Читаем Заговоренный меч (на каз.яз.) полностью

Осы аыз азір білайырды лаында шыылдап тр. Оны ойынша дние-жалан маызы ары бабасы Шыысхан сиетіндей рпатарыны мгі лпыра беруінде. «Ерте ме, кеш пе, брібір ажалдан тыла алмайсы, ал сені атыны за не ыса труы тек рпатарыны мірімен байланысты. Сол рпатарыны мірін зартуа сен з борышыды, лгі ырандай, теп кетуге міндеттісі. Аурусы ба, ауру емессі бе, егер сені алтын таыа ие болар немере-шберелеріе Моолстан, Самаранттардан ауіп туар болса сол ауіпті сен кзіні тірісінде ртып кет! И, солай»…

Хан сарайына кірісімен-а, білайырды алай ойа шомып кеткенін обыланды айтпай-а білді. Амал жо, н-тнсіз за ктуге тура келді. Жасы егде тарта бастаанмен де ол лі ызба, шыдамсыз мінезінен айырыла оймаан-ды.

— Хан ием, — деді ызбарлы жуан даусын шамасынша аырын шыарып. Терезеге арап тран білайыр селк етіп жалт брылды. Дадыланан о олы болат анжарыны алтын сабына барып та алды.

— Мен сізді асыыз емеспін…

«И, и, бл мені асым емес. Ажолды асы…» білайыр лып етпе сезімін батырына оай аартып аланына жаман кінді… «Осыншама жртты зіме аратсам да, осылай болмашы бірдемелерден елегізіп аламын. Шіркін жаны рыр неткен ттті еді…»

— Жай ма, батырым?

— Жай емес, хан ием, баяы бір Ажол би жайы да… обыланды мен Ажол жанжалы е алдыменен білайыр хана айсымыз ыпалымызды кбірек жргіземіз деген баталастытан басталан. И, райсысы зін Яссауи мешітіні кмбезіндей зор санайтын екі руды екі батыры жанжалдасса, оны артында тран екі ру ел де ыри-аба болады. Араларына ылау тседі. Мндай жанжалдар тек хандарды мдделерінен шыуы керек-ті…

білайыр Ажол мен обыланды арасын астыртын шо тастап шиеленістіре тскен. Біра бдан екі батырды шпенділігі екі руды шпенділігіне айнала оймады. Демек, обыланды мен Ажол шпенділігі кннен кнге рши бергенмен де, жеке басты шпенділігінен аса алмады. Брын мндай батырлар таласы бірден ойран-асыр рулар таласына айналып кететін-ді, б жолы ондай рт шыпады. Тіпті айтыс, бйге таластары да екі топты уаытша ызбалананы болмаса, кектесіп, ан тгісер кйге жетпей ойды. Бны себебі Арын, ыпшаты басын осып, зіме арсы салылары келіп жрген Жнібек пен Керей слтандарда-ау деп жорамалдады хан. Ал шын себебі баса еді. Ке байта далада бар кн крісі мал бау ана болан аза рулары бірігіп, бір женен ол, бір жаадан бас шыаруды те ажет екенін а бастаан. Жеріні шалайлыы да, сол жерді шалай болуын тілеп отыран мал шаруашылыы да, бірлесіп бір жерде отыруа ммкіндік бермейтіні рас. Біра аза руларыны тсіне бастаан таы бір жадайы бар. Ол жадай бастары осылмаандытан крінгенні жеіл олжасына айналып кете беруі еді. Осыдан барып бытыраан аза Жошы лдарынан да, Аса Темір осындарынан да жеілген. Шапыншылы заманда таы бтен жатан келген бір басыншыны жеміне айналып кетпес шін, бкіл аза рулары бір жерде бас оспаанмен де, дет-рпы, жайлау-ыстауына арай одатас жрт болу керек екенін ан. Оларда енді ш жзге блініп ауымдасса айтер еді деген міт туан. ш жз деп ата блінбегенмен де ш сапа ыайланып бастарын біріктіруге кіріскен. Дл осы кезде Арада кшіп жрген Арын мен ыпша арасында да осындай одаты лебі сезіліп алан. Бны жн крген осы екі руды ататы биі, аылгй асаалдары обыланды мен Ажол арасындаы кикілжіді рулар жанжалын ршітпеуге тырысан. Халы трысынан дстрге айналан, ркім з байлыын, ерлігін, шешендігін дріптейтін айтыстара атынасанмен де, бл бірігуді абзал екенін Асан айы, азтуан, отан секілді бкіл аза ауымы ардатаан жыршылар да олдаан. Сол себептен екі батырды дауы з араларыны дауынан аспай ала берген.

Ал осы дауды тбі Жнібек пен Керейді дауына аударсам деген білайыр лі де болса обыланды мен Ажолды арасын ота-текте блдіріп отыратын.

— Ажол жайында дейсі бе? Оны жайын маан несіне айтасы, — деді хан баяу сйлеп.

обыланды мен Ажолды арасындаы шпенділікті зі білетін жайдан бтен, біріне-бірі кешпес жау боларлытай таы да бір сырды барын білайыр білмейтін. Сондытан екі батырды арасын тек з трысынан ршіте тскен. Тбін ктіп, з басына тиер сек-ая сздерге де шыдаан.

— Батыр Саянды Ажол ашырып отыр ой.

— Білемін…

— Білсеіз… Кінсі олыызда транда…

білайыр аырын клімсірегендей болды.

— йтуге болмайды. Ажол жатаыларды кші мол…

обыланды кенет ашулана алды.

— андай кш?! н мен сз баан Арынны кп жігітін айтасыз ба? Рсат етііз, он сойылмен Ажол биді аулын тал тсте шауып берейін.

— Ажол биді аулы Жнібек пен Керей слтанны ордаларымен отандас отыран жо па? Ажолды шауып жатанда олар ндемей алар ма?

обыланды брынысынан бетер креденіп:

— ндемей алмаса таы мейлі! Онда мен оларды Ажолмен бірге шабамын.

Хан тнжырап кетті. «Жо, жо, йткізуге болмайды. Бгін ара халы слтандарды ауылын шауып дадыланса, ерте ханны Ордасына да лап беруден тайынбайды. арды басын ар алар, ханны басын хан алар. ара халыты басарудан туан таласымызды Шыыс рпаы зіміз шешуіміз керек. Мейлі бірімізді біріміз ан жоса етсек, о да бізді ана шаруамыз. Ал слтандар тадырын бгін ара халыа шешкізсек, дады алан бассыз кеткен ноай тобыр ерте ереуілдеп Орда тадырын зі сойылымен шешеді. И, сонда обыландыа андай жауап беру керек? йтсе де, оны елу батпан[30] шопарын сілтетіп алан жн-а».

— Ажол батырды кзі жойылса, Жнібек пен Керей е жанашыр адамынан айрылады.

Перейти на страницу:

Похожие книги

12 великих трагедий
12 великих трагедий

Книга «12 великих трагедий» – уникальное издание, позволяющее ознакомиться с самыми знаковыми произведениями в истории мировой драматургии, вышедшими из-под пера выдающихся мастеров жанра.Многие пьесы, включенные в книгу, посвящены реальным историческим персонажам и событиям, однако они творчески переосмыслены и обогащены благодаря оригинальным авторским интерпретациям.Книга включает произведения, созданные со времен греческой античности до начала прошлого века, поэтому внимательные читатели не только насладятся сюжетом пьес, но и увидят основные этапы эволюции драматического и сценаристского искусства.

Александр Николаевич Островский , Иоганн Вольфганг фон Гёте , Оскар Уайльд , Педро Кальдерон , Фридрих Иоганн Кристоф Шиллер

Драматургия / Проза / Зарубежная классическая проза / Европейская старинная литература / Прочая старинная литература / Древние книги
Афганец. Лучшие романы о воинах-интернационалистах
Афганец. Лучшие романы о воинах-интернационалистах

Кто такие «афганцы»? Пушечное мясо, офицеры и солдаты, брошенные из застоявшегося полусонного мира в мясорубку войны. Они выполняют некий загадочный «интернациональный долг», они идут под пули, пытаются выжить, проклинают свою работу, но снова и снова неудержимо рвутся в бой. Они безоглядно идут туда, где рыжими волнами застыла раскаленная пыль, где змеиным клубком сплетаются следы танковых траков, где в клочья рвется и горит металл, где окровавленными бинтами, словно цветущими маками, можно устлать поле и все человеческие достоинства и пороки разложены, как по полочкам… В этой книге нет вымысла, здесь ярко и жестоко запечатлена вся правда об Афганской войне — этой горькой странице нашей истории. Каждая строка повествования выстрадана, все действующие лица реальны. Кому-то из них суждено было погибнуть, а кому-то вернуться…

Андрей Михайлович Дышев

Детективы / Проза / Проза о войне / Боевики / Военная проза