Адваротны бок люстра

– На тое, каб памяняць Ключ на бяспеку Альбрыхта Штофа.

– Добра. Калі і дзе мы сустрэнемся?

– Няхай заўтра раніцай дзесьці ў парку каля ракі, – прапанаваў Эль-Анабі.

– Гэта немагчыма, – заўпарціўся Міхал. – Нам лепей сустрэцца ў людным месцы.

– О, а з вамі не так лёгка паразумецца, малады чалавек. Ну добра, прапануйце сваё месца.

– Сустрэнемся каля Ратушы, – сказаў юнак.

– Згода, – Эль-Анабі быў не надта задаволены яго рашэннем. – Спадзяюся, вы разумееце, што трэба прынесці ўсё, што забралі з сейфа?

– Так, але толькі пры ўмове, што ніхто не пацерпіць.

– Ну, гэта зразумела, – прамармытаў швейцарац. – Значыцца, заўтра аб адзінаццатай раніцы каля Ратушы. Дамовіліся. Хто прыйдзе?

– Я прыйду. Адзін, – адрывіста прамовіў Міхал і выключыў тэлефон.

– Дык што, нам трэ ім усё аддаць? – Бася спалохана паглядзела на юнака.

– Не, – хітра зірнуў ён на дзяўчынку. – Яшчэ раз: што там пан Альбрыхт сказаў пра хмары?

Раздзел 14

– Пан Альбрыхт хоча, каб мы вярнулі манетку, – заявіў Міхал, выслухаўшы Басін падрабязны пераклад нядаўняй заўвагі старога.

– Але як? Яе ж выкрала гэтая твая бландзінка, – дзяўчынка пагардліва прыжмурылася.

– Так, але яна ж магла выкрасці і не тую рэч.

– Што ты маеш на ўвазе? – Бася здзіўлена ўскінула бровы.

– Тое, што я магу перахапіць патрэбную манетку, вярнуўшыся да таго дня, калі мне трэ было ляцець у Прагу.

Дзяўчынка недаверліва паглядзела на сябра.

– А ты ўпэўнены, што гэта неабходна?

– Зразумела! – запэўніў яе Міхал. – Інакш пан Альбрыхт не казаў бы пра бясхмарнае надвор’е. Сёння ж неба таксама чыстае, а значыцца, з абодвух бакоў будзе свяціць Месяц, і вельмі магчыма, што я здолею прайсці праз люстра.

– Ты хоць уяўляеш, колькі разлікаў трэ зрабіць, каб вярнуцца ў той дзень! – усклікнула Бася.

– Уяўляю, – адказаў Міхал, усміхнуўшыся. – Трэ хутка ісці ў краму пана Альбрыхта.

– Але там жа могуць заставацца людзі Эль-Анабі, – паспрабавала запярэчыць дзяўчынка.

– Не думаю, – Міхал пакруціў галавой. – У краме нічога каштоўнага, акрамя люстраў, няма, а іх яны наўрад ці застануцца сцерагчы – ім зараз цікавейшы Ключ. Пана Альбрыхта яны, хутчэй за ўсё, забралі з сабой. Таму няма чаго баяцца, у краме пуста.

Бася стаяла ў разгубленасці, назіраючы за тым, як юнак наспех кідае ў заплечнік якія-ніякія рэчы.

– Міхал, гэта ўсё, насамрэч, вельмі небяспечна, – дрыготкім голасам прамовіла яна.

– Па-мойму, звычайна гэта кажу я! – юнак павярнуўся да Басі і рассмяяўся. – Хадзем, спачатку я праводжу цябе дадому, а потым пайду на Сціклю.

– Ну не! – увесь спалох дзяўчынкі знік без следу пры адной толькі думцы, што ёй выпадзе сядзець дома, пакуль Міхал будзе рызыкаваць сабою дзеля нейкай сумнеўнай манеткі. – Я іду з табой.

– Бася, ужо позна, і невядома, колькі часу спатрэбіцца на гэты паход. Я не магу дазволіць, каб твае бацькі хваляваліся, – юнак строга паглядзеў на яе.

– Я напішу ім, што застануся на ноч у Эвы, яны ўсё роўна не здолеюць праверыць. – Бася з гатоўнасцю выняла тэлефон і ўзялася набіраць паведамленне для матулі, якая часам дазваляла ёй начаваць у сяброўкі.

– Ілгуха, – буркнуў Міхал, пачынаючы сердаваць.

– Ілгуха не ілгуха, а без мяне ты ўсё роўна люстра не адчыніш, – прапела Бася, атрымаўшы ад матулі ў адказ паведамленне з дазваленнем.

Міхал пакрыўджана засоп, але спрачацца не ўзяўся. Яшчэ раз праверыўшы свой заплечнік, у які ён запакаваў усё, што магло б яму спатрэбіцца падчас вандроўкі, юнак узяў паболей грошай, і сябры зноў накіраваліся на Сціклю.

Дзверы крамы былі замкнёны, але, да чарговага здзіўлення Басі, у Міхала меўся запасны звязак ключоў.

– Як толькі пан Альбрыхт давярае табе? – нудна працягнула дзяўчынка. – Ты ж у любы момант можаш абрабаваць краму!

– У адрозненне ад цябе, мне такія думкі ў галаву не прыходзяць, – парыраваў Міхал.

Яны зайшлі ў краму, на ўсялякі выпадак замкнуўшы за сабой дзверы знутры. У кабінеце ў пана Альбрыхта юнак пачаў абмацваць пісьмовы стол.

– А-а, зноўку фокусы, – здагадалася Бася. – Што гэтым разам? Міхал зрэшты адшукаў сярод драўляных завіхурчыкаў, што ўпрыгожвалі стальніцу, патрэбны і выцягнуў патаемную шуфляду, у якой хаваліся астранамічная мапа, некалькі мудрагелістых прылад і пульхны сшытак, які і ўзяў юнак. Адкрыўшы яго бліжэй да канца, ён адгарнуў некалькі старонак і ўзяўся нешта даследаваць. Потым юнак пачаў штосьці запісваць, адначасова робячы разлікі з дапамогай раскладзеных на мапе прылад. Бася зноў з прыкрасцю заўважыла, што пан Альбрыхт значна сур’ёзней, чым яе, рыхтуе ў свае паслядоўнікі Міхала, але вырашыла змоўчаць, каб не адцягваць сябра ад важнага занятку.

– Выдатна! – пераможна прамовіў юнак, закрыў сшытак і вярнуў на месца выцягнутую шуфляду. – Згодна з запісамі пана Альбрыхта, адно з люстраў гатова адчыніцца літаральна праз паўгадзіны якраз у патрэбнае вымярэнне.

– То бок усё падрыхтавана, каб вярнуцца ў той самы дзень?