Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Надвор'е стаяла зус╕м не навагодняе, цеплаватае ╕ волкае, у паветры нас╕л╕ся бязважк╕я кропл╕ дажджу. Над Овелькай курылася шызая смуга, уздымалася над набярэжнай, па╝зла на горад, затапляючы вул╕цы. Н╕зка над ходн╕кам плыл╕ прада╝гаватыя пасмы туману, такога шчыльнага, што здавалася, да яго можна дакрануцца. Згустк╕ смуг╕ ╝весь час мянял╕ форму -- спачатку яны нагадвал╕ чароды цюленя╝ ц╕ касатак, а потым спакваля выцягвал╕ся, выг╕нал╕ся, пера╝тварал╕ся ц╕ то ╝ марск╕х змея╝, ц╕ то ╝ першабытных пачвар з важк╕м╕ верацёнападобным╕ целам╕ ╕ гронкам╕ до╝г╕х, гнутк╕х шчупальца╝. Усё на╝кол патанала ╝ непраглядным тумане, раб╕лася зыбк╕м, невыразным, нейк╕м цякучым, ╕ мне здавалася, быццам я рухаюся ╝ ак╕яне хмар. Размытыя абрысы шматпавярхов╕ка╝ паабапал вул╕ц плыл╕ ╝ туманнай смузе, н╕бы святл╕выя айсберг╕, ╕ бляклыя плямы л╕хтаро╝ калыхал╕ся ╝ волк╕м мораку, як с╕гнальныя агн╕ караблё╝. Дзесьц╕ ╝ дварах бабахал╕ петарды, чул╕ся ажы╝леныя галасы ╕ выбух╕ смеху - народ святкава╝. З боку старой плошчы данос╕л╕ся прыглушаныя гук╕ музык╕.

Тое, што наперадзе мост, я здагадалася па шуму ╕ плёскату вады, сам ён бы╝ нябачны ╝ смузе. Я спын╕лася. М╕ма з шоргатам праеха╝ а╝тобус, ледзьве разганяючы фарам╕ туман. Потым з'яв╕лася сям'я з трох чалавек - мац╕ ╕ бацька, як╕я вял╕ за рук╕ хлопчыка гадо╝ пяц╕, затым па╝з мяне прайшл╕, абня╝шыся, хлопец ╕ дзя╝чына, прабегла зграйка школьн╕ка╝ з бенгальск╕м╕ агням╕ ╝ руках. Усе яны вынырвал╕ з туману, н╕бы здан╕, ╕ зн╕кал╕ зно╝, губляючыся ╝ шызай ╕мзе. 'Усё нармальна. Яно сп╕ць. ╤дз╕!', сказала я сабе ╕ зраб╕ла крок наперад.

Кал╕ я ступ╕ла на мост, мне падалося, што ён злёгку х╕сну╝ся, ╕ ╝ твар мне павеяла холадам. Сэрца маё пачало шалёна калац╕цца, ╕ я адчула, як Цемра ╝ва мне варухнулася ╕ ╝ск╕нулася, як растрывожаная вужака. 'Ойча наш..., прашаптала я, Ойча наш...' Словы мал╕твы бегл╕ ад мяне, рассыпал╕ся, як пацерк╕. На мосце штосьц╕ было. Я не бачыла яго ╝ шчыльнай смузе, але я адчувала яго прысутнасць. Скура ╝ мяне на патыл╕цы сцягнулася, па сп╕не пабегл╕ ледзяныя дрыжык╕. 'Хлеба нашага...нашага...штодзённага...дай нам сёння...' - прагаварыла я ╕ прымус╕ла сябе зраб╕ць яшчэ крок. Яно было наперадзе, каля парэнча╝ моста. Ма╝кл╕вае, цёмнае, яно глядзела на мяне скрозь туманную ╕мгу. '╤ ад усякай злой прыгоды баран╕ нас за╝сёды...' - вымав╕ла я. Здаецца, гэта был╕ ╝жо словы нейкай ╕ншай мал╕твы. Цемра ╝ва мне напялася, як змяя перад к╕дком, усярэдз╕не мяне пача╝ павольна раскручвацца в╕р.

-- Тая, -- пачула я.

Голас знаёмы. Занадта знаёмы. Я бы пазнала яго з тысячы ╕ншых - ц╕х╕ ╕ бясколерны, без усяк╕х эмоцый. Я, пра╝ду кажучы, уздыхнула з палёгкай. Усётк╕ чалавек, не г╕дота тагасветная.

-- Прыв╕т, Захар. Да╝но не бачыл╕ся. Я ╝жо сумаваць пачала.

Ён стая╝ ля агароджы моста, трымаючы рук╕ ╝ к╕шэнях, ╕ глядзе╝ на мяне ва ╝пор. Выгляд ён ме╝ няважны - скуранка наросхрыст, чарав╕к╕ ╝квэцаны нейкай граззю, валасы лаёвыя, у вачах л╕хаманкавы бляск. Зомб╕. Зрэшты, ён за╝сёды так выглядае. ╤ Пачварынка, матацыклетка ягоная, стаяла побач, тольк╕ ╝ шчыльнай смузе яна здавалася шэрай, а не барвовай.

-- Што, смелая стала? - прагавары╝ ён. - Прынцэса, бл╕н. ╤ без варты.

-- ╤ цябе з Новым годам. Прайсц╕ дай. Кал╕ ласка, -- сказала я спакойна.

Я раптам зразумела, што зус╕м яго не баюся. Н╕колечк╕. Усярдз╕не мяне кружы╝ся в╕р, пакуль яшчэ марудл╕ва ╕ ленавата, але я ведала - кал╕ Лёнечка тольк╕ рыпнецца, гэты запаволены в╕р ператворыцца ╝ тарнада, ╕ я яго прыкончу. То бок, не я, а Цемра. Хаця заб╕ваць яго мне зус╕м не хацелася, бо цяпер мне было яго шкада. Апошн╕м часам я пачала яго трошачк╕ разумець, ╕ мне здавалася, што пам╕ж нам╕ было больш агульнага, чым адрознага.

-- Не, Тая, стой. Чакай.

Ён зраб╕╝ крок да мяне ╕ выцягну╝ рук╕ з к╕шэня╝. Я ╝бачыла, што ╝ правай руцэ ён сц╕скае ствол. 'Цацка' выглядала сапра╝днай. Я м╕мавол╕ адступ╕ла.

-- Чорт... Лёнь, ты што?..

Куточк╕ яго вусна╝ папа╝зл╕ ╝гору, ╕ на яго вузкай ф╕з╕яном╕╕ з'яв╕лася ╕ран╕чная ╝смешка, хаця вочы заставал╕ся шклян╕стым╕ ╕ нерухомым╕.

-- Ага, баявы, -- сказа╝ ён хрыпла. - А вы як хацел╕? Што, думал╕, лоха знайшл╕, думал╕, я цяпер так ╕ буду апушчаны хадз╕ць? А вось хрэна.

Я хутка аз╕рнулася. У тумане цяжка было штосьц╕ разгледзець, але здавалася, што на мосце, апроч нас, больш не было н╕ душы. Гэта добра. Мне не хацелася, каб пацярпел╕ выпадковыя м╕нак╕, кал╕ ╝дарыць Цемра... Усё яшчэ спадзеючыся пазбегнуць смертазабойства, я прамов╕ла м╕ралюбна:

-- Захар, слухай, не дуркуй. Тут жылыя кварталы на╝кол, людз╕ ходзяць. У цябе праблемы будуць, ты гэта разумееш?

Ён к╕╝ну╝.

-- Ужо ╝сё ро╝на. Сёння ╝сё скончыцца. Ты не нервуйся. Мне тваё жыццё не патрэбна. Яму патрэбна. Вось яму, так. Тут мы не паразумел╕ся. Ён патрабуе. ╤ я ╝жо не магу яго стрымл╕ваць. Але хутка ╝сё гэта скончыцца, я кажу.

З усёй гэтай лухты я не зразумела ан╕ слова.

-- Захар, ты гэта...а можна тое ж самае, тольк╕ выразна? З к╕м вы не паразумел╕ся - з Жыхарам, ц╕ што?

Ён глядзе╝ на мяне, ╕ ╝смешка яго згасала, ператвараючыся ╝ хварав╕тую грымасу.