Un descense in li Maelstrom

«Quant vezes noi fat li circuit along li cintur es impossibil dir. Noi curret rond e rond durant circa un hor, volante plu quam flottante, descendente gradualmen plu e plu al centre del turbul, sempre plu e plu proxim a su horribil intern limit. Durant li tot témpor yo ne hat laxat li annel-bolt. Mi fratre esset sur li stern, accrocat a un micri vacui baril quel esset solidmen ligat sub li covrit stern-vult, e quel esset li sol object ne balayat súper bord quande li squall unesimli attiñet nos. Quande noi hat approximat al margell del abyss, il forlassat li baril e tendet capter li annel quel, in li agonie de su terror, il effortiat tirar ex mi manus, proque it ne esset sufficent larg por dar a nos ambi un secur support. Yo nequande hat experit un dolor plu profund quam vidente le far un tal action — benque vo videt bon que alor il esset ínsensat e que li pur horror ha fat de le un furios follo. Támen yo ne provat disputar le li plazze. Yo savet que it es tutmen egal a qui de nos appartene li annel, yo lassat le li bolt e yo eat al baril. To ne esset desfacil a far, nam li chalup filat in rond con sufficent stabilitá e sur rect kil, — chancelant solmen ci e ta pro li immens impetu e bolliment del turbul. Apen yo hat securat me in mi nov position noi fat un brusc deflanca a styrbord e precipitat nos li cap ad avan in li abyss. Yo murmurat un rapid prega a Deo, e yo pensat que omnicos es finit.

«Proque yo subeat al nauseant vertígine pro li descense, yo cramponat me instinctivmen plu fort al baril e cludet mi ocules. Durant quelc secondes yo ne audaciat aperter les, proque yo expectat un momentan destruction, astonante que yo ne es ja in li mortal agonie del immersion. Ma moment pos moment passat. E yo vivet ancor. Li sentida de cadida ha cessat; e li moventie del nave similat tre a to quo esset antey in li cintur de scum, con ti exception solmen que li bote nu jacet plu inclinat. Yo reprendet coragie e regardat ancor un vez li scene.

«Nequande yo va obliviar li sensationes de terrore, de horror e de admiration con queles yo regardat circum me. Li bote semblat suspendet quam per magie in demí-via del pent, sur li superficie de un funel de vast circumferentie e de un immens profundore, li flancs de quel, perfectmen polit, vell posser esser prendet quam del eben, sin li vertiginant rapiditá con quel ili girat e li scintillant e horribil claritá quel ili reflectet sub li radies del plen lun, defluent in un fluvie de aur e de splendor del circulari apertur, ja descrit de me, along li nigri mures e penetrant mem til li max profund profundores del abyss.

«In comensa yo esset tro confus por observar quelccos con accuratesse. Li explosion general de ti terrific magnificentie esset omnicos quo yo posset vider. Támen, quande yo revenit un poc a me, mi regard tornat se instinctivmen vers li fund. In ti direction yo posset obtener un vide sin obstacul pro li maniere in quel nor chalup esset suspedent sur li inclinat superficie del abyss. It curret sempre sur plan kil — quo significa que su deck format un plan parallel con ii superficie del aqua — ma ti ci descendet in un declive plu quam de quaranti-quin gradus, talmen que noi semblat jacer sur nor flancs. Tutvez, yo ne posset impedir me remarcar que yo havet apen plu grand desfacilitá retener me per manus e pedes in ti ci situation quam si noi vell esser sur un plan horizontal, e to, yo supposi, es attribuend al rapiditá con quel noi circulat.

Li radies del lun semblat serchar li extrem fund del profund fauc; támen yo ne posset distiñer necos precismen pro un spess nebul in quel omnicos esset invelopat, e súper quel planat un magnific íris-arc, simil a ti strett e vacillant pont quel li Musulmanes affirma esser li sol pedvia inter li Témpor e li Eternitá. Ti nebul o scum volant esset sin dúbita causat per li conflict del grand mures del funel quande ili incontrat se in li fund, nam li ululada quel montat de ti nebul vers li ciel yo ne vell provar descrir.