Соль жыцця

Старыя дарожныя боты
Яшчэ не паспеў я змяніць,
I дзень мне здаецца каротак,
I ноч не дае цішыні.

Гляджу я, раскрыўшы павекі,
На ўзоры дзівоснай разьбы,
Як быццам я роўна поўвека
На вуліцы роднай не быў!

Куды я свой позірк ні кіну, —
Усюды адбітак падзей,
Шле час, што ні крок, мне навіны,
Ён сам, што ні дзень, маладзей.

Здаецца, нядаўнюю ростань
Прайшоў я абрывам крутым,
А ўжо не дагнаць тыя вёрсты
Нагам пастарэлым маім.

Насустрач імчацца машыны,
Вітаюць сябры на хаду.
Сваю без памылкі мясціну
Я ў руху жыццёвым знайду!

Іду я, бадзёры, вясёлы,
Схаваць не магу пачуцця,
I колеры дзіўных вясёлак
У зрэнках маіх зіхацяць.

А лета пануе ўрачыста,
Над пышнымі кронамі дрэў
У небе празрыстым і чыстым
Апошні прамень дагарэў.

1956

У РАІ

На сонечнай вуліцы, сцежцы сухой,
Вясеннія песні гучалі,
Дзяўчынкі скакалі на ножцы адной —
У «класы» яны тут гулялі.

Напэўна глыбока задумаўся я.
Што нават і сам не прыкмеціў,
Што ўжо на сярэдзіне «рая» ¹ стаяў, —
Навокал смяяліся дзеці.

Я сённячы з імі у гульні гуляў,
Забыўшы пра розныя ўзросты,
Скакаў на назе, жартаваў і спяваў, —
Было ўсё так добра і проста.

I думкі, што ўсюды хадзілі за мной,
Цяпер адляцелі далёка.
У гульнях дзіцячых знайшоў я спакой.
I радасна стала навокал.

Мяне не прагналі з гульні малышы,
Хоць класы я ўсе пераблытаў.
Наш рай на зямлі — то багацце душы
У дружбе сяброўскай адкрытай.

Якою-б дарогай жыццё ні вяло —
Я з вернага курсу не збіўся.
Цяпер прада мною любоў і святло.
Цяпер я ў раі апыніўся.

1956

У ЛЕСЕ Ў ПАЧАТКУ ВЯСНЫ