Το Μεγάλο Κυνήγι

«Ναι. Υπάρχουν Σκοτεινόφιλοι μέσα στο Φαλ Ντάρα. Ή υπήρχαν. Σύντομα θα μάθουμε, αν είναι έτσι. Ο Κάτζιν ψάχνει να δει αν κάποιος λείπει. Μα την Ειρήνη! Προδοσία στο οχυρό Φαλ Ντάρα!» Κοίταξε βλοσυρά τριγύρω στο μπουντρούμι, τους άνδρες που τον περίμεναν. Όλοι είχαν σπαθιά, φορεμένα πάνω από γιορτινά ρούχα, μερικοί και κράνη. «Άδικα στεκόμαστε εδώ. Έξω! Όλοι!» Ο Ραντ βγήκε μαζί τους. Ο Ίνγκταρ χτύπησε με το δάχτυλο το δερμάτινο γιλέκο του Ραντ. «Τι ’ναι αυτό; Αποφάσισες να γίνεις σταβλίτης;»

«Είναι μεγάλη ιστορία», είπε ο Ραντ. «Δεν μπορώ να στην πω εδώ. Ίσως άλλη φορά». Ίσως ποτέ, αν είμαι τυχερός. Ίσως μέσα στην αναμπουμπούλα καταφέρω να το σκάσω. Όχι, δεν μπορώ. Πρώτα να δω αν η Εγκουέν είναι καλά. Και ο Ματ. Φως μου, τι θα πάθει χωρίς το εγχειρίδιο; «Φαντάζομαι ότι ο Άρχοντας Άγκελμαρ διπλασίασε τους σκοπούς στις πύλες».

«Τους τριπλασίασε», είπε ο Ίνγκταρ με ικανοποιημένο ύφος. «Κανένας δεν θα περάσει απ’ αυτές τις πύλες, είτε για να μπει είτε για να βγει. Μόλις ο Άρχοντας Άγκελμαρ άκουσε τι είχε γίνει, διέταξε να μην επιτραπεί η έξοδος κανενός από το οχυρό χωρίς την προσωπική του άδεια».

Μόλις άκουσε...; «Ίνγκταρ, τι είχε γίνει πριν; Τι έγινε η προηγούμενη διαταγή να μείνουν όλοι μέσα;»

«Προηγούμενη διαταγή; Ποια προηγούμενη διαταγή; Ραντ, το οχυρό έκλεισε μόνο όταν ο Άρχοντας Άγκελμαρ έμαθε τα νέα. Κάποιος σου τα είπε λάθος».

Ο Ραντ κούνησε το κεφάλι αργά. Ούτε ο Ράγκαν ούτε ο Τέμα θα το έβγαζαν από το μυαλό τους. Και ακόμα και αν είχε δώσει τη διαταγή η Έδρα της Άμερλιν, ο Ίνγκταρ θα το ήξερε. Ποιος λοιπόν; Και πώς; Κοίταξε με την άκρη του ματιού τον Ίνγκταρ, κι αναρωτήθηκε αν ο Σιναρανός έλεγε ψέματα. Στ’ αλήθεια τρελάθηκες, αν υποψιάζεσαι τον Ίνγκταρ.

Τώρα περνούσαν από το δωμάτιο των φυλάκων του μπουντρουμιού. Κάποιοι είχαν πάρει τα κομμένα κεφάλια και τα μέλη των φρουρών και υπήρχαν ακόμα κόκκινες κηλίδες στο τραπέζι και υγρά σημεία στα άχυρα που έδειχναν τις θέσεις τους. Εκεί υπήρχαν δύο Άες Σεντάι, γυναίκες με πράο παρουσιαστικό και καφέ κρόσσια στο σάλι, οι οποίες μελετούσαν τις λέξεις που ήταν βιαστικά γραμμένες στους τοίχους, χωρίς να νοιάζονται για τα φουστάνια τους που σκούπιζαν το πάτωμα. Και οι δύο είχαν από ένα μελανοδοχείο σε θήκη με σύνεργα γραφής που κρεμόταν από τη μέση τους και κρατούσαν σημειώσεις με πένα σε σημειωματάρια. Ούτε που κοίταξαν το στρατό που πέρασε από δίπλα τους.

«Κοίτα εδώ, Βέριν», είπε η μια τους, δείχνοντας ένα σημείο της πέτρας που ήταν γεμάτο γραμμές στη γραφή των Τρόλοκ. «Αυτό φαίνεται ενδιαφέρον».

Η άλλη πλησίασε βιαστικά, γεμίζοντας το φόρεμά της κόκκινους λεκέδες. «Ναι, καταλαβαίνω. Πολύ καλύτερος γραφικός χαρακτήρας από τα άλλα. Δεν είναι Τρόλοκ. Πολύ ενδιαφέρον». Άρχισε να γράφει στο σημειωματάριο της, σηκώνοντας κάδε τόσο το κεφάλι για να διαβάσει τα γωνιώδη γράμματα στον τοίχο.

Ο Ραντ απομακρύνθηκε βιαστικά. Ακόμα κι αν οι γυναίκες δεν ήταν Άες Σεντάι, δεν θα ήθελε να είναι στο ίδιο δωμάτιο με κάποιον που έβρισκε ότι το να διαβάζει Τρολοκική γραφή γραμμένη σε τοίχους με ανθρώπινο αίμα ήταν «ενδιαφέρον».

Ο Ίνγκταρ και οι άνδρες του προχωρούσαν μπροστά, πηγαίνοντας στις δουλειές τους. Ο Ραντ βράδυνε το βήμα κι αναρωτήθηκε πού μπορούσε να πάει τώρα. Δεν θα ήταν εύκολο να ξαναμπεί στα διαμερίσματα των γυναικών χωρίς τη βοήθεια της Εγκουέν. Φως μου, μακάρι να γίνει καλά. Η Μουαραίν είπε ότι θα γίνει καλά.

Ο Λαν τον βρήκε πριν φτάσει στην πρώτη σκάλα που έβγαζε από τα μπουντρούμια. «Αν θες, βοσκέ, μπορείς να ξαναγυρίσεις στο δωμάτιο σου. Η Μουαραίν έβαλε να πάρουν τα πράγματά σου από το δωμάτιο της Εγκουέν και να τα πάνε στο δικό σου».

«Πού ήξερε...;»

«Η Μουαραίν ξέρει πολλά πράγματα, βοσκέ. Ακόμα δεν το κατάλαβες; Πρόσεχε τι κάνεις. Όλες οι γυναίκες μιλάνε για σένα, έτσι που έτρεχες στους διαδρόμους κραδαίνοντας το σπαθί σου. Κοίταξες αυθάδικα την Άμερλιν, έτσι λένε».

«Φως μου! Λυπάμαι που θύμωσαν, Λαν, αλλά ήμουν προσκαλεσμένος εκεί. Και όταν άκουσα το συναγερμό... που να καώ, η Εγκουέν ήταν εδώ κάτω!»