Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Ля ╝ваходу ╝ прыцемках стаял╕ трое. Жыхар ус╕х ╕х веда╝. Першы - Стас╕к - фраерок, якога ён некальк╕ разо╝ разводз╕╝ на бабк╕, друг╕ - Ц╕мка Неруш, якому яны няда╝на дал╕ ╝ нос у тутэйшай забягала╝цы, трэц╕ - Тол╕к, малалетка з 'барака╝', чый бацька працава╝ на лесап╕льн╕ ╕ бы╝ кончаным лузерам. ╤хн╕ выгляд Жыхару не спадаба╝ся. Тол╕к сц╕ска╝ у руцэ штосьц╕ накшталт бейсбольнай б╕ты. Зрэшты, Жыхар адразу зразуме╝, што гэта не б╕та, а ножка ад савецкага стол╕ка пад тэлев╕зар. Дома ╝ Жыхара бы╝ гэтк╕ жа, ён сам да яго прыгляда╝ся. Ножк╕ ╝ стол╕ка сапра╝ды был╕ м╕равыя -- з цэльнага дрэва, гладк╕я, шырок╕я зверху, звужаныя ╝н╕зе, такую рэч вельм╕ зручна трымаць у далон╕. У Стас╕ка ╝ руцэ бы╝ газавы ключ, ╕ ён зня╝ акуляры, быццам падрыхтава╝шыся да калатнечы. Ц╕мка трыма╝ левую руку ╝ к╕шэн╕ куртк╕, што Жыхару таксама не спадабалася.

-- Здрасце, -- прагавары╝ Тол╕к, ╕ ╝тра╕х яны нак╕равал╕ся ╝ гараж.

Жыхар спачатку асалапе╝ ад такога нахабства, потым падхап╕╝ся ╕ з пагрозл╕вым выглядам рушы╝ ╕м насустрач.

-- Так, што яшчэ за схадняк фраеро╝? А ну...

Жыхар фразу не скончы╝, таму што Тол╕к узмахну╝ "б╕тай" ╕ з усёй с╕лы трэсну╝ яму па галёнцы. Жыхар войкну╝ ╕ м╕мавол╕ схап╕╝ся за выцятае месца. Ён пачу╝, як Тол╕к крычыць: "Стас╕к, сволач, што ста╕ш? Давай!" Жыхар адчу╝, як па хрыбце яму засвяц╕л╕ чымсьц╕ цяжк╕м. Потым на яго з ус╕х бако╝ пасыпал╕ся ╝дары. Яго б╕л╕ па нагах, пад дых, та╝кл╕ у плечы.

-- Тваю маць!.. -- вылая╝ся Жыхар.

Ён ня╝клюдна вароча╝ся, н╕бы мядзведзь, якога аблажыл╕ ганчак╕. Справа набывала небяспечны абарот. Самым непамысным было тое, што б╕л╕ яго двое мазгляко╝, як╕х пры ╕ншых абстав╕нах ён парва╝ бы на анучы...

Адз╕н з удара╝ прыйшо╝ся Жыхару па калене. З вачэй ╝ яго сыпанул╕ ╕скры, ╕ ён амаль выразна пачу╝, як храбуснула костка. Заенчы╝шы, ён павал╕╝ся на падлогу. Ад рэзкага болю яго пачало нудз╕ць, перад вачам╕ паплыл╕ зелянявыя плямы, у вушах шумела ╕ гуло. Потым хтосьц╕ з с╕лай засадз╕╝ чарав╕ком яму ╝ ск╕в╕цу, ╕ ╝сё зн╕кла.

Кал╕ Жыхар апрытомне╝, у гаражы было вельм╕ ц╕ха, тольк╕ трашчала лямпачка пад столлю. Дзверы был╕ шчыльна зачынены, ╕ ля дзвярэй, як вартавыя, стаял╕ Стас╕к з Тол╕кам. Захар сядзе╝ на перакуленай скрын╕, неяк ненатуральна выпраста╝шыся ╕ трымаючы рук╕ на каленях. Ён неадры╝на глядзе╝ на Ц╕мку, як╕ стая╝ насупраць, сц╕скаючы штосьц╕ ╝ выцягнутай руцэ. Прыгледзе╝шыся, Жыхар убачы╝, што гэта ствол. Валына. Пушка. Дула глядзела Захару проста ╝ твар.

Жыхар усведамля╝, што ён мус╕ць неадкладна ╝мяшацца. Ён паспрабава╝ бы╝ варухнуцца, але калена адразу ж праця╝ востры боль. Жыхар узвы╝, перад яго вачам╕ зно╝ заскакал╕ зелянявыя плямы.

-- Халера, ён мне нагу злама╝...здаецца... -- здушана прахрыпе╝ Жыхар.

-- Н╕чога, не здохнеш! - сказа╝ Тол╕к, падк╕дваючы на далон╕ 'б╕ту'.

Стась стая╝ побач, сц╕скаючы ╝ руцэ газавы ключ, ╕ выраз твару ╝ яго бы╝ двухсэнсо╝ны.

-- Карацей так, Захар, -- спакойна прамов╕╝ Ц╕мка, трымаючы яго на прыцэле. -- Гутару з табой ╝ апошн╕ раз. Потым разма╝ляць ужо не буду. Таму давай, уразумявай. Хочаш жыць - сядз╕ на сваёй тэрыторы╕, на маю не суйся. Та╕са мая. Даведаюся, што ты да яе лезеш - выб'ю мазг╕. Нацкуеш на яе Жыхара -- выб'ю мазг╕ вам абодвум. Будзеш яшчэ дакопвацца да мяне, ц╕ да кагосьц╕ з ╕х (ён к╕╝ну╝ у бок Стася ╕ Тол╕ка)...ну ты ведаеш. Выб'ю мазг╕. Спачатку табе, потым Жыхару. Ты ╝сё зразуме╝?

Захар ма╝ча╝.

Ц╕мка зраб╕╝ крок наперад ╕ прыц╕сну╝ ствол да Захарава лба, акурат пам╕ж вачэй.

-- Зразуме╝ ц╕ не?

Захар не зварухну╝ся.

-- Лухта. Ты не станеш, -- сказа╝ ён нягучна.

Ц╕мка ╝хмыльну╝ся.

-- Не, Захарчык, мне гэта як два балты пераслаць. Я ж пс╕х, забы╝ся? Талян пацвердз╕ць.

-- Ён мяне ледзь не замачы╝. Я потым месяц у рэан╕мацы╕ праваля╝ся, -- прагавары╝ Тол╕к не без гордасц╕. - Яго ╕нспектарка ад сан╕тара╝ адмазала.

-- Дык што, Захарчык? Так ц╕ не? - спыта╝ Ц╕мка.

Усе напружана ма╝чал╕. Ц╕мка чака╝, трымаючы палец на спуску. Жыхар зразуме╝, што засцерагальн╕к у валыны зняты.

-- Захар, ды скажы ты яму! - не вытрыма╝ ён. -- Ну яго на ф╕г! Бачыш, ён жа адмарожаны зус╕м!

-- Так ц╕ не? - па╝тары╝ Ц╕мка.

Захар прака╝тну╝ сл╕ну. Потым прагавары╝ невыразна:

-- Пайшо╝ к чорту.

Ц╕мка сх╕л╕╝ галаву, быццам прыслухваючыся.

-- Што? Я недачу╝. Па╝тары.

-- Зразуме╝! Ён сказа╝ - зразуме╝! - крыкну╝ Жыхар. -- Так, ён сказа╝!

Захар рэзка павярну╝ся да Жыхара ╕ працадз╕╝ напа╝голасу:

-- Сволач...

Ц╕мка апусц╕╝ валыну.

-- Ну малайца, Захарчык. Добра. Жыв╕. ╤ больш мне на дарозе не трапляйся. Убачу - ╝рою. А гэта табе авансам.

╤ ён раптам уск╕ну╝ руку ╕ нац╕сну╝ на спуск. Грымну╝ стрэл. Куля прайшла ╝ некальк╕х сантыметрах ад галавы Захара -- у яго нават варухнул╕ся валасы -- ╕ з в╕скам урэзалася ╝ падлогу. Потым зно╝ стала вельм╕ ц╕ха, так ц╕ха, што здавалася, н╕бы паветра зв╕н╕ць. Жыхару падалося, што ╝ яго змакрэл╕ штаны. Захар па-ранейшаму сядзе╝ на перакуленай скрын╕, трох╕ прыгорб╕╝шыся ╕ павярну╝шыся тварам да Ц╕мк╕. Выразу яго абл╕чча Жыхар не бачы╝.

Ц╕мка хвацка, па-ка╝бойску, суну╝ ствол за рамень ╕ махну╝ рукой Стасю ╕ Тол╕ку:

-- Хадзем!