Соль жыцця

Сяброўскія рукі ў цяжкую хвіліну
Надзею акрыляць, узнімуць твой дух.
А ласкавы погляд вачэй — ён адзіны
Падкажа табе: вось твой сябар і друг.

Прыгожая рыса, як дар пакаленняў,
Руку падаваць і казаць: добры дзень!
Вось гэтак вітаўся вялікі наш Ленін,
I ўспыхваў зычлівае ўсмешкі прамень.

Былі па-вясенняму цёплыя словы,
Калі па-сяброўску ён друга вітаў.
Ён шчырасць глыбокай сардэчнай размовы
У спадчыну рускім людзям перадаў.

Братэрскаю дружбай народы сагрэты
Па-ленінску, ў цесным сяброўстве сваім.
Як сонца, яна зіхаціць над сусветам,
Шляхі ў комунізм пракладаючы ім.

ЧАЛАВЕЧАЕ СЛОВА

Да плыўца ў акіян светлым птахам з зямлі
Далятае сяброўскае слова,
I цяплей на душы, хоць цябе абнялі
Хваляў шум, подых шторма суровы.

Паміж небам і морам — на стыку двух сіл —
Чалавек, як расінка ў пустыні,
Перад тварам дзівоснай і грознай красы
Над бяздоннем зялёных глыбіняў.

Родны бераг далёка... Здаецца, цябе
Пакідае надзея на шчасце.
Б’юць халодныя хвалі у твой карабель,
Свішча вецер, зрываючы снасці...

У хвіліну адчаю прыходзіць тады
Голас родны сяброўскага слова,
Каб цябе зберагчы ад нягод, ад бяды,
Каб напоўніць душу сілай новай.

Голас друга адолее час і прасцяг,
Гул навалы, бязмежныя шыры,
Нібы словам, абвеяным праўдай жыцця,
Твой народ прывітаў цябе шчыра.

БАБІНА ЛЕТА

Асенняе сонца пяшчотна пячэ,
У восень — лагоднае сонца яшчэ,

Нібыта кабеты пяшчотнай любоў,
Так цёплае сонца распальвае кроў.

Яно садавіну кашамі нясе,
I просіць: вазьміце, каштуйце усе.

Кавалачкі яблык хрумсцяць на зубах, —
Праменнаю фарбай набраклі ў садах.

Пахучыя грушы і яблык янтар,
I сінія слівы — вось сонечны дар.

У сціртах капуста, гарой гарбузы —
Трашчаць пад цяжарам на рынку вазы.

У шоўкавых хмарках праменіцца даль,
Ляціць павуціння празрысты паркаль.

Звініць пазалотай і ясень, і клён;
Як я, гэтым сонцам захоплены ён.

Яно-ж закалыхвае водарам траў.
Я гэтае сонца ізноў пакахаў.

Верасень — кастрычнік 1956

ГЕРОЯМ ПАЎСТАННЯ ВАРШАЎСКАГА ГЕТА