Читаем Заговоренный меч (на каз.яз.) полностью

Хан батырлыыны кусі етіп нкерлері жолбарыс пен арлан асырларды терісін сойып алып, алдарына бктеріп, кейін айтты. білайырда лі н жо, сол абаын арс жапан алпында. Тек нкерлері ханны жеісті екенін кні брын бар лемге дабырлата білдіріп, сырнай-кернейлерін барылдата тартып келеді. Шатырларына таяандарында ана білайыр асындаы Бахтияр-баадура:

— Егер мен жо жерде батыр Саян мен мені ызым Глбарам-Патшайым олдарыа тсе алса, — деді згелерге естіртпей, — мені ызымны басын алыдар. Ал батыр Саянды сый-рмет крсетіп босатып жіберідер.

— п, тасыр!

Бахтияр, баадур осы бір болмашы сзден ханны неге ндемей келе жатанын ты. Жолбарысты батыр Саян лтірді-ау деп жорамалдады. «Бсе, жолбарыс жрегінен суырылан жебе хан жебесіне самайтын еді-ау». Батыр жігітті тек жолбарысты ана лтірмей, ханды да ажалдан алып аланына шек келтірмеді. «йтпесе кекшіл білайыр оны ола тссе босатып жібер демесе керек еді». Осыны брін сезсе де Бахтияр-баадур тіс жарып ештее демеді. Ханны кілін ктерейін дегендей ол, йрыы мен бас терісі жерге сйретіліп бір нкерді еріні алдына бктеріліп келе жатан жолбарыс терісін крсетіп:

— андай лкен жолбарыс, — деді сл езу тартып клімсіреп, — егер арсы шапан кезінде олыыз дірілдеп кетіп садаты тарта алмай алсаыз ой, жарып тастауы кміл еді. Бір ажалдан батырлыыыз тарды. Бл ажалдан аман аланыыза зор уаныштымын. Сіз крінбей кеткеннен-а «Асарбас!» садааны айтумен болдым.

арсы шапан жолбарыса о кеудесінен, не басынан, йтеуір арсы жаынан тиер еді, ал лген жолбарысты жебе кпе тсынан адалан-ды. «арсы шапан жолбарысты» деген сзінен Бахтияр-баадурды жолбарысты мны зі лтірмегенін сезіп аланын хан бірден ты. Біра мыдаан жауынгерлерді жеісін з жеісі санап деттенген хан, «жолбарысты батыр Саян лтірді» деу- ге аузы бармады. йтсе де баадурды сзін тсінгендігін білдіре, ол ай-тадан:

— Егер батыр Саян ола тссе босатып жіберідер, — деді.

— п тасыр. Ал екінші мртебе ола тссе ше?

— Онда басын алыдар.

Бахтияр-баадур езу тартты да ойды. Батыр Саянны ханды жолбарыстан таранына енді ол тіпті кмнданбады. «Ажалдан аман алып аланы шін, хан да оны бір рет лімнен таруын борыш санайды. Ал екінші рет ола тссе. Істеген жасылыы шін асты. Жасылы та, жаманды та саудаа тскен, шіркін, у заман!» Дегенмен, аламан жігіттерден сескенген білайыр бдан былай арай бл маа аа шыпады. Бір апта ткеннен кейін, мыдаан салмен сау-саламат Сейхун дариясыны отстік жаасына жзіп шыты. Су киімдерін кептіріп тыныып жатандарында, ш кн брын осы арадан Жнібек пен Керейге осыламыз деп Андижан маайындаы аза руларыны тіп кеткенін естіді. Хан ашан елді соынан тре уып, ырып тастауа скеріне ата онуа бйры берді. скері бігерленіп, дайындалып жатанда Самарантты алан Мамет-Жкіні сыйлыа жіберген кші жетті. (тте не керек, бусейіт орасаннан айтан со, бтен мірлерді кшімен з таын айтадан Жкіден тартып алды). Жз ызыл нара Самарантты бар азынасын арттырып жібергендей Мамет-Жкі. Ал бл керуенде жз нара тиелген алтын ыдыс, парша, манат, шаи, дрия, ама. Самарант кілемдерінен де ымбат білайыра арналан ерекше азына бар болып шыты. Ол бусейітті лкен бйбішесінен туан ибадат-Слтан-Бегім еді. ос анары жаа пісіп келе жатан алмадай ап-атты, лкен араат кздері ола тскен ралайды кзіндей жаудыраан, жаа ыз болып алыптасып келе жатан са бойлы жас слуды мысы жеді. білайыр ашан елді кшін шабуды ертеге алдырды. Сол кні тнде кміс бааналы кк жібек шатырды ішінде лі тырынан тая оймаан крі ккжал он ш жасар уылжыан а тотыны аппа тсінен шлі ана тояттанды. Кешеден бері ибадат-Слтан-Бегімді кргеннен бкіл денесін билеп кеткен ызуын баса алмаан білайыр, енді кілі бір саябырлап алы олына ктерілуге бйырды. Біра жіберілген ертлелерден ашан кш тнде Сейхун дариядан кейін, аратала арай тіп кеткенін естіді. Кешегі салдарды суа аызып жіберген хан, айтадан бір жеті сал тоытып, кейін шегінгенше ыруар ел мекендеріне жетіп, бекініп алатынын тсінді. «ргенішке туымды тігіп, бден кшейіп алып Моолстанды шапсам, р жерге бір кшіп жрген азаты аыан рулары айда кетер дейсі!» деп ойлап білайыр бетін айтадан Жейхун дариясыны жаасына брды. Бір тнні ызыына хан Ордасыны болашаын айырбастаан атесін ол б жолы аармады. Тек жиырма жыл ткеннен кейін бл атені ауыртпалыын балалары ктерді. йткені осы алы кшті Ккше теізге ятын аратал зеніне бастап бара жатан — аза еліні болаша лы ханы, Жнібекті баласы асым слтан еді. білайыра бір тнде тсетін жеіс, артынан барып оны балаларына отыз жылды кйреуге айналды.

Перейти на страницу:

Похожие книги

12 великих трагедий
12 великих трагедий

Книга «12 великих трагедий» – уникальное издание, позволяющее ознакомиться с самыми знаковыми произведениями в истории мировой драматургии, вышедшими из-под пера выдающихся мастеров жанра.Многие пьесы, включенные в книгу, посвящены реальным историческим персонажам и событиям, однако они творчески переосмыслены и обогащены благодаря оригинальным авторским интерпретациям.Книга включает произведения, созданные со времен греческой античности до начала прошлого века, поэтому внимательные читатели не только насладятся сюжетом пьес, но и увидят основные этапы эволюции драматического и сценаристского искусства.

Александр Николаевич Островский , Иоганн Вольфганг фон Гёте , Оскар Уайльд , Педро Кальдерон , Фридрих Иоганн Кристоф Шиллер

Драматургия / Проза / Зарубежная классическая проза / Европейская старинная литература / Прочая старинная литература / Древние книги
Афганец. Лучшие романы о воинах-интернационалистах
Афганец. Лучшие романы о воинах-интернационалистах

Кто такие «афганцы»? Пушечное мясо, офицеры и солдаты, брошенные из застоявшегося полусонного мира в мясорубку войны. Они выполняют некий загадочный «интернациональный долг», они идут под пули, пытаются выжить, проклинают свою работу, но снова и снова неудержимо рвутся в бой. Они безоглядно идут туда, где рыжими волнами застыла раскаленная пыль, где змеиным клубком сплетаются следы танковых траков, где в клочья рвется и горит металл, где окровавленными бинтами, словно цветущими маками, можно устлать поле и все человеческие достоинства и пороки разложены, как по полочкам… В этой книге нет вымысла, здесь ярко и жестоко запечатлена вся правда об Афганской войне — этой горькой странице нашей истории. Каждая строка повествования выстрадана, все действующие лица реальны. Кому-то из них суждено было погибнуть, а кому-то вернуться…

Андрей Михайлович Дышев

Детективы / Проза / Проза о войне / Боевики / Военная проза