Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Зрэшты, будынак, хоць без ча╝но╝, аказа╝ся файным месцам. Тут можна было абмярко╝ваць важныя справы, не апасаючыся чужых вушэй, проста тус╕ць, а таксама курыць цыгарэты без бояз╕ быць застуканым. Сейф з Лен╕ным лёгка адчыня╝ся - дастаткова было нац╕снуць на ручку, ╕ ╝ ╕м вельм╕ зручна было захо╝ваць запальн╕чку ╕ пачак цыгарэт 'М╕нск'. Пры сабе Тол╕к гэтую крамолу не трыма╝, бо ягоны бацька ме╝ звычай без папярэджання ╝чыняць ператрус у Тол╕кавых к╕шэнях ╕ заплечн╕ках на прадмет ная╝насц╕ курава ╕ наркаты. На лодачнай станцы╕ Тол╕ку н╕чога не пагражала. Ц╕мку таксама. Гэта бы╝ ╕х сакрэтны штаб, аб як╕м не веда╝ н╕хто.

У гэты дзень у штабе ладз╕лася важная нарада. Справа была сур'ёзная. Хлопцы сядзел╕ на падлозе, пасла╝шы на дошк╕ кумачовы транспарант, ╕ паважна, па-даросламу, зацягвал╕ся цыгаркам╕, разганяючы рукам╕ дым.

Побач ляжал╕ ╕х заплечн╕к╕. Тол╕к выгляда╝ засмучаным.

-- Не, ну я разумею, ён тое яшчэ быдла, -- гавары╝ Тол╕к. - Але ведаеш, стромны ён нейк╕. Шыз╕к. Так╕ замочыць, ╕ не будзе яму н╕чога.

-- Не замочыць. Ты яго бачы╝? Лайно здохлае. Нак╕немся ╝два╕х ╕ закатаем.

-- У яго нож.

-- Дык адбяром.

-- ╤х двое.

Яны зама╝чал╕.

-- Значыць, не? - спыта╝ Ц╕мка.

-- Я з Жыхарам не спра╝люся, -- шчыра сказа╝ Тол╕к.

-- Ясна. Значыць, адз╕н пайду.

-- Зус╕м ужо? - Тол╕к пакруц╕╝ указальным пальцам каля скрон╕.

Ц╕мка ╝здыхну╝.

-- Не, ну а што? Мне губляць няма чаго. Ён па-любому мяне кончыць.

Тол╕к зраб╕╝ кароткую зацяжку ╕ паспрабава╝ выпусц╕ць колца дыму, як чара╝н╕к Гэндальф.

-- Слухай, а можа табе збегчы? - спыта╝ ён. -- На цягн╕ку. На б╕лет мы бы ск╕нул╕ся.

-- Куды?

Тол╕к пац╕сну╝ плячыма.

-- Ну ╝ М╕нск там, ва ╬кра╕ну. У Расею можна.

-- Што, у тайгу? - хмыкну╝ Ц╕мка.

-- А хоць бы ╕ туды. Затое жывы будзеш.

-- Захар мяне ╕ там дастане. ╤ наогул. Начорта мне кудысьц╕ бегчы? Я тут, бл╕н, на сваёй зямл╕. Няхай ён бяжыць.

Ц╕мка патушы╝ недакурак, дбайна расцёршы яго аб дошк╕ падлог╕. Потым ён падцягну╝ да сабе заплечн╕к, рашуча суну╝ ╝ яго руку -- ╕ раптам замарудз╕╝, быццам засумнява╝шыся ╝ сва╕х намерах.

-- Ну, што там яшчэ? - спыта╝ Тол╕к.

-- Слухай... -- прагавары╝ Ц╕мка. - Ты паабяцай тольк╕, што не скажаш н╕кому. Ладна?

╤ ён выцягну╝ штосьц╕ з заплечн╕ка. У па╝змроку цьмяна бл╕снула сталь. Тол╕к зм╕гну╝. Потым вылая╝ся напа╝голасу:

-- Т-ваю дыв╕з╕ю...

На Ц╕мкавай далон╕ ляжа╝ п╕сталет.

-- Пне╝матыка? - спыта╝ Тол╕к, прака╝тну╝шы сл╕ну.

-- Баявы.

-- А глянуць можна?

Ц╕мка пакруц╕╝ галавой.

-- Ён зараджаны.

-- Адкуль?

-- Дзядзя Валерый адда╝, - сказа╝ Ц╕мка пасля кароткай па╝зы. -- Да╝но яшчэ.

-- А, во яно як... -- прамов╕╝ Тол╕к.

Ён прыгада╝, што ╝ гаражы Валерыя знайшл╕ цэлы арсенал збро╕, пасля таго, як ён застрэл╕╝ся, папярэдне расстраля╝шы ва ╝пор аднаго ╝пыра са стал╕цы.

-- Мы з ╕м на кар'еры ездз╕л╕, -- сказа╝ Ц╕мка трох╕ адрыв╕ста. -- Ну там, за шашай. Там было стрэльб╕шча. Наша, асаб╕стае. Пал╕л╕ па бляшанках. Ён мяне вучы╝, як з левай рук╕ страляць. Я цаля╝ некальк╕ разо╝.

-- Бач ты, снайпер хрэна╝. ╤ ма╝ча╝ жа... -- прагавары╝ Тол╕к.

-- Ц╕мка, слухай, -- сказа╝ ён, пама╝ча╝шы, -- Я тут падума╝... Разам пойдзем. Халера з ╕м, з Жыхарам. Разбяромся неяк.

Ц╕мка к╕╝ну╝.

-- Добра.

Тут абодва яны змо╝кл╕, бо ╕м падалося, што звонку пад вокнам╕ штосьц╕ зашастала. Потым ц╕хенька храбуснула сухая гал╕нка. Нехта асцярожна кра╝ся ╝здо╝ж сцяны.

-- Ты чу╝? -- шапну╝ Ц╕мка.

-- Ага. Чакай, зараз гляну, -- таксама шэптам адказа╝ Тол╕к.

Ён таропка адсуну╝ масн╕цу ╕ сл╕згану╝ у праём. Ц╕мка, чартыхну╝шыся, схава╝ ствол ╕ пасуну╝ся следам, цягнучы за сабой заплечн╕к.

Праз ╕мгненне звонку пачулася валтузня ╕ выкрык╕ Тол╕ка:

-- Стой! Стаяць, падла! А, папа╝ся, "крыса"!

Тол╕к стая╝ каля ганка, трымаючы за ка╝нер разгубленага Стас╕ка.

-- Стась? Ты што, падслухва╝? -- спыта╝ Ц╕мка, п╕льна гледзячы яму ╝ вочы.

Той суме╝ся, але вачэй не адвё╝.

-- Я не падслухва╝, -- сказа╝ ён ц╕ха.

-- Ага, м╕ма праходз╕╝. Ц╕м, ён па ходу ╝сю дарогу за нам╕ шп╕ён╕╝. У, гадзёныш! -- Тол╕к замахну╝ся на Стася. -- Слухай, ён жа зараз пойдзе ╕ настучыць. ╤ пра ствол, ╕ наогул.

-- Ды не зб╕раюся я н╕куды стучаць. Адвал╕! -- Стась тузану╝ся, спрабуючы выдрацца з Тол╕кавых рук. -- У мяне справа да вас ёсць.

-- Якая яшчэ справа? - спыта╝ Ц╕мка.

-- Такая...Талян, пусц╕!.. Хлопцы, можна мне з вам╕?

-- У сэнсе? -- спыта╝ Тол╕к.

-- З Захарам разб╕рацца. На разборку.

Змо╝шчык╕ пераглянул╕ся.

-- Тол╕к, пусц╕ яго, -- папрас╕╝ Ц╕мка.

Той неахвотна адпусц╕╝, ╕ Стась адразу ж адышо╝ у бок, папра╝ляючы ка╝нер.

-- А што табе да Захара? -- пац╕кав╕╝ся Ц╕мка.

-- Ён мне грошы в╕нен. Многа. ╤ гэту...маральную шкоду, -- прамов╕╝ Стась, ╕ голас яго памацне╝.

Ц╕мка ╝важл╕ва паглядзе╝ на Стася ╕ раптам спыта╝ са шчырым спачуваннем:

-- Што, ╕ цябе Захар даста╝?

Стась к╕╝ну╝.

-- Даста╝. Прыдурак кончаны. Надакучыла мне ад яго бегаць, разумееш?

-- Та-а-ак, -- працягну╝ Тол╕к. - Ну давай, расказвай.

14. Зомб╕ зомб╕ зомб╕