Un descense in li Maelstrom

«Interim li brise quel hat sofflat nos in li nase aquietat se e noi restat in total acalmie drivante in omni directiones. Ma ti ci statu de coses ne durat sat long por dar nos témpore reflecter pri it. In minu quam un minute li storm esset súper nos, — in un duesim li ciel esset totalmen covrit — e caus to e pro li volant aqua it devenit subitmen tam obscur que noi ne posset vider nos reciprocmen in li chalupe.

«Voler descrir un tal uragan quel nu sofflat vell esser un follie. Li max old marinero de Norvegia nequande experit alquó simil. Noi hat abassat omni nor segles ante quam li choc del vent posset capter nos; ma ja con li unesim borrasc nor du mastes eat trans bord quam forsegat, — li grand mast forportante mi max yun fratre quel hat ligat se a it pro securitá.

«Nor bote esset certmen li max levi ludett quel jamá glissat sur li mar. It havet un totalmen plan deck con un unic micri luca ye li proa e noi esset sempre acustomat cluder it solidmen durant li traversament del Strom, un bon precaution in un mar bollient. Sin ti circumstantie noi strax vell har eat til fund nam noi esset litteralmen sepultet sub aqua durant quelc momentes. Qualmen mi fratre majori escapat al perition yo ne posse dir, nam yo nequande trovat occasion por inquestar le. Por mi part, apen hante lassat li foc-segle, yo jettat me a platt ventre sur li deck, li pedes contra li strett fals-bord del proa e li manus accrocat a un annel-bolt proxim al pede del foc-mast. Li pur instinct hat fat me acter talmen — quo índubitabilmen esset li max bon cose quel yo hat posset far — nam yo esset tro consternat por pensar.

«Durant quelc momentes noi esset completmen inundat, quam yo dit vos, e durant ti témpor yo retenet mi respiration e cramponat me al bolt. Quande yo ne posset restar talmen plu long, yo erectet me sur li genus, tenente me sempre bon con li manus e talmen yo attiñet clar cap. Alor nor micri chalupe de se-self dat un sucuss, just un can quel surti ex aqua, e levat se partli supra li mar. Yo effortiat tande sucusser de me max bon possibil li stupore quel dominat me til nu, e collecter mi sensus por vider quo vell esser a far, quande yo sentit que alqui captet mi brass. It esset mi fratre majori, e mi cordie saltat pro to de joy, nam yo credet le desapparit trans li bord — ma in li secuent momente mi tot joy changeat se in horrore — quande il posit su bocc sur mi orel’e e exclamat li unic parol: Moskoe-strom!

«Nequi mey voler saver quo yo sentit in ti ci moment. Yo frissonat del cap til pedes quam captet per un max violent access ce febre. Yo sufficentmen comprendet quo il opinet per ti sol parol — yo savet bon quo il volet far me comprender. Con li vent quel nu drivat nos, noi devet esser jettat in li turbul del Strom e necos posset salvar nos.

«Vu percepte que traversante li canal del Strom, noi sempre fat un long via in supra circum li turbul, mem in li tempe max calm, e ancor noi attendet e espiat cuidosmen su aquietation — ma nu noi esset drivat directmen in li fauc self e ancor con un uragan quam ti. „It es cert”, yo pensat “noi va esser ta just in momente del acalmie — to es ancor un micri espera” — ma in li secuent momente yo damnat me self pro esser tam grand follo possente revar ancor pri esperantie. Yo comprendet tre bon que noi esset perdit mem si noi vell esser sur un nave de ninant cannones.

«In ti moment li unesim furie del storm hat diminuet, o forsan noi ne sentit it tant, proque noi fuit avan it, ma in omni casu li mar, quel in comense esset mastrisat per li vent, plan e scumos, levat se nu in veritabil montes. Un singulari change evenit anc in li ciel. Circum nos, in omni directiones it esset sempre nigri quam pech, ma presc in supra de nos hat format se un circulari apertur de clar ciel — tam clar quam yo nequande videt to e de un splendid bluore — e trans ti aperture brilliat li plen lun con un eclate quel yo nequande hat conosset. It lucidat omnicos circum nos con li max grand claritá — ma, oh Deo, quel scene e lucidar!

«Yo fat un o du efforties por parlar a mi fratre — ma, in un maniere quel yo ne posset comprender, li vacarm hat agrandat in tant que yo ne posset far le audir ni un sol parol, benque yo criat con extrem fortie de mi voce in su orel’e. Subitmen il sucussat li cap, devenit pal quam morte, e levat un de su fingres quam por dir me: Escuta!

«In comense yo ne comprendet quo il volet dir — ma bentost un hideos pensa inundat me. Yo traet mi horloge ex su tasc. It ne marchat. Yo regardat su cadran in li clar-lun e yo fondet in lácrimes jettante it lontan in li ocean. It hat stoppat ye clocca sett! Li témpor del acalmie hat passat e li turbul del Strom esset in su plen furie!