Знак аховы

Прызнаць віну, якой не варты вы,—
Адчэпка толькі для суда людскога...

Калі душа, як за сцяной астрога,
I сочыш ты за ёй, як вартавы,—
Не абвяшчай: я вінаваты ў тым,
Што ёсць мана, што пыл яе і дым

Твар праўды захінае, як аблога.
Не словамі, а справай пачынай:
Астрог паруш — і ў сэрцы паламай
Нож асцярогі, зброю вартавога.

АБ'ЯВА АБ НАЙМЕ КВАТЭРЫ

Губернскі пісар Стэфан Дастаеўскі
(Каліграфічнай вырабкі памешчык)
Адчайна спрабаваў пісаць раманы
I меўся
Увайсці ў літаратуру;

Яшчэ ў яго арэндаваў маёнтак
Купалаў бацька, Дамінік Луцэвіч;

Так праз жылплошчу лішнюю — не тое
Каб зведаў славу сына Дамініка,
Аднак у часе не прапаў бясследна
Каліграфічнай вырабкі памешчык,
Губернскі пісар Стэфан Дастаеўскі.

ТАЛІН

Невыразнае жаданне
Лета.
Ластавак.
Вяртання.
Лесвіцаю успамінаў
З нізкіх долаў успамінаў.

Гнёзды свецяцца ў байніцах.
Проста ўсё, што ў таямніцы.

Толькі ты — бы ўзмах крыла,
I яна — бы ўзмах крыла!..
Толькі снежань з-пад крыла —
Ды на снезе след расталы...

Недзе музыка была.
Вось і музыкі не стала.
Выстыў Талін. След змяло.
Толькі што было — было.

Там, з Вышгорада,
З апетай
Даўняй вежы
Ценем лета
Цёнькне
Ластаўкі крыло...

Дзень — святло,
I ноч — святло.

* * *

Не дазволь пайсці мне... Затрымай...
Рукі на грудзях скрыжуй стамлёна...
Хай сабе не варты я праклёну —
Праклінай.
Праклінай, галосячы пра страты,
Адзіноту, здраду і тугу.
Не магу я
Быць
Не вінаватым!
Чуеш, не магу.

У імя няўмольнага расстання
Над бяздоннем,
На апошнім дні —
Не карай мяне ўсёдараваннем!
Злітуйся... Даруй мне... Пракляні...

ЛЕСНІЧОЎКА

Прагінае вецер кроквы.
Мёртвы снег пластае дах.
Пуста. Гулка.
Крыкі, крокі
У завеяных палях.

— Мама, хто там?
— Спі. Нікога.

Вецер... Снег...

— Зірні ў акно;
Ваўкалак!
— Пабойся бога!
— Нехта ёсць усё адно!
Крык.
— Ты чула?
— Падалося...

Стрэл.
— Ты чуеш?
— Гром...
— Зімой?
Мама,
Мама, ён галосіць!
— Гэта сцюжа, хлопчык мой.

Кожнай дошкай стогне хата.
Клямка бразгае сама.
— Мама, страшна...
Дзе наш тата?
— Тата ў горадзе...

Зіма.
Пуста. Гулка.
Крыкі. Крокі.
Зноўку стрэл. I крык.
I ціш.
Леснічоўка. Край далёкі.
Шлях далёкі. Снег глыбокі.

Дні.
Гады.
Стагоддзі.
— Спіш?

...Ён заснуў, нібыта згінуў.
Ваўкалак трубіў у рог.

Раніцою вецер кінуў
Шапку бацькі на парог...

* * *