Το Μεγάλο Κυνήγι

«Πάνω στο άλογο δεν κάνει τίποτα», είπε ξινά ο άλλος φρουρός. Ο Ραντ τώρα τον αναγνώρισε· τα βαθιά, σχεδόν κατάμαυρα μάτια του ποτέ δεν έμοιαζαν να ανοιγοκλείνουν. Κοίταζαν μέσα από το κράνος, σαν δίδυμες σπηλιές μέσα σε μια άλλη σπηλιά. Υπέθεσε ότι θα μπορούσε να του λάχει και χειρότερη κακοτυχία από το να δει τον Μασέμα σκοπό στην πύλη, αλλά δεν ήξερε πώς, εκτός ίσως αν έβρισκε εκεί και μια Κόκκινη Άες Σεντάι. «Πολύ μακρύ», πρόσθεσε ο Μασέμα. «Μπορώ να ρίξω τρία βέλη με κανονικό τόξο, μέχρι εσύ να αμολήσεις ένα μ’ αυτό το θηρίο».

Ο Ραντ χαμογέλασε βεβιασμένα, σαν να το είχε πάρει γι’ αστείο. Ο Μασέμα ποτέ δεν είχε πει αστείο μπροστά του, ούτε είχε γελάσει με κανένα. Οι περισσότεροι άνδρες του Φαλ Ντάρα αποδέχονταν τον Ραντ· γυμναζόταν με τον Λαν και ο Άρχοντας Άγκελμαρ τον είχε στο τραπέζι του, και, το πιο σημαντικό, είχε φτάσει στο Φαλ Ντάρα παρέα με τη Μουαραίν, μια Άες Σεντάι. Μερικοί δυσκολεύονταν να ξεχάσουν πως ήταν ξενομερίτης και μετά βίας του έλεγαν δυο κουβέντες, και αυτές μονάχα αν υπήρχε ανάγκη. Ο Μασέμα ήταν ο χειρότερος απ’ αυτούς.

«Για μένα καλό είναι», είπε ο Ραντ. «Μιας και λέμε για κουνέλια, Ράγκαν, δεν μ’ αφήνεις να βγω; Τόση φασαρία και κακό δεν τα αντέχω. Καλύτερα να βγω να κυνηγήσω κουνέλια, ακόμα κι αν δεν δω ούτε ένα».

Ο Ράγκαν γύρισε να κοιτάξει τον σύντροφό του, και ο Ραντ ένιωσε τις ελπίδες του να ζωντανεύουν. Ο Ράγκαν ήταν φιλικός, ο τρόπος του ήταν αντίθετος απ’ ό,τι έδειχνε η απαίσια ουλή του, και έμοιαζε να συμπαθεί τον Ραντ. Αλλά ο Μασέμα ήδη κουνούσε το κεφάλι. Ο Ράγκαν αναστέναξε. «Δεν γίνεται, Ραντ αλ’Θορ». Έδειξε τον Μασέμα κουνώντας ελαφρά το κεφάλι, σαν να του εξηγούσε. Αν ήταν στο χέρι του... «Κανένας δεν φεύγει χωρίς γραπτή άδεια. Κρίμα που δεν ήρθες πριν λίγα λεπτά. Η διαταγή μόλις τώρα ήρθε να αμπαρώσουμε τις πύλες».

«Μα γιατί ο Άρχοντας Άγκελμαρ να θέλει να κρατήσει εμένα μέσα;» Ο Μασέμα κοίταζε τους μπόγους στην πλάτη του Ραντ και τα σακίδια της σέλας του. Ο Ραντ προσπάθησε να μην του δώσει σημασία. «Είμαι καλεσμένος του», συνέχισε να λέει στον Ράγκαν. «Στην τιμή μου, θα μπορούσα να είχα φύγει οποιαδήποτε στιγμή τις περασμένες βδομάδες. Γιατί να εννοούσε εμένα μ’ αυτή τη διαταγή; Η διαταγή είναι του Άρχοντα Άγκελμαρ, ε;» Ο Μασέμα ανοιγόκλεισε τα μάτια όταν το άκουσε αυτό και συνοφρυώθηκε ακόμα πιο πολύ απ’ όσο συνήθως· σχεδόν φάνηκε να ξεχνά τα μπαγκάζια του Ραντ.

Ο Ράγκαν γέλασε. «Ποιος άλλος να δώσει τέτοια διαταγή, Ραντ αλ’Θορ; Βεβαίως, αυτός που την έφερε σε μένα ήταν ο Ούνο, αλλά ποιανού διαταγή να είναι;»

Ό Μασέμα, που είχε καρφώσει το βλέμμα στο πρόσωπο του Ραντ, δεν βλεφάρισε καν. «Δεν θέλω τίποτα, απλώς να βγω μια βόλτα μόνος μου», είπε ο Ραντ. «Αφού είναι έτσι, λέω να πάω στους κήπους. Δεν έχει λαγούς εκεί, αλλά τουλάχιστον δεν θα είναι πήχτρα στον κόσμο. Το Φως να σας φωτίζει, και η ειρήνη να σας χαμογελά».

Τους άφησε κι έφυγε, χωρίς να περιμένει να αποκριθούν στην ευχή του, αποφασισμένος να μην πλησιάσει τους κήπους για οποιοδήποτε λόγο. Που να καώ, όταν τελειώσει η τελετή μπορεί να έχει Άες Σεντάι σε κάθε κήπο. Νιώθοντας το βλέμμα του Μασέμα να του καίει την πλάτη —ήταν σίγουρος πως ήταν ο Μασέμα— φρόντισε να μην ταχύνει το βήμα.

Ξαφνικά οι καμπάνες έπαψαν να χτυπούν και ο Ραντ παραλίγο θα σκόνταφτε. Τα λεπτά κυλούσαν. Κυλούσαν κι έφευγαν. Ήταν ώρα να πάνε την Έδρα της Άμερλιν στα δωμάτιά της. Ώρα να στείλει να τον φέρουν, και να αρχίσει έρευνα, επειδή δεν θα τον έβρισκαν. Όταν βρέθηκε σε σημείο που δεν φαινόταν από τη μικρή πύλη, ξανάρχισε να τρέχει.

Κοντά στα μαγειρεία των στρατώνων ήταν η Πύλη των Αμαξών, απ’ όπου έφερναν τις προμήθειες του οχυρού· ήταν κλειστή και αμπαρωμένη, με δυο στρατιώτες μπροστά της. Ο Ραντ πέρασε βιαστικά, διασχίζοντας την αυλή των μαγειρείων σαν να είχε εξαρχής άλλο προορισμό.

Η Πύλη των Σκύλων, στο πίσω μέρος του οχυρού, η οποία ήταν μόλις αρκετά ψηλή και πλατιά για να περνά κάποιος πεζός, είχε κι αυτή τους σκοπούς της. Γύρισε πίσω, πριν προλάβουν να τον δουν. Δεν υπήρχαν πολλές πύλες, παρά το μέγεθος του οχυρού, αλλά, αν φύλαγαν την Πύλη των Σκύλων, τότε θα τις φύλαγαν όλες.