Учебник эсперанто

mono

деньги — monujo кошелёк,pomo яблоко — pomujo яблоня,patro отец — patrujo отчизна, родина,franco француз — Francujo Франция.

В настоящее время для обозначения стран вместо суффикса -uj- чаще используют суффикс -i-:

Francio, Anglio (Britio), Bulgario, Sovet-Unio

и т. п., а для названий деревьев — слово «arbo» (дерево):

pomo

яблоко — pomarbo яблоня,citrono лимон — citronarbo лимонное дерево

и т. п.

8.13.

Суффикс -ul- означает лицо с данным качеством (сравните в русском: грязный — грязнуля):

timi

бояться — timulo трус,malsana больной (прилагательное) — malsanulo больной (существительное).

8.14.*

Образуйте с помощью известных вам приставок и суффиксов следующие слова:

1. краснота,
2. синить,
3. бодрствовать,
4. братство,
5. вредный,
6. выдавать замуж,
7. греть,
8. дешевый,
9. добряк,
10. женственность,
11. затруднять,
12. красавица,
13. красота,
14. мало,
15. медленный,
16. мелкий (некрупный),
17. мелкий (неглубокий),
18. немного,
19. новизна,
20. пение,
21. потерпеть поражение,
22. толстяк,
23. увеличить,
24. учеба,
25. ходьба.

8.15. Kiel aperis Esperanto.

Ludoviko Lazaro Zamenhof, autoro de la lingvo Esperanto, naski^gis en la jaro 1859 en negranda pola urbo Bjalistoko. Lia patro estis instruisto de fremdaj lingvoj. La juna Ludoviko interesi^gis pri lingvoj. Kun granda plezuro li lernadis la rusan lingvon, kiu tre pla^cis al li.
En Bjalistoko lo^gis kvar nacioj, kiuj malamis unu alian. La juna Ludoviko opiniis, ke malamo kaj militoj aperas nur pro tio, ke homoj ne komprenas unu alian. Kaj li komencis krei novan lingvon, internacian. Lia patro supozis, ke Ludoviko nur perdas la tempon kaj ke lia okupo malhelpas al lia lernado.
Post la gimnazio Ludoviko veturis Moskvon por studi medicinon. La patro igis la filon promesi, ke li plu ne perdos la tempon. Ludoviko ka^sis la projekton de la lingvo en ^srankon. Sed kiam li revenis hejmen, li jam ne trovis ^gin — la patro ^cion bruligis. Tamen Ludoviko havis bonan memoron kaj tenis la tutan projekton en la kapo. Li ankorau multe laboris super la projekto kaj fine, en la jaro 1887, li atingis sian celon: la unua lernolibro de la internacia lingvo aperis (en la rusa lingvo). Zamenhof prenis pseudonimon «doktoro Esperanto». Tio signifis en la nova lingvo: «doktoro, kiu esperas». Kaj poste oni donis al la lingvo nomon «Esperanto».