Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

На табе, ледзь не ўхмыльнуўся я! Шукае мужчыну-суцешніка, а тэлефона даваць не хоча! Дзеля чаго такая гульня? Ці, можа, я ёй не спадабаўся? Але ж многія жанчыны кажуць, што я — статны i разумны мужчына.

— Навошта? — усміхнуўся я. — Каб яшчэ раз сустрэцца з вамі.

— Навошта? — паўтарыла яна тое ж слова i тым жа нібы асуджальным голасам.

«А мы з характарам ці з капрызамі», — падумаў я, а ўголас запытаў, як лічыў, зусім натуральна:

— Чаму я, халасцяк, не магу зноў убачыць прыгожую жанчыну?

— Я — замужняя, — адказала яна.

— Мяне гэта не бянтэжыць, — не адставаў я, праўда, захоўваючы тактоўнасць i не гаворачы пра тое, што ведаю, дзе цяпер яе муж.

— У мяне — дзіця, свякроў строгая... — Здаецца, на гэты раз быццам пачала бараніцца ці, лепш сказаць, пераконваць сама сябе, чаму ёй не трэба сустракацца з чужым мужчынам.

— Ім неабавязкова гаварыць пра тое, што вы хочаце пабачыць маладога сімпатычнага чалавека.

— Хіба я вам сказала, што хачу сустрэцца з вамі?

— Не сказалі. Але сустрэцца з вамі хачу я: вы мне вельмі прыемная.

Рэня раптоўна запунсавелася i, здаецца, завагалася:

— Я не маю тэлефона. У нашай майстэрні ён будзе толькі праз тыдзень-другі.

— Тады, калі ласка, вазьміце мой хатні i рабочы тэлефоны. Стане маркотна ці, наадварот, радасна, захочацца пабыць не адной, а з чалавекам, якому вы спадабаліся, пазваніце. Ну, a калі ён, гэты чалавек, вам абыякавы, дык, што ж, не зважайце на яго...

— А вы — хітрун вялікі! — усміхнулася яна. І зычліва. Значыць, я ўсё ж знайшоў нейкі ключык да яе сэрца.

Яна ўзяла маю візітку. Але не падала знаку ні праз дзень, ні праз тыдзень.

— Нейкая дзіўная твая знаёмая,— сказаў я сястры.— Шукае мужчыну, але гуляе.

— Яна ж жанчына, — адказала тая з усмешкай. — А ты хіба не ведаеш, што мы, бабы, народ асаблівы. Мы хочам, каб мужчына лічыў цябе за самую-самую, дабіваўся не толькі сілай, але i ласкай!

— Я ж не юнак, i яна не дзяўчынка.

— Яшчэ раз табе кажу: яна — жанчына!..

Прызнаюся, я тады яшчэ не разабраўся, што мая сястрыца падманула мяне: на самай справе Рэня не прасіла яе падшукаць ёй мужчыну, таму для яе, Рэні, мае залёты былі, як i трэба, нечаканыя, насцярожлівалі. Што да мяне, дык я пачаў ужо забываць пра гэтую, як лічыў, самотную майстрыху, падкочваўся ўжо да паўнагруднай i з гуллівымі вочкамі касіркі з магазіна, як нечакана Рэня пазваніла i нават з гарэзнасцю:

— Гэта — адна вашая знаёмая. Не забыліся, хто іменна?

— Паколькі за апошнія два тыдні варункаў з жанчынамі не меў, дык пазнаю апошнюю: Рэня з сумнымі вачыма, — пажартаваў я i слова за слова ўгаварыў яе сустрэцца. Яна згадзілася, але толькі на тое, каб разам схадзіць на новы замежны фільм, ад якога ў горадзе быў проста фурор. Неўзабаве мы разам пабывалі ў тэатры, пачалі заходзіць у розныя магазіны. Калі яна дазволіла пацалаваць яе i калі аднойчы згадзілася зайсці ў мой аднапакаёвік, я самаўпэўнена палічыў, што заваёва мая трывалая, a поўная перамога блізкая. Нават здзівіўся: казала, што я хітры, ажно сама хвацкая i ўдатная — павадзіла за нос i змусіла закахацца ў яе.

Трапіць у мае жытло яна-то трапіла, нават дазволіла ў прыхожай прыціснуць да сцяны i прытуліцца ўжо з ясным намерам, але вялікай волі маім рукам не дала:

— Астудзіся! Пакажы, як ты жывеш без жанчыны.

Яна ўчэпіста, па-жаночаму агледзела вешалку з маім паношаным i не зусім дагледжаным адзеннем (да слова, на пінжаках не было ўсіх гузікаў, а на плашчы — чэпліка), a ў залі адразу ж акінула пільным позіркам выцертую накідку на канапе, некалі белую, а цяпер паджоўчаную занавеску на акне, заплямленыя пальцамі шкліны ў кніжнай шафе i зусім лагодна ці са спачуваннем усміхнулася:

— Гультай ты, аднак жа!

— Згодзен, — адказаў я, зноў спрабуючы сціснуць яе ў абдымку. — Хоць мужчына не зробіць тое, што ўмее рабіць спраўная i дбайная жанчына.

— Хочаш я навяду ў тваёй кватэры бляск?

— Хачу. Але я хачу i іншае, што дае свой бляск у душы...

— «Не спеши!»... — Рэня сціснула мне дзюбку носа i вызвалілася з маіх рук.

Ды я, узбуджаючыся ад таго, што яна такая павабная i спакусная ў прыталенай белай сукенцы з чырвоным раменьчыкам, не мог ужо не толькі не прытульваць яе, але і, урэшце, сілай кульнуць на канапу, раз'юрыцца ад блізкага i жаданага цела. Мая жарская пожадзь была ёй неабыякавая, яна не толькі папунсавела, але пачала нават брацца чырвонымі плямінамі на шчоках, ды i адчайна абаранялася, i рашуча адштурхоўвала:

— Не трэба!.. Супыніся!.. Нічога не будзе!..

Я проста раз'ярыўся, палаў ад сухой гарачыні, ужыў усю сваю сілу, але здолеў толькі ўбачыць i адчуць рукамі яе тугія i белыя сцёгны: Рэня, сабраўшы сваю немалую моц, рэзка i груба адшпурнула мяне на падлогу. Сама падскочыла з канапы і, папраўляючы на сабе сукенку, абурылася:

— Я думала: ты — прыстойны чалавек. А ты як i ўсе...

— Ты ж — маладая жанчына, я таксама яшчэ не стары мужчына... — душачыся ад прыкрасці i злосці, адказаў я. — Ці ты лічыш, што ў нас павінна быць толькі піянерская дружба?

Яна павярнулася i, прыжмурваючыся, зірнула мне не ў вочы — у душу, здаецца, апякаючы яе сваімі пакутай i болем:

— Ты — што? Зусім не паважаеш мяне?