Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Я ма╝чала. Гэта гутарка пачала мяне напружваць. Выслухваць падрабязнасц╕ Валодзькавага ╕нтымнага жыцця мне зус╕м не хацелася, ды ╕ сам ён мне раптам абрыд.

-- Дзядзя Валодзя, я пайду, -- сказала я, падхап╕╝шыся з фатэля.

Ён пакла╝ сваю шырокую далонь на маё сцягно ╕ рэзка штурхну╝ мяне зваротна ╝ фатэль.

-- Сядз╕!

Яго пальцы з такой с╕лай сц╕снул╕ся вакол маёй наг╕, што зраб╕лася балюча.

-- Тая, ты хоць ведаеш, што такое адз╕нота? Ведаеш, што гэта значыць для мужчыны? -- спыта╝ ён плакс╕вым голасам. -- Я не патрабую кахання ц╕ адданасц╕. Я хачу разумення, проста разумення. Вось Наталка мяне разумее. За╝сёды мяне разумела. А цяпер ╕ яе ╝ мяне адабрал╕.

-- Пусц╕це!..

Я аберуч схап╕ла яго за запясце ╕ рэзка выкруц╕ла. Валодзька войкну╝, пальцы яго расц╕снул╕ся. Я падхап╕лася на ног╕ ╕ к╕нулася ╝ перадпакой. "Л╕хтарык", круц╕лася ╝ мняе ╝ галаве. Там, у к╕шэн╕ пал╕то, ляжыць "л╕тарык". ╤ чаму я не ╝зяла яго з сабой? ╤дыётка!.. Валодзька дагна╝ мяне адным скачком. Ён схап╕╝ мяне за валасы ╕ ╕рвану╝, ледзь не здзёршы з мяне скальп. Потым ён штурхну╝ мяне на падлогу ╕ навал╕╝ся зверху, прыц╕сну╝шы мяне каленам.

-- Сука!.. -- прагаварла я ╕ плюнула яму ╝ твар.

Потым я набрала ╝ лёгк╕я пабольш паветра ╕ загалас╕ла:

-- Лю-ю-юдз╕!!!

Валодзька размахну╝ся ╕ ╝дары╝ мяне ╝ твар рабром далон╕. У галаве ╝ мяне зазв╕нела, у роце з'яв╕╝ся саланаваты смак.

-- А вось гэтага, Таечка, не трэба, -- сказа╝ Валодзька. -- Навошта нам тыя людз╕? Людз╕, яны ж н╕чога не разумеюць.

Схап╕╝шы мяне за плячо, ён перавярну╝ мяне тварам да падлог╕ ╕ груба залам╕╝ мне руку за сп╕ну -- у мяне нават затрашчал╕ костк╕. Я адчула, як яго далонь сл╕зганула мне пад спадн╕цу. Потым адбылося невытлумачальнае. Лямпа пад столлю раптам зам╕гцела ╕ згасла. Тэлев╕зар змо╝к. У кватэры на ╕мгненне запанавал╕ апраметная цемрадзь ╕ мёртвая ц╕шыня. Затым штосьц╕ ╝дарыла ╝ вокны, ударыла з такой с╕лай, што дра╝ляныя рамы затрашчал╕, а шыбы разляцел╕ся на аскепк╕ ╕ асыпал╕ся звонк╕м дажджом на падлогу ╕ падваконне. У разб╕тае акно ╝варвалася нешта нябачнае ╕ пакац╕лася па пако╕, ╕мкл╕вае ╕ не╝таймаванае, як хваля цунам╕, ломячы мэблю, здз╕раючы са сцен дываны. Важкую тушу, якая прыц╕скала мяне да падлог╕, падк╕нула ╝ паветра, перакул╕ла, панесла, н╕бы куль саломы, ╕ з размаху ╝пячатала ╝ сцяну. Потым усё сц╕шылася.

Я ляжала на падлозе тварам ун╕з, вакол панавала цемра, у паветры пахла азонам, як пасля ╝дару маланк╕. Было вельм╕ ц╕ха, я чула тольк╕, як дзесьц╕ побач здушана стогне Валодзька. Я павольна паднялася на ног╕. У святле вул╕чнага л╕хтара я бачыла, у што ператварылася кватэра. Пакой выгляда╝ так, н╕бы апыну╝ся ╝ эп╕цэнтры выбуху. Мебля перакулена ╕ патрушчана, дываны разадраны на лахманы, тэхн╕ка пан╕шчана -- экран тэлев╕зара спляжыла ╕ сагнула напалам, як л╕ст кардону. Пад нагам╕ храбусцел╕ аскепк╕ шкла. Валодзька варушы╝ся на падлозе, прыц╕нуты паваленай шафай, ╕ жаласна енчы╝. Я мо╝чк╕ набл╕з╕лася да яго ╕ з усёй с╕лы засадз╕ла яму берцам у пуза. Ён вохну╝ ╕ заскугол╕╝, як паб╕ты сабака.

-- Ты... педаф╕л паганы, -- прагаварыла я ╕ з задавальненнем засадз╕ла яму зно╝, гэтым разам пад рэбры.

-- Паскуда ты. Збачэнец. Да╝но сваю Наталку гвалц╕ш? Скажы, да╝но? Цяпер зразумела, чаму яна ╝весь час ад цябе збягае. Брыда!

Ён ляжа╝, зах╕л╕╝шы галаву рукам╕, ╕ ц╕ха румза╝. Глядзець на яго было брыдка. Я павярнулася ╕ рушыла ╝ перадпакой. Тут было зус╕м цёмна, смярдзела смаленым пластыкам -- напэ╝на, гарэла праводка. Я навобмацак адшукала сваё пал╕то ╕ сумку ╕ выйшла з кватэры.

Я таропка крочыла ╝здо╝ж спусцелых начных вул╕ц -- без мэты, куды ног╕ вядуць. Сястра-Цемра была побач. Яна ляцела следам, скакала на╝кол, гарэзуючы, як малады ганчак, якога до╝га, вельм╕ до╝га трымал╕ на ланцугу ╕ цяпер, нарэшце, вызвал╕л╕. Я адчувала, як вакол мяне ходзяць в╕хры дз╕кай, ня╝рымсл╕вай энерг╕╕. Кал╕ я м╕нала вул╕чныя л╕хтары, яны м╕гцел╕ ╕ згасал╕. Валасы ╝ мяне на галаве варушыл╕ся. Часам мне здавалася, што я зав╕саю ╝ паветры ╕ лячу, не датыкаючыся падэшвам╕ ходн╕ка. Пахла навальн╕цай.

Апыну╝шыся каля Чортава моста, я спын╕лася. Сам мост не змян╕╝ся н╕ на кал╕ва. Змян╕лася Овелька. Вада. Штосьц╕ здарылася з вадой. Яна зраб╕лася цягучай ╕ вязкай, як мазут, а ╝н╕зе пад мостам павольна круц╕╝ся магутны чорны в╕р. Вел╕чэзная варонка цемрадз╕. У навуковых ф╕льмах так паказваюць чорныя дз╕ры -- касм╕чныя варонк╕, як╕я засмоктваюць планеты, зоры, цэлыя галактык╕. Падабенства з чорнай дз╕рой узмацнялася яшчэ ╕ тым, што з сярэдз╕ны варонк╕ б╕╝ слуп халоднага, зелянявага полымя. Слуп узн╕ма╝ся аж да неба, сягаючы зора╝, але, як н╕ дз╕╝на, амаль не дава╝ святла -- зялёным свяц╕╝ся тольк╕ мост, а ╝сё наваколле патанала ╝ начной цемры. "Шшшш-аааххх!...", пачула я. "Рррр-лллммм-шшшакххх!.."

Тады я заплюшчыла вочы ╕ пабегла.