Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

-- Ну, хадзем, паглядз╕м твой замок, -- сказа╝ ён.

Разам мы спусц╕л╕ся на друг╕ паверх, дзе размяшчалася мая кватэра. Я мо╝чк╕ паказала яму на дзверы. Валодзька дзелав╕та паторга╝ дзвярную ручку, ╕ ╝пэ╝н╕╝шыся, што дзверы не адчыняюцца, сх╕л╕╝ся над замочнай адтул╕най ╕ прыня╝ся ня╝клюдна тыцкаць туды адвёрткай. Потым ён выпраста╝ся ╕ пах╕та╝ галавой.

-- Не, Тая, так не гадз╕цца. Зараз мы яго проста злом╕м, ╕ што тады? Купляй новы замок, уразай, тольк╕ л╕шн╕я выдатк╕. А ведаеш што? Хадзем лепш да мяне. Пасядз╕ш, гарбатк╕ пап'еш, а там ╕ мама вернецца.

-- Ну, не ведаю?.. А я не буду вам зам╕наць? -- вагалася я.

Валодзька за╝см╕ха╝ся.

-- Што ты, Таечка. Было б каму зам╕наць, -- сказа╝ ён лагодна. -- Зойка ж мая, дурн╕ца, да цёшчы з'ехала, ╕ Наталку з сабой забрала. Кукую цяпер адз╕н, як той бабыль. ╤ пагутарыць няма з к╕м.

На апошняй фразе ╝ ягоным голасе раптам з'яв╕л╕ся плакс╕выя нотк╕. Ён што, на жыццё мне скардз╕цца? Я з╕рнула на зачыненыя дзверы, потым на Валодзьку. Ён выгляда╝ шчырым.

-- Ну...добра, -- сказала я. -- Мне тольк╕ маму дачакацца.

Валодзькава кватэра ╝я╝ляла сабой тыповую двухпакаёвую хрушчо╝ку -- адз╕н пакой ╕заляваны, друг╕ прахадны, альбо "гасцё╝ня". Гэта л╕чылася ╕дэальным варыянтам для сям'╕ з трох чалавек, хаця я асаб╕ста л╕нчавала бы таго арх╕тэктара, як╕ вырашы╝, што пакоя╝ у кватэры пав╕нна быць менш, чым чальцо╝ сям'╕, ╕ адз╕н з пакоя╝ мус╕ць быць прахадным. Пак╕ну╝шы ╝ перадпако╕ пал╕то ╕ сумку, я прайшла ╝ "гасцё╝ню". Тэлев╕зар усё яшчэ бы╝ уключаны, перад тэлев╕зарам стая╝ мякк╕ фатэль з шырок╕м╕ падлакотн╕кам╕, а да фатэля бы╝ прысунуты зэдл╕к, як╕ выконва╝ ролю стол╕ка. На зэдл╕ку стая╝ брудны кубак з рэшткам╕ растваральнай кавы ╕ сподак, запо╝нены раздушаным╕ недакуркам╕, а побач ляжал╕ пачак цыгарэт ╕ запальн╕чка. Паветра ╝ пако╕ было шызае ад дыму. Валодзька хуценька прыбра╝ цыгарэты ╕ попельн╕цу ╕ замаха╝ рукам╕, разганяючы дым.

-- Я тут так начадз╕╝, прабач. Занураюся, так бы мов╕ць, у халасцяцк╕я звычк╕. Я пры дзя╝чынках н╕кол╕ не куру... Ты сядай, Таечка, тэлев╕зар паглядз╕. А я пайду пакуль што, гарбатк╕ запару.

Ён сышо╝ на кухню. Я апусц╕лася ╝ фатэль ╕ ╝тароп╕лася на экран тэлев╕зара. Бы╝ уключаны адз╕н з расейск╕х канала╝, ╕шо╝ нейк╕ мянто╝ск╕ серыял -- я, шчыра кажучы, не адрозн╕ваю ╕х адз╕н ад аднаго. Я чула, як Валодзька важдаецца на кухн╕, грым╕ць посудам, ляпае дзверцам╕ лядо╝н╕. Патроху я разнявол╕лася. Ну сапра╝ды, чаго мне нервавацца? Можа, не так╕ ╝жо ён благ╕ чалавек, гэты Валодзька.

Валодзька вярну╝ся з кухн╕, пастав╕╝ на зэдл╕к вял╕зны кубак чаю ╕ талерку, на якой ляжал╕ то╝стыя, няро╝на накроеныя бутэрброды.

-- Вось, Таечка, частуйся, не саромейся. Ты ж, пэ╝на, не вячэрала яшчэ?

-- Ага. Дзякуй!

Раптам адчу╝шы востры голад, я сербанула чаю ╕ схап╕ла з талерк╕ бутэрброд з сырам ╕ вяндл╕най. Валодзька ╝см╕ха╝ся, з зам╕лаваннем наз╕раючы, як я ем. Бацько╝ск╕я пачуцц╕ прачнул╕ся, ц╕ што? Потым ён узя╝ пульт тэлев╕зара ╕ дада╝ гуку. Я паморшчылася -- ненав╕джу, кал╕ тэлев╕зар раве на ╝сю моц, але змо╝чала, я ж усётк╕ ╝ гасцях.

-- Таечка, ты не супраць, кал╕ я тут побач прысяду? -- спыта╝ Валодзька.

Я пац╕снула плячыма.

-- Ды кал╕ ласка...

Ён прысе╝ на падлакотн╕к ушчыльную да мяне ╕ мо╝чк╕ ╝перы╝ся ╝ тэлеэкран. Аднак серыял яго, пэ╝на, не ц╕кав╕╝. Скас╕╝шы вочы, ён глядзе╝ проста на мяне. Ягоны поз╕рк мяне трох╕ бянтэжы╝, але я старалася на гэта не зважаць. Прыкончы╝шы адз╕н бутэрброд, я ╝зяла з талерк╕ друг╕, з вэнджанай к╕лбасой.

-- Табе смачна, Таечка? -- спыта╝ Валодзька.

Працягну╝шы да мяне руку, ён узя╝ пасмачку ма╕х валасо╝ ╕ пача╝ асцярожна намотваць яе на палец. Я адсунулася.

-- А гэта што, цяпер мода ╝ дзя╝чынак такая? Чырвоныя валос╕к╕? -- пац╕кав╕╝ся Валодзька.

-- Ды не. Я за модай не сачу, -- сказала я.

Валодзька ╝см╕хну╝ся.

-- А, ╕ндыв╕дуальнасць. Гэта добра. Ухваляю.

Валодзька зама╝ча╝, адвярну╝шыся да тэлеэкрана.

-- Тая, а хлопчык у цябе ёсць? -- сптыта╝ ён раптам.

Я ледзь не папярхнулася.

-- Што?

-- Ну, Таечка, не саромейся. Пэ╝на ж ёсць! Такая прыгожая дзя╝чынка пав╕нна мець хлопчыка, -- гавары╝ Валодька. -- Слухай, а вы з ╕м ужо?.. Ну?... Гэта самае?.. Тая, мы з табой ужо дарослыя людз╕, ты ж разумееш, пра што я?

Бутэрброд раптам ста╝ мне ╝поперак горла, ╕ я паклала яго зваротна на талерку.

-- Не. Н╕чога такога. Мы проста гуляем разам, -- сказала я.

Валодзька энерг╕чна зак╕ва╝.

-- О, вось гэта прав╕льна! Вельм╕, вельм╕ прав╕льна. З гэтым не трэба спяшацца. Дзя╝чынк╕ цяпер, ведаеш, у чатырнаццаць гадо╝ ужо сапра╝дныя прастытутк╕. Нашае пакаленне было ╕ншае, мы берагл╕ свой гонар. Вунь ╕ Зойка мая дзе╝кай за мяне пайшла, я ╝ яе першы бы╝. Такая няв╕нн╕ца. А цяпер яна, ведаеш, хварэе па-жаноцку, у ложку зус╕м не можа. А мне яно разумееш як? Я ж не стары яшчэ. Мне нават урач сказа╝, што ╝стрыманне шкодна для здаро╝я. Жанчынку мне пара╕╝ завесц╕, для падтрымання тонусу. Ага, так ма╕м╕ словам╕ ╕ сказа╝ -- жанчынку. А дзе яе возьмеш? Я ж чалавек сямейны.