыся, я рэзка адышлася.

-- Не. Я не магу. У мяне не атрымл╕ваецца... -- прагаварыла я.

Ён пац╕сну╝ плячыма.

-- Ну прабач. Гэта я паспяша╝ся.