Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

Яна нібы здзівілася, але зусім спакойна запрасіла рукой: заходзьце, калі ласка. Ён разгублена затрымаўся ў невялікай прыхожай, дзе, як i у яго нумары, з аднаго боку былі шафы для адзення i рэчаў, з другога — ванная. Эльза, зачыніўшыся, стала насупраць, ужо сумелася, але зірнула цёпла, з туманнай павалокай у лагодных вачах. Гэты яе даверлівы позірк быццам падштурхнуў, i Сяргей, бадай, неспадзявана для самога сябе рашуча ступіў i за паясніцу легка прытуліў Эльзу да сябе. Яна, можа, уражаная ягонай смеласцю, падалася, але не зусім блізка — уперлася далонямі яму ў плечукі ды крыху адкінула галаву. Ён i жартам, i ў той жа час настойліва прыціснуў ужо да сябе i вуснамі лёгка даткнуўся да яе вуснаў.

Эльза нейкі міг пабыла яшчэ наструненая, а пасля расслабілася i дала яму вусны. Яны былі сухаватыя пасля нядаўняга купання, але згодна раскрытыя i цёплыя — вусны той, хто хоча пацалунка. Як адчулася, у ix абаіх вось па-трапяткому забіліся сэрцы, а па целе пабегла ўспламяняльная цеплыня.

— Беларусішэн Мелехав... — пасля доўгага пацалунка прашаптала яна, абтуліла яго шчокі далоньмі i пацалавала сама. Лёгка, узбуджаючы кончыкам языка, ужо аддана, як ягоная.

Падахвочаны, ён уладна развязаў пояс на яе халаце, расхінуў яго i адразу ж ледзь не захліпнуўся ад упершыню ўбачанага так блізка жаночага хараства. Жонка была бедная на цела, амаль ніколі не заставалася нават перад ім без станіка ці начной кашулі, а вось тут ён убачыў гладзенькую высакаватую шыю, кранутую лёгкім загарам, буйнаватыя, акругленыя i ўзнятыя грудзі з вабнымі смочкамі, падцягнуты прыгожы жывот з прыгожым пупком i паўнаватыя вабныя сцёгны маладой i дужай жанчыны. Ён прыпаў да яе грудзей — яна аж выгнулася ці то ад нечаканасці, ці то ад прыемнага козыту, a грудзі яе пачалі адчувальна страмчэць.

— Сэргэй! — мляўка прашаптала.

— Эльза! — радасна i захоплена адказаў шэптам ён, п'янка хмялеючы ад арамату яе маладога i нядаўна аблашчанага вадой i пахкім мылам цела.

Яны зноў заціхлі ў моцным пацалунку; яна аддана закінула яму за шыю рукі i, адчуўшы, як абуджаецца, імкнецца да яе ягоная плоць, ужо сама, нават парыўна прыціснулася адкрытым станам, а пасля паслухмяна, не здымаючы з шыі рук, падалася з ім да ложка. Лежачы на ім, прагна адказвала на ненасытны пацалунак, здаецца, з заміраннем адчувала, як ён пяшчотна гладзіць яе набухлыя ўжо грудзі, мяккі, нібы аксамітны, але i ў той жа час тугі жывот, шорсткую мясцінку пад ім, ахвотна разамкнутыя i прызыўныя сцёгны, а таксама i самае адчувальнае на целе.

Упершыню вось так маючы доступ да такога вабнага i падатнога цела, не могучы стрымаць хвалявання i ўз'юранай страсці, Сяргей спачатку далікатна авалодаў Эльзаю i, адчуваючы, што ўпершыню ягоная плоць знайшла тое, чаго жадала, пасля з імпэтам i ўсё большаю прагаю да ўсё большага пазнання i адчування даў сабе волю. Яна з ахвотаю, з радасцю дала яму ва ўладу сваё дела, здаецца, з радасцю пазнавала яго, ціхенька захаплялася, а пасля, калі ён на ўсю моц прыпаў i затрымцеў, застагнаў, знаходзячы месца свайму твару на яе ўзгарачаных ім грудзях, да болі сціснула яго за шыю i чуйна слухала трапяткою плоццю біццё ягонай глыбока з'яднанай з ёю плоці...

Пасля доўгі час ляжалі моўчкі, толькі, пераадольваючы натуральны сорам i суцешваючы адно аднаго, пяшчоціліся моцным поціскам рук. Першы раз адчуўшы такое імкненне, такую страсную падатнасць жаночага цела, Сяргей хутка пераадолеў сорам, віну, быў удзячны гэтай немцы за пазнаную радасць i ўцеху, а заадно быў рады, што яна не адварочваецца, a імкнецца да яго з ласкаю. Значыць, ён не падмануў яе надзей, не засмуціў.

— Дэр Беэр... — здаецца, вось так падала яна голас, кладучы голаў яму на плячук i лашчачы яго грудзіну.

«Мядзведзь, ці што?»

Ён гадаў, а яна загаварыла-загаварыла паўшэптам. Каб ён усё добра разумеў, дык пачуў бы; «Кажуць, вы, усходнія славяне, мядзведзі. Дужыя, але грубыя. Няпраўда! Ты маеш немалую сілу, але ты прыстойны i далікатны. Ты — прыгожы мужчына. Я адразу, як толькі мы ўбачыліся, упадабала цябе. Разумееш, любы Мелехав?»

— Ix бін шлехт? — адчуўшы, што яна гаворыць штосьці пяшчотнае i ўдзячнае, з жартам запытаў ён.

— Найн, — прыпаднялася, зірнула ласкава i пацалавала яго ў шчаку. — Аін бравэр Буршэ!

«Бравэр» — мабыць; бравы? А што такое «Буршэ»?

— Буршэ?

— Я-я.

— Гут? — усміхнуўся.

— Я-я, — зноў пацалавала. Ужо ў вусны.

— I ты, Эльза, гут. Зэр гут. Я ўпершыню маю жанчыну, апроч жонкі, i ўпершыню пазнаў такую радасць. Ты не проста для мяне жанчына, ты — мая каханая. Па-свойму адзіная. Фарштэен?

Хітнула галавой: так-так, разумею. Пасля паднялася:

— Вас трынкен вір?

«Трынкен» — здаецца» піць. Значыць, хоча ўзяць па кілішку за нашу сустрэчу, за блізкае пазнанне.

— Айнэ кагнак? Кафээ?

Ён паціснуў плячыма.