Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

-- Ты што, так ╕ не зразумела н╕чога? - сказа╝ ён вельм╕ ц╕ха. - Усе вы аднолькавыя. Ладна, чорт з табой. Жыв╕, як жыла. А яны здохнуць. Сёння, усе трое. Потым я. ╤ ╝сё скончыцца.

Ён павярну╝ся ╕ пацягну╝ся да Пачварынк╕, не выпускаючы з рук ствала. ╤шо╝ ён прыгорб╕╝шыся, нейкай разв╕нчанай хадою. Здавалася, штосьц╕ ╝ ╕м канчаткова зламалася. Я зразумела, што ён задума╝. Учын╕ць стралян╕ну на плошчы, а потым засадз╕ць св╕нец сабе ╝ мазга╝ню. ╤ наш ц╕х╕, маленьк╕ Овельск зно╝ патрап╕ць у зводк╕ нав╕н. Я заступ╕ла яму дарогу.

-- Захар, што ты дзееш? Зус╕м 'кукушка' паехала? Спын╕ся!

-- Адыдз╕!... - прахрыпе╝ ён.

Павольны в╕р ува мне ╝жо ператвары╝ся ╝ шалёны в╕хор, паветра на╝кол быццам наэлектыразавалася, у вушах стая╝ н╕зк╕ гуд, як на высакавольтнай л╕н╕╕. Я не ведала, як до╝га я змагу стрымл╕ваць Цемру. Але я ╝сё яшчэ спадзявалася. Я падышла да яго ╝шчыльную ╕ працягну╝шы да яго руку, пачала асцярожна гладз╕ць яго па шчацэ, па валасах, спрабуючы супако╕ць. У мяне м╕льганула недарэчная думка, што валасы ╝ яго мякк╕я, як кац╕ная по╝сць. Я заз╕рала яму проста ╝ вочы ╕ гаварыла напа╝голасу:

-- Лёня, Лёнечка. Спын╕ся. Чуеш? Годзе ╝жо. Супакойся. ╤дз╕ дадому. Я пра ствол н╕кому не скажу, абяцаю...

-- Адыдз╕ ад мяне!

Я адступ╕ла, апусц╕╝шы рук╕. Цемра абудз╕лася, Цемра была на╝кол мяне, я глядзела на свет скрозь Цемру - ╕ я ╝бачыла. У глыб╕н╕ яго зрэнак. Дзве святл╕выя зеленаватыя кропк╕, быццам яшчэ адна пара вачэй. Той, ╕ншы, глядзе╝ проста на мяне, п╕льна ╕ неадры╝на, ╕ ад яго поз╕рка веяла смяротным холадам.

-- Ён тут, разумееш? Я яго трымаю. Пакуль што. А хутка не змагу. ╤ ён цябе кончыць. Разумееш?

-- Хто, Лёня? Пра каго ты? - спытала я ц╕ха.

Ён пама╝ча╝, гледзячы сабе пад ног╕. Потым загавары╝:

-- Я тры гады мал╕╝ся да Бога, каб ён забра╝ гэта быдла. Бацьку майго. Бог мяне не чу╝. А я мал╕╝ся. Тры гады, Тая. Кожны дзень. А Ён так ╕ не знайшо╝ для мяне часу. Тады я звярну╝ся да ╤ншага. Ён мяне пачу╝. Адразу. ╤ ён зраб╕╝ усё, пра што я прас╕╝. Я бы╝ тады на мосце. У дзень авары╕. Выйша╝ бацьку сустракаць. Ён мяне нават не за╝важы╝, на дарогу глядзе╝. Я бачы╝, як ён памёр. Ветравое шкло знутры раптам зал╕ло крывёй. Быццам плёснул╕ з вядра чырвонай фарбай. А ╝жо потым машыну павяло на тую фуру. Яго хавал╕ ╝ зачыненай труне, але я бачы╝ ягоны твар. Вачэй не было, ╕ дз╕рка на горле. ╤ рук╕-ног╕ паадрываныя. Яго разадрала на кавалк╕ проста за стырном.

-- Ой, Лёня... -- выдыхнула я.

Ён з╕рну╝ на мяне, на яго твары зно╝ з'яв╕лася скры╝леная, хварав╕тая ╝смешка.

-- Ён зраб╕╝ гэта для мяне. Ён, ╤ншы. З таго часу ён за╝сёды побач. Я яго чую. Як шэпт. Вось тут (Лёня дакрану╝ся пальцам да скрон╕). Ён каза╝, што яму н╕чога не патрэбна, але я веда╝, што кал╕ небудзь ён папрос╕ць. Паслугу за паслугу. Так ╕ адбылося. Няда╝на. Ён запатрабава╝ цябе. Я яго стрымл╕ваю, але ён мацнейшы. Разумееш? Але сёння ╝сё скончыцца, бо без мяне ён н╕чога не можа. Тольк╕ спачатку трэба справы дараб╕ць. З гэтым╕, тва╕м╕... У нас з ╕м╕ размова адна не скончана.

Больш я не спрабавала яго затрымаць. Ён мо╝чк╕ асядла╝ сваю Пачварынку ╕ рвану╝ запальванне. Гэтым разам матацыклетка не стала ╝парц╕цца, завялася з па╝паварота ╕ ра╝ну╝шы, сарвалася з месца. Я стаяла, праводзячы яго вачам╕. Цемра вырвалася з мяне ╕ паляцела следам, як драпежная птушка. Па асфальтаванай паверхн╕ моста пабегл╕ трэшчыны. Потым л╕хтары над мостам згасл╕, ╕ на╝кол запанавала апраметная цемрадзь. Я не бачыла, як усё адбылося. Я тольк╕ пачула глух╕ ╝дар ╕ скрыгат, н╕бы падчас крыгаходу, кал╕ на по╝ным хаду сутыкаюцца дзве ╕льдз╕ны. Потым усё сц╕шылася. У паветры пахла азонам.

Павольна, навобмацак я цягнулася па мосце, ахутаным змрокам, пад нагам╕ храбусце╝ раструшчаны асфальт. Дайшо╝шы да сярэдз╕ны, я ╝бачыла пралом ╝ агароджы, як╕ зе╝ра╝ чарноццем, побач на асфальце бачныя был╕ плямы крыв╕ ╕ сляды шын. Схап╕╝шыся за парэнчы, я сх╕л╕лася над праломам ╕ заз╕рнула ╝ цёмную бездань. Ун╕зе клуб╕╝ся шызы туман, прыглушана плёскала вада, ╕ апроч гэтага, з-пад моста не данос╕лася ан╕ гуку.

Навагодн╕ фэст ╕шо╝ по╝ным ходам. На старой плошчы каля сцэны сабра╝ся цэлы нато╝п, прылеглыя вулачк╕ был╕ заста╝лены легкавушкам╕ - людз╕ папрыязджал╕ з навакольных гарадко╝ ╕ пасёлка╝, каб паглядзець на 'зорак Е╝рабачання'. Аглушальна грымела музыка, з╕хацела ╕люм╕нацыя, к╕рмаш працава╝, нягледзячы на позн╕ час, каля шап╕ка╝ з беляшам╕ ╕ хот-догам╕ выстра╕л╕ся да╝жэзныя чэрг╕, над мангалам╕ з шашлыкам╕ ╝зн╕ма╝ся нажорысты дымок. Такога ╝ Овельску яшчэ не было, прынамс╕, на маёй памяц╕. Гэта была задумка спадара Хлябцова -- зраб╕ць свята не горш, чым у стал╕цы. На пасаду мэра ён заступ╕╝ год таму, ╕ ╝жо зарэкамендава╝ сябе як энерг╕чны к╕ра╝н╕к, не пазба╝лены крэаты╝нага мыслення. Вось тольк╕ крыжы не трэба было вал╕ць...