У капцюрох ГПУ

- I на каго-ж мае зноў звалiцца няшчасьце?

- А ня ведаеце, панiчка? Дык-жа да гэтай старой, што жыве на Вясёлай вулiцы, сын знакам тым прыехаў. 3-за гранiцы! Можа, бачыла панiчка, гэткi алiгантна апрануты, пазагранiчнаму, i ў гэтакiм кацялку на галаве ходзiць...

- Шкада старой! Вось будзе турбота...

- A мо i нiчога ня будзе.

- Э, не кажэце! Нiколi гэтак ня бывала, каб дарма саiчылi. Ужо калi за кiм ходзяць, дык не здарма...

- Цiкавасьць, а цi старая ведае ўжо...

- Як-жа-ж магла-б ня ведаць, калi гэты, вось што тамака стаiць, дык i ня надта крыецца. Ад самага раньня прыходзiць i пачынае пад ейнымi вокнамi хадзiць: туды i назад, туды i назад... Сьляпы ўбачыць.

- А мо яму, гэтаму сыну ейнаму значыцца, i нiчога ня зробяць! Кажуць, што гэта нейкi вядомы беларус... А яны беларусаў цяпер паважаюць. Можа, яму нейкую службу добрую дадуць.

- Дай Божа, дай Божа, але ня ведаю...

На другiм баку вулiцы гэтым часам стаяў нейкi чалавек у чорнай скураной шапцы i круцiў у руцэ пушачку з сярнiчкамi, робячы выгляд, быццам хоча закурыць папяроску. На першы пагляд магло паздавацца, што нiчым больш ён ня цiкавiцца. Але добра прыгледзеўшыся, можна было заўважыць, што гэты працэс запальваньня папяросы трывае зашмат, доўга i што пагляд чалавека ў скураной шапцы скiроўваецца ад часу да часу на ваконцы малога драўлянага дамка пры Вясёлай вулiцы.

- Панiчка! Не глядзеце на гэтага гада! А то й для сябе нейкае няшчасьце прыдбаеце.

- Праўду, панiчка, кажаш. Ня наша гэта справа. Божая воля...

ГПУ настройвае

Пасьля шчырых гарачых прывiтаньняў, з якiмi Попутчiк спаткаўся ў першыя днi пасьля свайго прыезду ў Менск, праз нейкi час заўважыў вялiкую перамену. Пры спатканьнi з iм некаторыя мелi гэткi выгляд, быццам хацелi як мага хутчэй ад яго адкараскацца. Iншыя, здалёк пабачыўшы яго, уцякалi на другi бок вулiцы, быццам не пазнаючы. Адзiн знаёмы (М-о), калi Попутчiк, спаткаўшыся з iм на вулiцы, iшоў побач i гутарыў, раптам затрымаўся i, падаючы руку на разьвiтаньне, сказаў:

- Выбачайце, я пайду... Мне трэба ў iншы бок.

I хутка пайшоў у iншы бок.

А толькi што казаў, што iдзе ў гэтым самым кiрунку, што й Попутчiк.

ГПУ ўжо пачало настройваць менскае грамадзянства на адпаведны тон.

Неспадзяваны госьць

Канчаўся кароткi зiмовы дзень. Сутунела. Нядаўна скончылi абед. Седзячы пры стале, снавалi пляны на будучыню.

Дык вось: калi Попутчiк атрымае дазвол на сталае пражываньне ў Менску, сьцягне сюды жонку з дзецьмi. Ноймуць недзе на прадмесьцi невялiчкi дамок з гародчыкам. Жылсавет можа даць дазвол на гэткай самай аснове, як дае кватэрным каапэратывам. Мацi, гэткiм чынам, будзе дажываць свой век разам з сынам i ўнукамi, даглядаючы гаспадаркi, гадуючы куры.

Старэнькая любiла куры. Пару гадоў назад мела некалькi штук, але пакралi. О, цяпер будзе пiлнаваць! Цяпер ня ўкрадуць!

Жонка Попутчiка будзе памагаць мацi ў гаспадарцы.

Але, куры павiнны быць бязумоўна! Якая гэта прыемнасьць даглядаць гэтыя птушкi, разводзiць куранят, штодзень мець сьвежыя яйкi...

Раптам нехта пастукаў у дзьверы. На парозе цёмнага пакою зьявiўся нейкi сiлуэт.

- Цi тут жыве таварыш Попутчiк?

- Калi ласка... Гэта я... А што?

Незнаёмы падаў лiст.

Запалiлi лямпу.

На рагу канвэрта было напiсана:

СОВЕРШЕННО СЕКРЕТНО

Попутчiк разарваў канвэрт.

Клiкалi яго зараз-жа зьявiцца ў ГПУ.

- Добра... Я зараз... Скажэце, калi ласка, што я зараз прыйду.

- Выбачайце, але пойдзем разам. Я вас, таварыш, правяду, Гэтак мне сказалi...

- Ах, так? Ну добра. Iду ўжо. Зараз апрануся.

Пасланец - малады жыдок стаяў y куточку, не карыстаючы з запросiнаў сесьцi.

Гэтак стоячы, чакаў, пакуль Попутчiк апранецца.

- Што, што гэта? Куды цябе клiчуць? - непакоiлася матка.

- Э, нiчога... гэта такiя... прыяцельскiя запросiны, хай мама будзе спакойна, зараз вярнуся,- адказаў сын, памятаючы аб засьцярозе на рагу канвэрта.

Якое дзiўнае магiчнае дзеяньне маюць гэтыя тры лiтары: ГПУ. Нават чалавек, гэтак лёяльна настроены да савецкае ўлады як Попутчiк, пачуяў раптам адзнакi, што яго пакiдае духовая аднавага; а гэтым самым часам ногi ў яго аслабелi, горла сьцiснула, а нiжняя скiвiца не магла самкнуцца з верхняй, а толькi неспакойна калацiлася.

Пайшлi моўчкi.

- 3 якой мэтай мяне клiчуць, таварыш?

- Ня ведаю - быў адказ.

Пасьля:

- Цi доўга там прабуду? - хацеў Попутчiк хоць крыху разьясьнiць загадку.

- Ня ведаю.

Iзноў iшлi моўчкi.

- Цi "гэта" далёка яшчэ?

- Не. Ужо блiзка.

Узапраўды, "гэта" было ўжо блiзка. На галоўнай вулiцы Менску, на Савецкай, увайшлi ў сенi нейкага вялiзнага дому. Побач дзьвярэй Попутчiк заўважыў на сьцяне чорную мармуровую таблiцу з напiсам залатымi лiтарамi:

Объединенное Государственное Политическое Управление.

Першы раз у ГПУ

Праваднiк паказаў салдату пры дзьвярох пропуск, i ўвайшлi ў сярэдзiну. Усходы. Калiдоры. Рады дзьвярэй.

Дык гэта тутака! Дык гэта - гэтае "ОГПУ", у скарочаньнi тры лiтары ГПУ, ад якiх мурашкi прабягаюць па сьпiне савецкага грамадзянiна, ад якiх нават лёяльны Попутчiк, не адчуваючы за сабой нiякае вiны, дазнаў страху.