Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

Пажылыя калегі, стаміўшыся за дзень i дарогу, пабрылі ў гасцініцу, туды ж сваёй згуртаванай купкай паваліла i моладзь — канечне ж, каб найхутчэй апаласнуцца ды падацца ў досыць багаты піўны бар, дзе можна было выпіць, пакурыць i патанцаваць (Сяргея тады, у тую першую замежную паездку, вельмі здзівіла, што гэтак заўзята i адкрыта смаляць замежныя маладыя дзяўчаты: у Мінску не толькі маладыя, але i пажылыя жанчыны цыгарэцілі за зачыненымі ад мужчын дзвярыма). Яны ж, Сяргей i Эльза, міжволі, не змаўляючыся, затрымаліся, пазіраючы на ўжо вячэрнюю, асвечаную рэкламнымі агнямі ды зіхоткую на асфальце ад нядаўняга дажджу Прагу.

— Шпацырэн? — запытаў ён.

Яна міла ўсміхнулася — можа, найперш ад таго, як ён па-свойму, не зусім правільна прамаўляе па-нямецку. Але не паправіла, узяла яго пад руку:

— Біттэ, Сэргэй.

Яны паціху рушылі па незнаёмай, нешырокай i спакойнай, аслоненай густымі дрэвамі вулцы. Маўчалі. Ён пазіраў то ўдалеч, на ўтульны, з рэдкімі ліхтарамі цемнавата-зялёны калідор, то перад сабой, любуючыся, як спрытна мільгаюць Эльзіны голыя ногі ў белых басаножках. Яна ж засяроджана пазірала на вулку, думала пра штосьці сваё. Можа, i пра свайго мужа Карла — той, як Сяргей убачыў учора на паказаным Эльзай здымку, быў, як кажуць, выкапаны немец (высокі i худы, рыжа-рабаціністы), а можа, успамінала малога яшчэ сына. Зрэшты, хто ведае, можа, яе думкі былі i пра яго, Сяргея: ён за сённяшні дзень часта адчуваў на сабе яе пранікнёны і цёплы позірк, ды, што ні кажы, цяпер між імі была нейкая адменная змоўніцкая еднасць: ім абаім захацелася яшчэ крыху пабыць разам.

Дагэтуль Сяргей быў верны муж i сем'янін, той-сёй са знаёмых выдавецкіх жанчын i сяброўскіх жонак хіліліся да яго, мабыць, былі не супраць завесці з ім раман, але ён стрымліваў сябе, часам са шкадаваннем i зайздрасцю бачачы, што некаторыя з гэтых жыццялюбных жанчын становяцца каханкамі іншых мужчын. I не толькі жывуць, не марнеюць, а яшчэ болей набіраюцца жаноцкасці, зграбнасці i красы. Што да Эльзы, дык ён не зусім разумеў, чаму яна пацягнулася якраз да яго (можа, ёй было не зусім зручна як з нежанатай ды незамужняя моладдзю, так i са старымі), але ён адчуў да яе закаханасць, што, бывае, узнікае нечакана паміж мужчынам i жанчынаю, скажам, у адной паездцы ў цягніковым купэ, за некалькі гадзін на сумеснай бяседзе, за той час, што стаіш у доўгай чарзе... Свежае i хвалюючае пачуццё ўзнікае, але паколькі Ён i Яна не прызналіся пра гэта, разыходзяцца i больш не бачацца, міжволі адплывае i затухае, застаючыся ў душы светлым i прыемным адценнем. Можа, штосьці такое было i цяпер. Але i для яго, i для Эльзы ёсць адна рэч, што не можа не хваляваць: яны, з любасцю пазіраючы адно на аднаго, не развітаюцца праз некалькі хвілін, а будуць разам яшчэ болей тыдня...

Тут, у мокрай засені, было даволі стыла. Неўзабаве Сяргей адчуў: Эльзе ў лёгенькай сукеначцы знобка, i яна мусіць наструньвацца, каб не пацепваць плячыма. Церпіць, ідзе з ім далей. Яму нечакана захацелася ў знак аддзякі альбо з-за звычайнай гарэзнасці прытуліць яе, але не змог даць сабе такой вольнасці: усё ж гэта будзе залішне, i яна можа занелюбіць. Паразважыўшы, ён мякка вызваліўся ад яе аголенай вышэй локцяў зграбнай рукі, зняў з сябе пінжак i накінуў ёй на плечы, сам застаўшыся ў белай кашулі з доўгімі рукавамі i пад гальштукам.

— Данке шон, — Эльза зноў адарыла яго прыязнаю ўсмешкай. A калі ён павярнуў, са згодаю, пад яго пінжаком пайшла да гасцініцы.

Там, у гасцініцы, зусім не бянтэжылася, што на ix пільней, чым на іншых, пазірае стары нізкарослы вахцёр, позіркам ужо строга патрабуючы візітоўкі. Пад ягонаю апраткаю яна ехала з ім i са старой, сціпла, але з густам апранутай незнаёмай бабулькаю (яшчэ адно, што вельмі здзівіла Сяргея за мяжою, было тое, што там гэтак мадняць, малодзяцца пажылыя людзі), разам выйшла на ягоным, сёмым, паверсе, хоць яна жыла паверхам вышэй. За хвіліну-другую, што былі ў ліфце, яны не размаўлялі, але з хваляваннем час ад часу падымалі вочы адно на аднаго i сарамліва ўсміхаліся.

Выйшаўшы з ліфта, ён адразу адчыніў дзверы ў свой нумар, запрасіў:

— Біттэ.

— Найн, — зняла з плячэй i падала пінжак. — Іхь мёхтэ аін Бад нэмэн.

Ён не ўсё зразумеў (здаецца, «бадэн» — купацца), але добра адчуў усю глыбіню гэтага яе «найн», збянтэжыўся. Паслухмяна ўзяў сваю апратку i ўжо сумеўся ад гарачыні, а значыць, i чырвані, што хлынула на твар. Нічога не скажаш, трапіў у нерат — ні назад ні наперад. Ясна, Эльза насцярожылася, па-свойму зразумела яго запрашэнне, дык выхавана адмовілася апынуцца з ім сам-насам у ягоным нумары. Яна адразу ж скмеціла яго цяперашні стан душы, але нібы не пазважала на яго, падняла руку i ўказальным пальчыкам абвяла нумарацыю на дзвярах — праўда, замест 728 наказала 828, а пасля тым жа пальцам даткнулася да сябе. Ясна, яна жыве ў пакоі амаль з такім нумарам, як i ў яго. Бачыце, якое супадзенне!

Эльза, па-ранейшаму свецячыся ўсмешкай, падала яму руку. Ён хуценька ўзяў i легка пацалаваў яе.

— Аўфвідэрзэен, — прамовіў. — Гутэн наг.