Соль жыцця

Калі хто захоча напіцца вады, —
Калодзеж капае глыбокі...
Калодзеж я ў сэрцы капаў праз гады,
Знайшоў там кахання вытокі.

Жыццё, быццам кнігу, раскрыў і гляджу:
Там з радасцю гора сплялося.
Падобна да кропель вясновых дажджоў
Каханне блішчаць засталося.

Зямлю я шчаслівую прагнуў знайсці
(Дзіцячых гадоў хваляванні),
Не меў я нічога, а толькі у жыцці
Валодаў адзіным — каханнем.

Не радаснай тая часіна была,
Дзень поснай суботы у хаце.
I з плачам, за лішнюю крошку з стала.
Шчыпала гаротная маці.

Я ў сэрцы каханне тады захаваў,
Каб нават не ведалі людзі.
І штодзень вялікага прыйсця чакаў
І верыў — яно яшчэ будзе.

Мінула і знікла гадоў чарада,
Мужнеў я і сіл набіраўся.
Цяжкая, цярністая тая хада
Была, каб назад не вяртаўся.

На хвалях жыццёвых у змрок, у начы
Я сцежак жыццёвых не зблытаў.
Даплыўшы да шчасных сваіх далячынь,
На бераг ступаю адкрыты.

Натхнёны каханнем мой спеў не маўчыць,
Сустрэўшы жыццёвы свой поўдзень;
Ён, мне асвятляючы цемень начы,
Праз нетры глыбінныя пройдзе.

Здаралася, праўда, спыняўся мой спеў,
Разбітая скрыпка змаўкала.
Але-ж захаваць я каханне хацеў,
Яно ратавала, натхняла.

Як радасна мне, што каханне было,
Як сонца,— нідзе не ржавела,
Мяне гартавала, наперад вяло
Заўсёды надзейна і смела.

Пайду па жыццю і, як той багацей,
Кладовішча чулага сэрца
Я шчодра раскрыю на радасць людзей —
Для іх яно песенна б’ецца.

Калі хто захоча напіцца вады, —
Калодзеж капае глыбокі...
Крыніцу я ў сэрцы капаў праз гады,
Знайшоў там кахання вытокі.

1956

У ДАРОЗЕ

Зямля мая! Слаўная наша краіна!..
У ружовых світаннях — дымкі цягнікоў...
Я рады, што заўжды завеш мяне сынам,
Што еду па родных абшарах дамоў.

Мяне сустракаеш ласкаваю гэткай,
Быў верным табе я заўжды і ва ўсім.
Хай вецер далёкі мне будзе за сведку:
У сэрцы любоў да цябе я насіў.

Дзень добры, айчына мая дарагая!
У міры і ў шчасці заўсёды квітней...
Я родную мову пачуў свайго краю,
Убачыў пагляды зычлівых вачэй.

Хвала тваім травам, вільготным ад росаў,
Да іх прыхінешся — лягчэе цяжар...
Табе я пад вечар свой смутак прыносіў,
Каб пот асушыла, авеяла твар.

Мільгаюць масты... Семафоры маячаць...
Агні пазіраюць, як вочы, услед...
Бы ў казцы забытае кніжкі дзіцячай,
Знікае зімовы аснежаны свет.

Праносяцца вёрсты... А іскры, як пырскі,
Ляцяць ў наваколле... Імчыцца цягнік...
Сустрэча ўжо блізка!
Сустрэча ўжо блізка!
I знікла адлегласць, і час ужо знік.

МАЯ ЎРАЧЫСТАСЦЬ