Το Μεγάλο Κυνήγι

«Καρδιόπετρα», συμφώνησε η Μουαραίν. Ο τρόπος της κατασκευής του κουεντιγίαρ είχε χαθεί με το Τσάκισμα του Κόσμου, αλλά ό,τι φτιάχτηκε από καρδιόπετρα διασώθηκε από τον κατακλυσμό. Είχαν αντέξει ακόμα και τα αντικείμενα που είτε τα είχε καταπιεί η γη, είτε είχαν βουλιάξει στη θάλασσα· πρέπει να είχαν αντέξει. Καμία γνωστή δύναμη δεν μπορούσε να σπάσει το κουεντιγιάρ από τη στιγμή που θα κατασκευαζόταν· ακόμα κι αν έστρεφε κανείς τη Μία Δύναμη εναντίον της καρδιόπετρας, απλώς θα την έκανε δυνατότερη. Μόνο που αυτήν εδώ κάποια δύναμη την είχε σπάσει.

Η Άμερλιν ένωσε βιαστικά τα Θραύσματα. Αυτό που σχηματίστηκε ήταν ένας δίσκος, μεγάλος σαν ανθρώπινο χέρι, ο μισός πιο μαύρος από κατράμι, και ο άλλος μισός πιο άσπρος κι από χιόνι, με τα χρώματα να ενώνονται σε μια φιδίσια γραμμή, που τα χρόνια δεν την είχαν ξεθωριάσει. Το αρχαίο σύμβολο των Άες Σεντάι, πριν τσακιστεί ο κόσμος, τότε που άνδρες και γυναίκες χειρίζονταν τη Δύναμη μαζί. Τώρα το μισό ονομαζόταν Φλόγα της Ταρ Βάλον· το άλλο μισό το ζωγράφιζαν σε πόρτες για να κατηγορήσουν κάποιους ότι ήταν με το μέρος του κακού. Μόνο επτά τέτοιοι δίσκοι είχαν κατασκευαστεί· ό,τι αντικείμενο είχε φτιαχτεί ποτέ από καρδιόπετρα ήταν καταγραμμένο στο Λευκό Πύργο, και πιο καλά θυμούνταν αυτά τα επτά. Η Σιουάν Σάντσε το κοίταξε όπως θα έβλεπε μια όχεντρα στο μαξιλάρι της.

«Μια από τις σφραγίδες της φυλακής του Σκοτεινού», είπε τελικά, απρόθυμα. Γι’ αυτές ακριβώς τις επτά σφραγίδες υποτίθεται πως η Έδρα της Άμερλιν ήταν Φύλακας. Το μυστικό που έκρυβαν από τον κόσμο, αν κάποιου του περνούσε ποτέ από το νου, ήταν ότι, μετά τους Πολέμους των Τρόλοκ, ποτέ καμία Έδρα της Άμερλιν δεν ήξερε πού βρίσκονταν οι σφραγίδες.

«Ξέρουμε ότι ο Σκοτεινός σαλεύει, Σιουάν. Ξέρουμε ότι η φυλακή του δεν μπορεί να μείνει σφραγισμένη για πάντα. Τα έργα των ανθρώπων δεν είναι σαν τα έργα του Δημιουργού. Ξέραμε ότι ξανάγγιξε τον κόσμο, αν και, δόξα στο Φως, μόνο έμμεσα. Οι Σκοτεινόφιλοι πληθαίνουν, κι αυτό που αποκαλούσαμε κακό πριν δέκα χρόνια, τώρα είναι σχεδόν καπρίτσιο, αν το συγκρίνουμε μ’ όσα γίνονται τώρα καθημερινά».

«Αν οι σφραγίδες άρχισαν ήδη να σπάνε... Ίσως να μην έχουμε καθόλου χρόνο».

«Λιγοστό. Αλλά αυτός ο λίγος ίσως να αρκεί. Πρέπει».

Η Άμερλιν άγγιξε τη θρυμματισμένη σφραγίδα και η φωνή της σφίχτηκε, σαν να βίαζε τον εαυτό της να μιλήσει. «Ξέρεις, το είδα αυτό το αγόρι, στην αυλή, πάνω στο Καλωσόρισμα. Είναι ένα από τα Ταλέντα μου, το να βλέπω τους τα’βίρεν. Σπάνιο Ταλέντο αυτόν τον καιρό, σπανιότερο ακόμα και από τα’βίρεν, και βέβαια σχεδόν άχρηστο. Είναι ένας ψηλός νεαρός, ένας αρκετά ωραίος άνδρας. Δεν φαίνεται πολύ διαφορετικός από έναν τυχαίο νεαρό, που θα ’βλεπες σε κάθε χωριό». Κοντοστάθηκε για να πάρει ανάσα. «Μουαραίν, έλαμπε σαν τον ήλιο. Ελάχιστες φορές φοβήθηκα στη ζωή μου, αλλά η όψη του με τρόμαζε ως βαθιά στα σπλάχνα. Ήθελα να κουλουριαστώ, να ουρλιάξω. Δυσκολευόμουν να βγάλω μιλιά. Ο Άγκελμαρ νόμισε πως ήμουν θυμωμένη μαζί του, επειδή είπα δυο λόγια μόνο. Αυτός ο νεαρός... είναι εκείνος που αναζητούσαμε τόσα χρόνια».

Η φωνή της είχε μια χροιά ερωτηματική. Η Μουαραίν της απάντησε. «Εκείνος είναι».

«Είσαι βέβαιη; Μπορεί...; Μπορεί... να διαβιβάσει τη Μία Δύναμη;»

Το στόμα της ζορίστηκε για να προφέρει αυτές τις λέξεις, και η Μουαραίν ένιωσε και η ίδια την ένταση, ένα στρέβλωμα μέσα της, μια παγωνιά, που άρπαζε την καρδιά της. Όμως συνέχισε να έχει την ίδια ήρεμη έκφραση. «Μπορεί». Ένας άνδρας, ο οποίος χειριζόταν τη Μία Δύναμη. Ήταν κάτι που καμιά Άες Σεντάι δεν μπορούσε να σκεφτεί δίχως να νιώσει φόβο. Ήταν κάτι που φοβόταν ολόκληρος ο κόσμος. Κι εγώ θα το εξαπολύσω στον κόσμο. «Ο Ραντ αλ’Θορ θα σταθεί μπροστά στον κόσμο ως ο Ξαναγεννημένος Δράκοντας».

Η Άμερλιν ανατρίχιασε σύγκορμη. «Ραντ αλ’Θορ. Δεν μοιάζει με όνομα που θα εμπνεύσει φόβο και θα πυρπολήσει τον κόσμο». Ανατρίχιασε ξανά και έτριψε τα μπράτσα της με απότομες κινήσεις, αλλά ξαφνικά το βλέμμα της έλαμψε, σαν να είχε πάρει μια απόφαση. «Αν είναι εκείνος, τότε ίσως πράγματι να έχουμε το χρόνο που χρειαζόμαστε. Αλλά είναι ασφαλής εδώ; Έχω δυο Κόκκινες αδελφές μαζί μου, και δεν μπορώ πια να μιλώ εκ μέρους των Πράσινων ή των Κίτρινων. Που να με κάψει το Φως, δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους καμιάς, γι’ αυτό το ζήτημα. Ακόμα και η Βέριν και η Σεραφέλ θα ορμούσαν πάνω του, σαν να ’βλεπαν πορφυρή οχιά σε θάλαμο παιδιών».

«Είναι ασφαλής, προς το παρόν».

Η Άμερλιν περίμενε ν’ ακούσει κι άλλα. Η σιωπή απλώθηκε, ώσπου φάνηκε καθαρά πως η Μουαραίν δεν θα μιλούσε άλλο. Τελικά η Άμερλιν είπε, «Λες ότι το παλιό μας σχέδιο είναι άχρηστο. Τι προτείνεις τώρα;»