Соль жыцця

Вясна, і павольна вылазіць ялінка
З-пад снегу, нібы птушанё,
Асмяглымі пальцамі ў снезе галінкі
Сабе прарабляюць акно.

Прыгожыя сосны шумяць паўз дарогі
Па пояс у снезе. Цяпер без панчох
Пад сонца падставілі зграбныя ногі,
Ступенямі стаўшы на мох.

Нядоўга ўжо снегу ляжаць — ён растане,
А зараз сінее і чэзне штодзень.
Ён заўтра паводкай вясноваю стане,
I след яго брудны закрэсліць прамень.

А птушкі здалёку дамоў прыляцелі,
I пырхаюць парамі ў лесе яны,
I ў гнёзды пуховыя сцелюць пасцелі,
I грэюцца ў промнях ласкавай вясны.

Сюды я прыйшоў для вялікай сустрэчы,
Мяркую вытокі кахання знайсці.
I сум адляцеў мой, бо ён недарэчы
На сцежках квяцістых у светлым жыцці.

I першага дожджыку прагнуць сасонкі,
Іх волкае голле на ветры дрыжыць.
Усё тут замоўкла — не чутна гамонкі,
Зямля, як цяжарная, ў стоме ляжыць.

Без шапкі між дрэў я стаю ў задуменні,
Падставіўшы лоб свой пад свежы павеў.
Пяшчотна яго абдымаюць праменні,
I новы ў душы нараджаецца спеў.

А сонца аж слепіць. Раз’ятраным жарам
Зямлю ахінае і лес залаціць,
Аж покуль сустрэне дажджовую хмару,
Маланка заззяе, і гром загрыміць.

На кожным пагорку, маленькай лагчыне,
На ўзлессі і шыры бязмежных палёў
Жыццё навальніцай вясенняю хлыне, —
I ўсё заквітнее, адновіцца зноў.

1956

НЯСКОНЧАНЫ АЎТАПАРТРЭТ

Прамінула ужо
Шэсць дзесяткаў гадоў,
Калі з горкай слязой
У жыццё я прыйшоў.

Я адно тады ўмеў —
Піў у маці з грудзей,
Я не ведаў, што хлеб
Пахне потам людзей.

Вось я трохі падрос,
Бачу многа дарог.
Толькі ў людзі ніяк
Па іх выйсці не мог.

Бацька дзягаю б’е,
Маці словам пячэ...
Так паказваўся свет
Для дзіцячых вачэй.

I падзелена ўсё
Не пароўну было:
Аднаму толькі змрок,
А другому — святло.

*

Свет стары запалаў,
I я з дому пайшоў,
Праз агонь барацьбы
Шлях да шчасця знайшоў.

Стала ўсё дагары —
Быццам смерч над зямлёй,
Але-ж лёгка хадзіць
Простым людзям па ёй.

Сонца выйшла ў прастор,
Так заззяла тады,
Што цяпло і святло
Я прыдбаў назаўжды.

Маю многа сяброў
I сяброўку спаткаў,
I жыццё збудаваў,
I дзіця ўзгадаваў.

Час нічога не сцёр,
Не сатрэ, каб хацеў,
Ён са мною жыве,
Хоць даўно адляцеў.

*

Хоць даўно я пішу,
Маю імя — паэт,
Дапісаць не магу
Я свой аўтапартрэт.

Я навокал зірну:
Колькі трэба сказаць!
Каб управіцца. зноў
Дзіцянём трэба стаць.

Кожны дзень, кожны міг
Новых спраў настаццё,
Кожны дзень я наноў
Пачынаю жыццё.

Час павінен чакаць,
Часу шмат у яго.
Вельмі-ж многа работ
У мяне аднаго.

Што паспею — зраблю.
Дзе прайду — кіну след.
З гэтых рысаў складзецца
Мой аўтапартрэт.

1956

ДРУЖБА